Hubara arabska

Hubara arabska^[4] (Chlamydotis macqueenii) – gatunek dużego ptaka z rodziny dropi (Otididae). Narażony na wyginięcie.

Hubara arabska

Chlamydotis macqueenii[1]
(J.E. Gray, 1832)
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	ptaki
Podgromada	Neornithes
Infragromada	ptaki neognatyczne
Rząd	dropie
Rodzina	dropie
Rodzaj	Chlamydotis
Gatunek	hubara arabska
Synonimy
Otis Macqueenii J.E. Gray, 1832[2] Chlamydotis undulata macqueenii (J.E. Gray, 1832)
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3]
narażony na wyginięcie
Zasięg występowania
w sezonie lęgowym      występuje przez cały rok      poza sezonem lęgowym      reintrodukowany (Zjednoczone Emiraty Arabskie)

Systematyka

Hubara arabska jest gatunkiem monotypowym^[2][5]. Dawniej była klasyfikowana jako podgatunek hubary saharyjskiej – Chlamydotis undulata macqueenii^[6][7], jednakże w 2002^[7] po przeprowadzeniu badań genetycznych stwierdzono, iż należy ją uznać za oddzielny gatunek^[6][7]. Różnice występują m.in. w głosie oraz w zachowaniach godowych^[6]. Hubara arabska jest ponadto nieco większa i ma nieco jaśniejsze^[8] oraz bardziej jednolite upierzenie na grzbiecie^[9].

Zasięg występowania

Zamieszkuje Bliski Wschód i Półwysep Arabski oraz Iran, Pakistan i Kazachstan po Mongolię i północne Chiny. Północna część populacji wędrowna. Zimuje na wybrzeżach Zatoki Perskiej oraz w Iranie i Indiach. Wyjątkowo zalatuje do Polski^[10].

Morfologia

Wygląd

Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego, choć samice są mniejsze. Wierzch ciała brudnożółty, z lekkim poprzecznym rysunkiem. Na głowie mały czub z ciemnych piór o białych końcówkach. Od pokryw usznych wzdłuż szyi aż po pierś ciągną się pasy długich, czarnych lub brązowych piór, które mogą być nastroszone. Spód biały, wole ciemno nakrapiane. Pokrywy podogonowe ciemno pręgowane. Szyja szarawa.

Nieco mniejsza od hubary saharyjskiej, ma też ciemniejsze upierzenie.

Wymiary średnie

długość ciała – samce 65–75 cm, samice 55–65 cm^[2]
rozpiętość skrzydeł ok. 145 cm
masa ciała – samce 1800–3200 g, samice 1200–1700 g^[2]

Ekologia i zachowanie

Biotop

Stepy, pustynie i półpustynie.

Gniazdo

Na ziemi.

Jaja

W ciągu roku wyprowadza jeden lęg, składając w marcu – maju 1 do 5 jaj.

Wysiadywanie, pisklęta

Jaja wysiadywane są przez okres ok. 24 dni. Pisklęta opuszczają gniazdo i pierzą się po ok. 35 dniach, a opuszczają samicę jesienią.

Pożywienie

Pokarm mieszany – pędy i nasiona roślin, oraz bezkręgowce.

Status i ochrona

Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) klasyfikuje hubarę arabską jako gatunek narażony (VU, Vulnerable) od 2014 roku, kiedy to uznała ją za odrębny gatunek. Liczebność światowej populacji w 2014 roku szacowano na około 78 960 – 97 000 osobników. Globalny trend liczebności populacji uznawany jest za spadkowy^[3].

W Polsce podlega ścisłej ochronie gatunkowej^[11].

Zobacz też

• ptaki Polski