Bazylia azjatycka

Bazylia azjatycka (Ocimum tenuiflorum L.) – gatunek rośliny z rodziny jasnotowatych. Pochodzi z tropikalnej Azji (Półwysep Indyjski, Malezja)^[3]. Jedna z najważniejszych roślin w symbolice hinduistycznej, czczona przez wielu hinduistów podczas porannych i wieczornych nabożeństw. Naturalnie rośnie na terenach tropikalnych, ale może być również hodowana sztucznie nawet w klimacie umiarkowanym.

Bazylia azjatycka

Systematyka[1][2]
Domena	eukarionty
Królestwo	rośliny
Podkrólestwo	rośliny zielone
Nadgromada	rośliny telomowe
Gromada	rośliny naczyniowe
Podgromada	rośliny nasienne
Nadklasa	okrytonasienne
Klasa	Magnoliopsida
Nadrząd	astropodobne
Rząd	jasnotowce
Rodzina	jasnotowate
Rodzaj	bazylia
Gatunek	bazylia azjatycka
Nazwa systematyczna
Ocimum tenuiflorum L. Sp. Pl 2 1753
Synonimy
Ocimum sanctum L.[3]

Morfologia

Pokrój

Bylina o wysokości do 1 m i licznych pędach. Wyróżnia się dwie podstawowe odmiany tulasi: ciemną (śjama, kojarzoną z Kryszną) i jasną (kojarzoną z Ramą)^[4].

Liście

Jajowate, ząbkowane.

Kwiaty

Drobne, zebrane w kłosy na szczytach pędów^[5].

Zastosowanie

Wykorzystywana jest w celach leczniczych. Jej gałązki służą jako materiał do wyrobu korali medytacyjnych, zwanych potocznie przez wielbicieli Kryszny dźapas. W Indiach wykonuje się z nich także rytualne parafernalia.

Tulasi w wisznuizmie

Tulasi

Tulasi jest wymieniana w śastrach w dwóch kontekstach:

1. jako roślina (zapisywana jest wtedy małą literą) oraz
2. jako bogini Tulasi Dewi – towarzyszka Wisznu (zapisywana wielką literą). Tulasi Dewi była córką cesarza Kedera, bardzo pobożnego króla, który osiągnął Golokę Wrindawanę. Jego córka Wrinda-dewi, po oczyszczeniu lasu swymi wyrzeczeniami, również osiągnęła Golokę. Jedna z historii dotycząca przyjęcia przez boginię formy rośliny opowiada, że Tulasi była gopi, która zakochała się w Krysznie, co sprowadziło na nią gniew i ostatecznie klątwę Radhy.

Purany zawierają kilka historii o Tulasi oraz instrukcje czczenia. Jest reprezentacją Dewi w materialnym świecie. Poza puranami Tulasi jest wspomniana w poemacie Dźajadewy Gita Gowinda.

Uschnięte i opadłe liście tulasi ofiarowywane są Wisznu (Krysznie) wraz z pożywieniem podczas codziennych rytuałów. Intonuje się wtedy modlitwę Tulasi Pranam, której znaczenie jest następujące: Ofiarowuję moje wielokrotne pokłony Wrindzie, Śrimati Tulasi Dewi, która jest bardzo droga Keśawie. O bogini, obdarzasz służbą oddania dla Kryszny i posiadasz najwyższą prawdę.

Podczas wisznuickiej pudźy, liście składane jako ofiara upawastra, oznaczająca ubranie dla bóstwa^[6].

Tulasi czczona jest jako wcielenie Wryndadewi – opiekunki miasta Wryndawana^[7].