Masters 2007

Nierankingowy turniej Saga Insurance Masters został rozegrany w dniach 14 – 21 stycznia 2007 roku w hali widowiskowej Wembley Arena w Londynie. Obrońcą tytułu mistrzowskiego był John Higgins, który przegrał w pierwszym meczu ze Stephenem Maguire 5:6.

Masters

2006 2007 2008
Miejsce	Wembley Arena, Londyn
Zwycięzca	Ronnie O’Sullivan
II miejsce	Ding Junhui
Najwyższy break	147 Ding Junhui
Breaki 100+ pkt.	26
Liczba uczestników	16 + 3 z dzikich kart
Rozegrane mecze	15 + 3 w dzikich kartach

Zwycięzcą turnieju został Ronnie O’Sullivan, który pokonał w finale Dinga Junhui 10:3.

W Polsce turniej transmitowała stacja komercyjna Eurosport.

Nagrody

	Nagroda
Zwycięzca	130 000 £
Finalista	62 000 £
Półfinalista	32 000 £
Ćwierćfinalista	16 000 £
1/8 finału	12 000 £
Runda dzikich kart	2 000 £
Najwyższy break	10 000 £
Break maksymalny	25 000 £
Łączna pula nagród[1]	467 000 £

Wydarzenia

• Ding Junhui w siódmym framie meczu rundy dzikich kart z Anthonym Hamiltonem wbił pierwszego w swojej karierze breaka maksymalnego 147 punktów. Był to zaledwie drugi break maksymalny w historii Masters. Pierwszego uzyskał Kirk Stevens w 1984 roku.
• W finale turnieju doszło do dziwnej sytuacji. Ding Junhui przy stanie 3:9 zaoferował Ronnie O’Sullivanowi tradycyjny uścisk dłoni, oznaczający poddanie meczu. Anglik sugestywnie wyprowadził Chińczyka z sali na regulaminową 20-minutową przerwę, po czym obaj wrócili do gry. Po meczu O’Sullivan powiedział, że Ding myślał, iż mecz toczy się do dziewięciu wygranych frame’ów^[2]. Chińczyk nie skomentował tego zdarzenia, natomiast większość obserwatorów była zdania, że Ding faktycznie chciał przedwcześnie poddać mecz.

Runda dzikich kart

W rundzie dzikich kart wzięło udział trzech dodatkowych zawodników gospodarzy, którzy na poniższej liście są wymienieni jako drudzy.

	Wynik
Allister Carter	6–5	Stuart Bingham
Matthew Stevens	6–1	Jimmy White
Ding Junhui	6–2	Anthony Hamilton

Drabinka turniejowa

	Pierwsza runda					Ćwierćfinały					Półfinały					Finał
		John Higgins	5
		Stephen Maguire	6
							Stephen Maguire	6
							Neil Robertson	2
		Mark J. Williams	0
		Neil Robertson	6
												Stephen Maguire	4
												Ronnie O’Sullivan	6
		Ronnie O’Sullivan	6
		Allister Carter	1
							Ronnie O’Sullivan	6
							Ken Doherty	5
		Ken Doherty	6
		Barry Hawkins	3
																	Ronnie O’Sullivan	10
																	Ding Junhui	3
		Stephen Hendry	6
		Matthew Stevens	5
							Stephen Hendry	6
							Shaun Murphy	3
		Steve Davis	3
		Shaun Murphy	6
												Stephen Hendry	2
												Ding Junhui	6
		Peter Ebdon	3
		Ding Junhui	6
							Ding Junhui	6
							Stephen Lee	2
		Graeme Dott	2
		Stephen Lee	6

Finał

Finał: Do 10 wygranych frame’ów Wembley Conference Centre(inne języki), Londyn,  Anglia Sędzia: Jan Verhaas
Ronnie O’Sullivan	10 – 3	Ding Junhui
1-77(77); 16-109(109); 62(55)-1; 99(99)-22; 128(128)-0; 101(101)-37; 64(58)-72; 116(116)-4; 96(96)-0; 66(66)-65(65); 143(143)-11; 97-0; 121(74)-12
143	Najwyższy break	109
4	Breaki stupunktowe	1
10	Breaki notowane	3

Breaki stupunktowe

• 147, 128, 109, 108, 105, 105, 104 Ding Junhui
• 143, 130, 128, 117, 116, 115, 106, 101 Ronnie O’Sullivan
• 129 Stephen Hendry
• 127 Ken Doherty
• 126, 102 Neil Robertson
• 116 Stephen Maguire
• 105, 103, 103 Matthew Stevens
• 103 Allister Carter
• 103 Anthony Hamilton
• 100 Stephen Lee