Najlepsze pytania
Chronologia
Czat
Perspektywa
Jerzy Kubecki
oficer Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Remove ads
Jerzy Stanisław Kubecki (ur. 14 listopada 1890 w Winiarach Wiślickich, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – major artylerii Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.
Remove ads
Życiorys
Podsumowanie
Perspektywa
Urodził się 14 listopada 1890 w Winiarach Wiślickich, w ówczesnym powiecie pińczowskim guberni kieleckiej, w rodzinie Mariana Franciszka Władysława (1863–1925), dzierżawcy tamtejszego majątku, i Ewy Danieli z Winnickich herbu Sas (zm. 1915)[1][2][3]. Był młodszym bratem Włodzimierza (1888–1934), adwokata[1]. W 1905 został wydalony z gimnazjum w Kielcach za udział w strajku szkolnym[1]. W 1909 ukończył korpusu kadetów[1][2].
W czasie I wojny światowej walczył w szeregach armii rosyjskiej jako chorąży, a następnie podporucznik[4]. Jego oddziałem macierzystym była 2 Brygada Artylerii Ciężkiej[4]. Później służył w II Korpusie Polskim w Rosji[2]. 22 grudnia 1919 został przeniesiony z 7 pułku artylerii ciężkiej do 2 pułku artylerii polowej Legionów[5]. Uczestnik wojny 1920 w szeregach Grupy Podlaskiej i 11 pułku artylerii polowej na stanowisku dowódcy 2. baterii[2].
Po zakończeniu działań wojennych pozostał w wojsku jako oficer zawodowy i kontynuował służbę w 11 pap w Stanisławowie[6], który został przemianowany na 22 pułk artylerii polowej i przeniesiony do Przemyśla. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 30. lokatą w korpusie oficerów artylerii[7][8]. Później został przeniesiony do 28 pułku artylerii polowej w Dęblinie na stanowisko pełniącego obowiązki dowódcy III dywizjonu[9]. 1 grudnia 1924 prezydent RP nadał mu stopień majora z dniem 15 sierpnia 1924 i 2. lokatą w korpusie oficerów artylerii[10][11][12]. Po awansie został zatwierdzony na stanowisku dowódcy III dyonu[13]. Później został przeniesiony do kadry oficerów artylerii i przydzielony do 7 Okręgowego Szefostwa Artylerii w Poznaniu[14]. W kwietniu 1929 został przeniesiony do 26 pułku artylerii polowej w Skierniewicach na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[15]. W sierpniu tego roku został zwolniony z zajmowanego stanowiska i oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr IV, a z dniem 28 lutego 1930 przeniesiony w stan spoczynku[16][17].
W 1934, jako oficer stanu spoczynku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Kielce. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr X. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”[18].
W nieznanych okolicznościach, po agresji ZSRR na Polskę (17 września 1939), dostał się do niewoli sowieckiej i osadzony w obozie w Starobielsku[2]. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany potajemnie w bezimiennej mogile zbiorowej w Piatichatkach, gdzie od 17 czerwca 2000 mieści się oficjalnie Cmentarz Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie[19]. Figuruje na tzw. liście Gajdideja (poz. 1679)[2].
Był kawalerem[1].
5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień podpułkownika[20][21]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[22].
Remove ads
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Walecznych[23]
- Medal Zwycięstwa[14]
- Order Świętego Stanisława 3 stopnia z mieczami i kokardą – 12 lipca 1916[4]
- Order Świętej Anny 4 stopnia z napisem na szabli „Za odwagę” – 22 kwietnia 1916[4]
Zobacz też
Przypisy
Bibliografia
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads