Ludwika Nitschowa

Ludwika Nitschowa (ur. 6 grudnia 1889 w Radłowie, zm. 28 marca 1989 w Warszawie) – polska rzeźbiarka.

Ludwika Nitschowa

Data i miejsce urodzenia	6 grudnia 1889 Radłów
Data i miejsce śmierci	28 marca 1989 Warszawa
Narodowość	Polska
Dziedzina sztuki	rzeźba
Odznaczenia

Grób Ludwiki Nitschowej i Romana Nitscha na cmentarzu Powązkowskim

Życiorys

Była córką Jerzego Kraskowskiego (powstańca 1863) i Marii z Wendorffów (artystki malarki), żoną Romana Nitscha (serologa i bakteriologa, profesora Uniwersytetu Jagiellońskiego i Warszawskiego).

Po ukończeniu liceum przez dwa lata studiowała prywatnie u Leona Wyczółkowskiego w Krakowie. W latach 1909–1912 uczyła się w Szkole Sztuk Pięknych dla Kobiet Marii Niedzielskiej, którą ukończyła z medalem. W latach 1918–1919 przebywała w Paryżu, po czym powróciła do Warszawy. W latach 1920–1926 studiowała rzeźbę w Warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych w pracowni Tadeusza Breyera^[1].

W 1927 z grupą uczniów Breyera założyła Stowarzyszenie Artystów Rzeźbiarzy „Forma”^[2], realizującą zamówienia na nagrobki, rzeźby kościelne i architektoniczne. Pierwsze wystawy prac malarskich i rzeźbiarskich artystka miała w galerii Zachęta Narodowa Galeria Sztuki w 1929 i 1930. Później wystawiała m.in. w Instytucie Propagandy Sztuki (w latach 1930–1937) oraz w Brukseli i Paryżu^[3].

W latach 30. była członkiem zarządu Związku Zawodowego Artystów Rzeźbiarzy^[3], od 1945 członkiem Związku Polskich Artystów Plastyków.

Lata II wojny światowej spędziła w Warszawie. W 1950 rozpoczęła pracę na Wydziale Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. W 1956 została mianowana profesorem nadzwyczajnym. Była kierownikiem katedry rzeźby oraz prodziekanem wydziału. Jej uczniami byli m.in. Kazimierz Gustaw Zemła i Stanisław Kulon. Pracę w ASP zakończyła w 1962 przechodząc na emeryturę.

Zmarła w Warszawie, pochowana na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 345 wprost-1-5)^[4].

Ważniejsze prace

Z tym tematem związana jest kategoria: Rzeźby Ludwiki Nitschowej.

• pomnik Marii Skłodowskiej-Curie w Warszawie (1935)
• pomnik Syreny (1939, do rzeźby w latach 1936–1937 pozowała Krystyna Krahelska)
• płaskorzeźba Murarstwo na placu Konstytucji (1952)
• posąg Kopernika przy wejściu głównym do Pałacu Kultury i Nauki (1955)^[5]
• pomnik Papieża Jana XXIII we Wrocławiu (1968)
• pomnik Stefana Starzyńskiego w Ogrodzie Saskim (1980, przeniesiony w 2008 na ul. Saską)
• rzeźby portretowe m.in. Stanisława Noakowskiego (1973)
• pomnik Mikołaja Kopernika w Piotrkowie Trybunalskim (1973)
• pomnik Fryderyka Chopina w Ustce, a także w Manchesterze i Guadalajarze^[5]

Ordery i odznaczenia

• Order Sztandaru Pracy I klasy
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (11 lipca 1955)^[6]
• Medal 10-lecia Polski Ludowej (19 stycznia 1955)^[7]
• Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
• Medal Komisji Edukacji Narodowej
• Krzyż „Za Zasługi dla ZHP”
• Złoty Medal „Opiekun Miejsc Pamięci Narodowej”
• Odznaka „Zasłużony Działacz Kultury”
• Złota Odznaka „Za opiekę nad zabytkami”
• Złota Odznaka Honorowa Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej

Źródło:^[8].

Nagrody

• Nagroda III „Salonu Zimowego” w Instytucie Propagandy Sztuki za posąg Marii Skłodowskiej-Curie (1932)
• Nagroda Ministra Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego (1933)^[3]
• Nagroda Państwowa II stopnia za całość twórczości rzeźbiarskiej (1955)^[9]
• Nagroda I stopnia na wystawie „Rzeźba w 15-lecie PRL” za rzeźbę Chopin na Majorce (1961)^[1]
• Nagroda m. st. Warszawy (1961)^[8]
• Nagroda resortowa I stopnia (1963)^[8]
• Nagroda na wystawie „25 lat rzeźby warszawskiej” za Egzekucję (1967)^[1]

Galeria

• 
  Pomnik Syreny w Warszawie
• 
  Pomnik Stefana Starzyńskiego
• 
  Pomnik Mikołaja Kopernika przy wejściu głównym do Pałacu Kultury i Nauki
• 
  Pomnik Papieża Jana XXIII we Wrocławiu