Edward Robakiewicz

Edward Aleksander Robakiewicz^[1] (ur. 20 października 1888 w Płocku, zm. 1940 w Krzeszowicach) – pułkownik artylerii Wojska Polskiego.

Edward Robakiewicz

pułkownik artylerii
Pełne imię i nazwisko	Edward Aleksander Robakiewicz
Data i miejsce urodzenia	20 października 1888 Płock
Data i miejsce śmierci	1940 Krzeszowice
Przebieg służby
Lata służby	do 1940
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Wojsko Polskie
Jednostki	2 Dywizjon Artylerii Konnej 8 Pułk Artylerii Lekkiej 19 Dywizja Piechoty, XIX Brygada Piechoty
Stanowiska	dowódca baterii dowódca dywizjonu artylerii dowódca pułku artylerii dowódca artylerii dywizyjnej
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-ukraińska wojna polsko-bolszewicka bitwa pod Cycowem II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Życiorys

Urodził się 20 października 1888 roku w Płocku. W czasie I wojny światowej walczył w szeregach Armii Imperium Rosyjskiego^[2]. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 wstąpił do Wojska Polskiego. Został zweryfikowany w stopniu majora artylerii. Pełnił funkcję dowódcy baterii 1 dywizjonu artylerii konnej, a po przeformowaniu został dowódcą 2 dywizjonu artylerii konnej^[3]. Uczestniczył w wojnie polsko-ukraińskiej 1918–1919^[4]. Mianowany dowódcą artylerii Grupy „Bug”, po czym w miejscowości Ożydów ponownie przejął dowodzenie baterią^[3]. Następnie, jako dowódca dywizjonu, brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej, w tym w bitwie pod Cycowem 15–16 sierpnia 1920 roku.

3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 18. lokatą w korpusie oficerów artylerii^[5]. 31 marca 1924 roku został awansowany na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 roku i 14. lokatą w korpusie oficerów artylerii. 12 marca 1929 roku otrzymał przeniesienie macierzyście do kadry oficerów artylerii z równoczesnym przeniesieniem służbowym na stanowisko rejonowego inspektora koni w Starogardzie^[6]. 7 kwietnia 1929 roku zdał dowództwo dywizjonu w Dubnie^[2]. 23 grudnia 1929 roku otrzymał przeniesienie do 8 pułku artylerii polowej w Płocku (od 31 grudnia 1931 roku – 8 pułk artylerii lekkiej) na stanowisko dowódcy pułku^[7][8]. 28 stycznia 1930 roku objął obowiązki dowódcy pułku^[2]. 21 grudnia 1932 roku awansował na pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1933 roku i 1. lokatą w korpusie oficerów artylerii^[9].

W 1938 roku został dowódcą artylerii dywizyjnej 19 Dywizji Piechoty w Wilnie. Na tym stanowisku walczył w kampanii wrześniowej 1939 roku^[10], a następnie jako dowódca XIX Brygady Piechoty. W czasie okupacji niemieckiej został aresztowany i osadzony w więzieniu Montelupich w Krakowie, a w 1940 roku rozstrzelany w Krzeszowicach^[11].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1937)^[12]
• Złoty Krzyż Zasługi (24 maja 1929)^[13]
• Medal Niepodległości (9 listopada 1932)^[14]
• Order św. Stanisława z Mieczami kl. 2 (Imperium Rosyjskie)
• Order św. Anny z Mieczami kl. 2 (Imperium Rosyjskie)
• Order św. Stanisława z Mieczami kl. 3 (Imperium Rosyjskie)
• Order św. Anny z Mieczami kl. 3 (Imperium Rosyjskie)
• Order św. Anny z Mieczami kl. 4 (Imperium Rosyjskie)
• Order św. Włodzimierza z Mieczami (Imperium Rosyjskie)^[15]