Kazimierz Busler

Kazimierz Karol Busler, ps. „Karol Magoski” (ur. 24 stycznia 1894 w Częstochowie, zm. 25 kwietnia 1945 w Murnau) – podpułkownik kawalerii Wojska Polskiego, dwukrotny kawaler Orderu Virtuti Militari.

Kazimierz Karol Busler

„Karol Magoski”

Kazimierz Busler (przed 1935)
podpułkownik kawalerii
Data i miejsce urodzenia	24 stycznia 1894 Częstochowa
Data i miejsce śmierci	25 kwietnia 1945 Oflag VII A Murnau
Przebieg służby
Lata służby	1914−1945
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	10 Pułk Ułanów Litewskich
Stanowiska	dowódca pułku
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Życiorys

Kazimierz Karol Busler urodził się 24 stycznia 1894 w Częstochowie, w rodzinie Antoniego i Agnieszki z Pietrzykowskich^[1][2]. Uczył się w szkołach realnych w Częstochowie i Lwowie, a później w gimnazjum Kuropatwińskiego, z którego został usunięty za działalność niepodległościową. Udzielał się w Polskich Drużynach Strzeleckich, uczestniczył w kursie instruktorskim w Nowym Sączu, a następnie został skierowany na Oleandry^[3], skąd jako jeden z czterech częstochowian wyruszył 6 sierpnia 1914 w składzie 1 kompanii kadrowej do Królestwa Polskiego^[4]. Służył w 1 plutonie^[2], następnie został 1 lutego 1915 przeniesiony do kawalerii^[3]. Służył kolejno w trzecim, drugim i pierwszym szwadronie 1 pułku ułanów Legionów Polskich^[3]. Od 6 lutego do 1 kwietnia 1917 był słuchaczem kawaleryjskiego kursu podoficerskiego przy 1 pułku ułanów w Ostrołęce. Kurs ukończył z wynikiem bardzo dobrym. Był wówczas kapralem^[5]. Później został mianowany wachmistrzem^[2].

Od listopada 1918 służył w Wojsku Polskim^[2] w stopniu porucznika^[3] jako oficer 1 pułku szwoleżerów. Brał udział w walkach o Wilno w kwietniu 1919.

18 lutego 1928 awansował na majora ze starszeństwem z 1 stycznia 1928 i 34. lokatą w korpusie oficerów kawalerii^[6]. 29 stycznia 1929 został przeniesiony do kadry oficerów kawalerii z równoczesnym przeniesieniem służbowym do Gabinetu Ministra Spraw Wojskowych na stanowisko adiutanta przybocznego ministra, marszałka Polski Józefa Piłsudskiego^[7][8], z którym był prawdopodobnie spokrewniony^[3][9]. 17 stycznia 1933 prezydent RP nadał mu z dniem 1 stycznia 1933 stopień podpułkownika w korpusie oficerów kawalerii i 13. lokatą^[10][11]. W styczniu 1934 został przeniesiony do Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych na stanowisko kierownika Samodzielnego Referatu Personalnego^[12]. W 1936 został zastępcą dowódcy 5 pułku ułanów w Ostrołęce. W 1938 objął dowództwo 10 pułku ułanów w Białymstoku^[2][13].

W czasie kampanii wrześniowej 1939, 6 października dostał się do niewoli niemieckiej pod Kockiem^[14]. Zmarł 25 kwietnia 1945 w obozie jenieckim w Murnau^[2][15].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Złoty Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 168^[16] (pośmiertnie)^[14]
• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 3878^[1] (30 czerwca 1921)^[17]
• Krzyż Niepodległości (12 maja 1931)^[18]
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (9 listopada 1931)^[19]
• Krzyż Walecznych (trzykrotnie)^[20]
• Srebrny Krzyż Zasługi (7 grudnia 1927)^[21][20]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921^[20]
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[20]
• Odznaka Pamiątkowa Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych (12 maja 1936)
• Odznaka Pamiątkowa „Pierwszej Kadrowej”^[22]
• Odznaka 1. Pułku Szwoleżerów Józefa Piłsudskiego^[23]
• Krzyż Oficerski Orderu Gwiazdy Rumunii (Rumunia, 1933)^[24]
• Order Krzyża Orła III klasy (Estonia, 1936)^[25]