Leonard Sempoliński

Leonard Sempoliński (ur. 4 listopada 1902 w Warszawie, zm. 28 października 1988 tamże) – fotograf, malarz, jeden z członków założycieli Związku Polskich Artystów Fotografików (nr legitymacji 12). W 1957 roku otrzymał tytuł Excellence FIAP (EFIAP)^[1].

Leonard Sempoliński

Data i miejsce urodzenia	4 listopada 1902 Warszawa
Data i miejsce śmierci	28 października 1988 Warszawa
Zawód, zajęcie	artysta fotograf
Narodowość	polska
Odznaczenia

Zezwolenie władz miejskich na fotografowanie Warszawy wydane Leonardowi Sempolińskiemu 12 lutego 1945

Życiorys

Dzieciństwo i młodość spędził w warszawskiej, robotniczej dzielnicy Wola^[2]. W czasie I wojny światowej, dla utrzymania rodziny, zajmował się wyrabianiem drewnianych łyżek. Fotografować zaczął w wieku 15 lat^[2].

W 1917 ukończył Szkołę Towarzystwa Kredytowego m.st. Warszawy na Woli, a następnie podjął studia w Szkole Sztuk Pięknych pod okiem Władysława Skoczylasa. Przerwał je w roku 1920, zgłaszając się na ochotnika do wojska, z chęcią udziału w wojnie polsko-bolszewickiej.

W latach 1922 i 1923 uczęszczał do Miejskiej Szkoły Sztuk Zdobniczych im. Wojciecha Gersona. Między rokiem 1918 a 1936 pracował w różnych zakładach warszawskich jako elektrotechnik, zakładając m.in. linie telefoniczne, a w latach 1936–1942 jako kierownik techniczno-gospodarczy w spółce „Franaszek”, zajmującej się handlem materiałami fotograficznymi^[2]. W tym czasie fotografią zajmował się jedynie amatorsko. Oficjalną karierę fotograficzną rozpoczął w roku 1938, biorąc udział w zorganizowanej przez Jana Bułhaka wystawie „Piękno Wilna i Ziemi Wileńskiej”.

II wojnę światową przeżył w Warszawie, a powstanie warszawskie na Starym Mieście^[3]. Był tam świadkiem eksplozji „czołgu pułapki” na ul. Kilińskiego i uczestniczył w grzebaniu szczątków ofiar^[4]. Po upadku Starego Miasta trafił do obozu przejściowego przy kościele św. Stanisława Biskupa^[3], a stamtąd do obozu przejściowego w Pruszkowie^[2]. Po uwolnieniu przebywał na krótko w Podkowie Leśnej. Wrócił do Warszawy 18 stycznia 1945 i zamieszkał wraz z rodziną na warszawskiej Pradze^[5]. W lutym 1945 uzyskał zezwolenie na fotografowanie zniszczonego miasta^[6].

W dniu 10 lutego 1946 w mieszkaniu Sempolińskiego przy ulicy Walecznych 27 na Saskiej Kępie zawiązał się Polski Związek Artystów Fotografików, przekształcony później w ZPAF. Tam też nowe stowarzyszenie miało swoją tymczasową siedzibę. W 1947 Leonard Sempoliński założył Polskie Towarzystwo Fotograficzne. Krótko potem zamknął swój sklep i podjął pracę w Warszawskich Zakładach Fotochemicznych. Zrezygnował z niej po niedługim czasie na rzecz samodzielnej działalności artystyczno-fotograficznej. W latach 1951–1956 pełnił funkcję prezesa ZPAF.

W swojej karierze fotograficznej podejmował różną tematykę: tworzył dokumentację fotograficzną wielu miast i ich okolic, realizował cykle krajobrazowe, zajmował się fotografią reportażową, eksperymentalną i artystyczną. Oprócz tego malował, rysował, konstruował radia i aparaty fotograficzne. W fotografii był zwolennikiem realizmu, stawiając przed nią zadanie odtwarzania świata takim, jakim jest. Rozgłos przyniosła mu jego pierwsza indywidualna wystawa w 1969 r., prezentująca cykl fotografii ruin Warszawy w 1945^[7]. Kontrapunktem dla niej stał się cykl ilustrujący odbudowywaną i budowaną na nowo Warszawę: Stare Miasto, Marszałkowską Dzielnicę Mieszkaniową i Pałac Kultury i Nauki. W latach 60. i 70. powstały niezwykle dziś cenne serie fotografii, obecnie najczęściej już nieistniejących, peryferyjnych, ubogich dzielnic Warszawy.

Był ojcem malarza Jacka Sempolińskiego.

Nagrody i odznaczenia

• Krzyż Kawalerski OOP
• Medal 10-lecia PRL
• Nagroda Miasta Stołecznego Warszawy
• Odznaka „Zasłużony Działacz Kultury"
• Odznaka tytułu honorowego „Zasłużony dla Kultury Narodowej” (1987)^[8]
• Srebrna Odznaka PTTK „Fotograf Krajoznawca Polski” (1973)
• Medal 40-lecia ZPAF (1987)
• Członek Honorowy ZPAF (1956)
• Członek Honorowy Warszawskiego Towarzystwa Fotograficznego
• Honorowe tytuły: Artysta FIAP - AFIAP oraz Excellence FIAP - EFIAP