Emilio Colombo

Emilio Colombo (ur. 11 kwietnia 1920 w Potenzy, zm. 24 czerwca 2013 w Rzymie) – włoski polityk, działacz Chrześcijańskiej Demokracji, premier Włoch w latach 1970–1972, przewodniczący Parlamentu Europejskiego od 1977 do 1979. Przez ponad 45 lat nieprzerwanie parlamentarzysta krajowy. Wiceminister i minister w około trzydziestu rządach, dożywotni członek Senatu.

Emilio Colombo

Data i miejsce urodzenia	11 kwietnia 1920 Potenza
Data i miejsce śmierci	24 czerwca 2013 Rzym
Premier Włoch
Okres	od 6 sierpnia 1970 do 17 lutego 1972
Przynależność polityczna	Chrześcijańska Demokracja
Poprzednik	Mariano Rumor
Następca	Giulio Andreotti
Przewodniczący Parlamentu Europejskiego
Okres	od 8 marca 1977 do 16 lipca 1979
Przynależność polityczna	Chrześcijańska Demokracja
Poprzednik	Georges Spénale
Następca	Simone Veil
Odznaczenia

Życiorys

Z wykształcenia prawnik. Zaangażował się w działalność młodzieżowych organizacji chrześcijańskich, pełnił m.in. funkcję wiceprzewodniczącego akcji katolickiej^[1]. Później przez wiele lat był jednym z liderów Chrześcijańskiej Demokracji.

W 1946 został posłem do powołanej po II wojnie światowej konstytuanty (Assemblea Costituente della Repubblica Italiana), która działała do 1948. W tym samym roku został po raz pierwszy wybrany do Izby Deputowanych. W niższej izbie włoskiego parlamentu zasiadał nieprzerwanie do 1992 jako poseł I, II, III, IV, V, VI, VII, VIII, IX, X i XI kadencji^[2].

Pomiędzy 1948 a 1993 Emilio Colombo wielokrotnie wchodził w skład włoskich rządów jako:

• podsekretarz stanu ds. rolnictwa w 5. i 6. rządzie Alcide De Gasperiego (1948–1951),
• podsekretarz stanu ds. robót publicznych w 8. rządzie Alcide De Gasperiego, rządzie Giuseppe Pelli, 1. rządzie Amintore Fanfaniego i rządzie Mario Scelby (1953–1955),
• minister rolnictwa i leśnictwa w 1. rządzie Antonia Segniego i rządzie Adone Zoliego (1955–1958),
• minister handlu zagranicznego w 2. rządzie Amintore Fanfaniego (1958–1959),
• minister przemysłu i handlu w 2. rządzie Antonia Segniego, rządzie Fernanda Tambroniego, 3. i 4. rządzie Amintore Fanfaniego (1959–1963),
• minister skarbu oraz częściowo p.o. ministra budżetu i planowania gospodarczego w 1. rządzie Giovanniego Leone, 1., 2. i 3. rządzie Aldo Moro, w 1., 2. i 3. rządzie Mariano Rumora, w 2. rządzie Giovanniego Leone (1963–1970),
• minister skarbu w 1. rządzie Giulia Andreottiego (1972),
• minister bez teki ds. kontaktów z ONZ w 2. rządzie Giulia Andreottiego (1972–1973),
• minister finansów w 4. rządzie Mariano Rumora (1973–1974),
• minister skarbu w 5. rządzie Mariano Rumora, 4. i 5. rządzie Aldo Moro (1974–1976),
• minister spraw zagranicznych w 2. rządzie Francesca Cossigi, rządzie Arnalda Forlaniego, 1. i 2. rządzie Giovanniego Spadoliniego i 5. rządzie Amintore Fanfaniego (1980–1983),
• minister budżetu i planowania gospodarczego w rządzie Giovanniego Gorii (1987–1988),
• minister finansów w 1. rządzie Giuliana Amato (1992–1993)^[1].

Od 6 sierpnia 1970 do 17 lutego 1972 sprawował urząd premiera. Zaplecze rządu stanowiły partie chadeków, socjalistów, socjaldemokratów i republikanów. Od 6 marca 1971 do końca urzędowania pełnił jednocześnie obowiązki ministra sprawiedliwości^[3].

W 1976 został powołany w skład Parlamentu Europejskiego. Rok później objął stanowisko jego przewodniczącego, które zajmował przez dwa lata. W pierwszych powszechnych wyborach europejskich uzyskał mandat eurodeputowanego, z którego zrezygnował po niespełna roku (przewodniczył w tym czasie Komisji ds. Kwestii Politycznych). Po raz kolejny został wybrany do PE III kadencji w 1989, zasiadał w nim do 1992. Wchodził w skład grupy Europejskiej Partii Ludowej^[4]. Po rozwiązaniu chadecji w pierwszej połowie lat 90. działał m.in. we Włoskiej Partii Ludowej^[5].

14 stycznia 2003 prezydent Carlo Azeglio Ciampi mianował Emilia Colombo dożywotnim senatorem^[2].

Odznaczenia i wyróżnienia

Odznaczony m.in. francuską Legią Honorową II klasy i Krzyżem Wielkim Orderu Zasługi Republiki Włoskiej (1993)^[6]. Laureat Nagrody Karola Wielkiego z 1979^[7]