Najlepsze pytania
Chronologia
Czat
Perspektywa
Jacek Szymkiewicz
polski multiinstrumentalista, autor tekstów i piosenek Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Remove ads
Jacek Szymkiewicz, pseud. Budyń (ur. 17 sierpnia 1974 w Trzebiatowie, zm. 11 kwietnia 2022 w Warszawie) – polski muzyk, wokalista, kompozytor, multiinstrumentalista, autor tekstów, poeta i pisarz. Założyciel i lider zespołu Pogodno, współtwórca formacji Babu Król oraz członek wielu innych projektów muzycznych. Uważany za jednego z najbardziej oryginalnych i charyzmatycznych artystów polskiej sceny alternatywnej.
Remove ads
Życiorys artystyczny
Podsumowanie
Perspektywa
Dzieciństwo i młodość
Od najmłodszych lat przejawiał talent i pasję muzyczną. W przedszkolu uczył się grać na flecie i cymbałkach, później samodzielnie budował instrumenty, m.in. fletnię Pana z trzcin. W szkole podstawowej rodzice kupili mu pierwszą gitarę. Uczył się grać samodzielnie, odmawiając uczęszczania na zorganizowane lekcje[1]. Zainspirowany przez brata, słuchał takich zespołów jak Jane's Addiction, Soundgarden czy Smashing Pumpkins[2].
W liceum w Choszcznie dołączył do art-rockowej grupy Noe, a następnie jako gitarzysta do formacji Marians. Jak sam wspominał, to właśnie Mariansom zawdzięczał „pierwszą poważną formację muzyczną i jedne z najpiękniejszych wspomnień młodości”[1].
Początki kariery i zespół Pogodno
Po wyjeździe z Choszczna, w latach 90. w Szczecinie Szymkiewicz zanurzył się w żywym, undergroundowym środowisku muzycznym. W 1996 roku, na bazie muzycznych eksperymentów, założył zespół Pogodno[3]. W pierwszym składzie znaleźli się Jacek Szymkiewicz (gitara), Adam Sołtysik (bas) i Tomasz Kubik (perkusja)[3]. Nazwa zespołu oznacza szczecińską dzielnicę, choć, jak twierdził Szymkiewicz, wzięła się stąd, że „to po prostu fajne słowo jest”[4]. Początkowo muzycy określali swoją twórczość jako „natural techno”. Grali regularnie w szczecińskim pubie Przystanek[1].
Po jednym z koncertów Jacek Szymkiewicz wręczył demo zespołu Tymonowi Tymańskiemu, co zaowocowało wydaniem debiutanckiej płyty Pogodno (2000) w wytwórni Tymańskiego, Biodro Records[5]. Muzyka na tym albumie była transowa, psychodeliczna i często instrumentalna. Wkrótce skład zespołu uległ zmianie: perkusistę Tomasza Kubika zastąpił Jarosław „Jackson” Kozłowski, basistę Adama Sołtysika – Michał Pfeiff, a do grupy dołączył klawiszowiec Marcin Macuk[3]. Zespół przeniósł się do Trójmiasta[6], a następnie na Śląsk[7].
Przełomem okazała się druga płyta, Sejtenik Miuzik & Romantik Loff (2001), wydana przy wsparciu Grzegorza Ciechowskiego[7] przez Sony Music. Pochodzący z niej utwór „Pani w obuwniczym” stał się pierwszym wielkim przebojem zespołu[8].
Kolejny album, Pogodno gra Fochmanna – Hajle Silesia (2002), nagrany we współpracy ze śląskimi artystami (m.in. Lesławem „Hrabią Fochmannem” Golisem i Anną Brachaczek), przyniósł największy hit w historii zespołu – „Orkiestrę”[9]. W kolejnych latach Pogodno wydało płyty: Tequila (2003) – muzyczną adaptację tekstu Krzysztofa Vargi[10], Pielgrzymka psów (2004) oraz Opherafolia (2007) – rozbudowany projekt teatralno-muzyczny[11].
W 2007 roku doszło do rozpadu „klasycznego” składu zespołu[9], za co, jak sam przyznawał, w dużej mierze odpowiedzialny był jego intensywny tryb pracy i życia[1]. Szymkiewicz kontynuował działalność pod szyldem Pogodno z nowymi muzykami: Marcinem Zabrockim (instrumenty klawiszowe), Pawłem Osickim (perkusja) i Damianem Pielką (bas)[9]. W tym składzie grupa nagrała album Wasza wspaniałość (2010), na którym znalazły się utwory o bardziej sarkastycznym i refleksyjnym charakterze, komentujące relacje międzyludzkie. Po kolejnych zmianach personalnych, z Piotrem „Bajzlem” Piaseckim na basie i Antonim „Ziutem” Gralakiem na trąbce, zespół wydał minialbum Plemnik (2011)[12].
W marcu 2013 roku Szymkiewicz ogłosił zawieszenie działalności grupy, tłumacząc, że nie chce stać się „niewolnikiem oczekiwań publiczności” i grać wciąż starych piosenek[13].
Przerwa nie trwała jednak długo. Już w kwietniu 2014 roku Pogodno powróciło na scenę w swoim „klasycznym” składzie: z Michałem Pfeiffem, Jarosławem Kozłowskim i Marcinem Macukiem[14]. Zespół wznowił regularną działalność koncertową, a w 2017 roku wydał swój ostatni album studyjny, Sokiści chcą miłości. Płyta została dobrze przyjęta przez krytyków i fanów, którzy docenili jej dojrzałe, bardziej stonowane brzmienie oraz refleksyjne teksty, wciąż jednak przepełnione charakterystycznym dla Szymkiewicza poczuciem humoru i językową fantazją[15][16] .
Działalność solowa i inne projekty
Równolegle do działalności w Pogodno, Szymkiewicz rozwijał karierę solową. W 2004 roku wydał album Kilof, nagrany m.in. z udziałem muzyków z zespołów Kristen, Braty z Rakemna oraz Łoną. W 2008 roku ukazał się jego drugi solowy album, Baset, wydany wraz ze słuchowiskiem Polskiego Radia Szczecin pt. Dublin One Way[17]. Występował także solowo jako Budyń Supersam[18], a z Olą Rzepką, Darkiem Sprawką i Marcinem Zabrockim - jako Sprawcy Rzepaku[19].
W 2012 roku wraz z Piotrem „Bajzlem” Piaseckim założył duet Babu Król. Ich debiutancki album Sted zawierał muzyczne interpretacje wierszy Edwarda Stachury. Szymkiewicz tłumaczył, że chciał w ten sposób odczarować postrzeganie Stachury i ukazać go jako „prawdziwego polskiego bitnika”[20]. Duet w 2015 r. wydał płytę Kurosawosyny, a efektem współpracy z zespołem Smutne Piosenki była płyta Nowa Fala Polskiego Dansingu (2019).
Współpracował z czołowymi postaciami polskiej sceny muzycznej, pisząc teksty m.in. dla Katarzyny Nosowskiej, Krzysztofa Zalewskiego, Moniki Brodki, Natalii Nykiel, Reni Jusis czy Varius Manx[21][22][23][24] .Występował w zespole Nowe Sytuacje, wykonującym piosenki Grzegorza Ciechowskiego i Republiki.[10]
W ostatnich latach życia powołał do życia kolejne projekty: nagrał album Śpiewy zastolne[25] (2020) w duecie z Sebastianem Pikulą oraz Ukryte do wiadomości (2021) z zespołem Chango[26].
Ostatnie lata i śmierć
W latach pandemii COVID-19 Jacek Szymkiewicz na profilu facebookowym Art.Budyń grał poranne koncerty, podczas których wykonywał między innymi poezję sufickiego poety Rumiego. Planował granie tych utworów na żywo[27].
W 2022 roku wraz z Rafałem Boryckim i Michałem „Dimonem” Jastrzębskim (byłymi muzykami Lao Che) oraz gitarzystą Michałem Wójcikiem założył zespół Monofon. W tym samym roku zespół wydał debiutancką płytę Monomiasto[28].
11 kwietnia 2022 r. wieczorem Jacek Szymkiewicz zmarł nagle w swoim mieszkaniu na warszawskim Mokotowie w wyniku zawału serca[29][1] Miał 47 lat. Według relacji przyjaciół, wcześniej tego dnia źle się poczuł podczas prowadzenia buddyjskiej ceremonii online[1].
Został pochowany 20 kwietnia 2022 roku na Cmentarzu Komunalnym Północnym w Warszawie (kwatera S-VII-15/16-35-2)[30]. W uroczystości pogrzebowej uczestniczyła rodzina oraz wielu przyjaciół ze świata muzyki, m.in. Katarzyna Nosowska, Tymon Tymański, Stanisław Sojka i Krzysztof Zalewski[31].
Rodzina i przyjaciele powołali w 2023 r. do życia Fundację Bu[32], której celem jest “upamiętnienie i opieka nad spuścizną Jacka „Budynia” Szymkiewicza, popularyzacja jego twórczości oraz wszelkich przedsięwzięć i projektów artystycznych w których brał udział". Przy wsparciu fundacji powstał film biograficzny o Jacku Szymkiewiczu pt. "Szkoda, że nareszcie[33]" w reżyserii Sebastiana Juszczyka, prezentowany m.in, na festiwalu MDAG[34].
Przy okazji Ińskiego Lata Filmowego co roku organizowane są Urodziny Budynia[35].
Remove ads
Życie prywatne
Urodził się 17 sierpnia 1974 roku o godzinie 4:20 w Trzebiatowie. Jego matka, Halina, jest krawcową, a ojciec, Tadeusz – zawodowym żołnierzem. Miał starszego brata, Macieja. W 1975 roku rodzina przeniosła się do Choszczna, gdzie Szymkiewicz spędził dzieciństwo i lata szkolne[1].
W 1994 roku zdał maturę i wyjechał na studia do Szczecina. Trzykrotnie podejmował naukę na studiach wyższych: przez miesiąc studiował prawo, a przez rok filozofię i wychowanie muzyczne, żadnego z kierunków jednak nie ukończył. Pracował w szczecińskim sklepie muzycznym „Fan”[1].
Był dwukrotnie żonaty - z aktorką Martą Malikowską[36] i (do śmierci) z Anną Nałęcz. Ma dwoje dzieci – Jagodę (z Malikowską) i Jakuba (z Agnieszką Kimbar)[1].
Pseudonim ”Budyń” powstał dopiero w okresie działalności Pogodna na Śląsku. Według jednej z wersji wziął się on z oszołomienia niezwykłą „masą psychodelicznych dźwięków”, jakie produkował muzyk; inna anegdota mówi o ironicznym przydomku „Ksiądz Buddyń”, nawiązującym do jego fascynacji buddyzmem[1].
Remove ads
Styl muzyczny i literacki
Twórczość Jacka Szymkiewicza wymykała się prostym klasyfikacjom. Jego muzyka łączyła w sobie elementy rocka alternatywnego, yassu, psychodelii, punka i piosenki autorskiej. Charakteryzowała się nieprzewidywalnością, energią i swobodą formalną[37].
Jego teksty cechował surrealistyczny humor, skłonność do absurdu, liczne gry słowne i neologizmy. Jednocześnie poruszał w nich tematy egzystencjalne, takie jak miłość, przemijanie i duchowość.
Dyskografia
- Albumy solowe
- Notowane utwory
- Inne
Remove ads
Publikacje
- Grawer (2011) – książka prozatorska, opisywana przez autora jako „rozpustny traktat o życiu, miłości i stanie umysłu”.
- Czarna porzeczka jak jest czerwona to jest zielona (2024, pośmiertnie) – tom poezji.
Filmografia
Przypisy
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads