Mewa delawarska

Mewa delawarska^[4] (Larus delawarensis) – gatunek dużego ptaka wodnego z rodziny mewowatych (Laridae), zamieszkujący Amerykę Północną. Nie jest zagrożony wyginięciem. Nie wyróżnia się podgatunków^[5][6].

Mewa delawarska

Larus delawarensis[1]
Ord, 1815
Osobnik dorosły w szacie godowej
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	ptaki
Podgromada	Neornithes
Infragromada	ptaki neognatyczne
Rząd	siewkowe
Podrząd	mewowce
Rodzina	mewowate
Podrodzina	mewy
Rodzaj	Larus
Gatunek	mewa delawarska
Synonimy
Larus zonorhynchus Richardson, 1832[2]
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3]
najmniejszej troski
Zasięg występowania
okres lęgowy      przeloty      występuje przez cały rok      zimowiska

Zasięg występowania

Mewa delawarska w sezonie lęgowym występuje od południowej Alaski i północnych wybrzeży Zatoki Świętego Wawrzyńca po południowe części Oregonu, Kolorado i północną część stanu Nowy Jork. Zimuje od Kolumbii Brytyjskiej, Wielkich Jezior Północnoamerykańskich i Maine na południe po środkową Kalifornię, wybrzeża Zatoki Meksykańskiej, południowy Meksyk^[7] oraz Wielkie i Małe Antyle^[5]. Pojawia się również na Hawajach, Bermudach^[7], rzadko w Europie^[8]. Do Polski zalatuje sporadycznie – do 2021 roku stwierdzono ją 10 razy (osobniki powracające w kolejnych latach liczone są jako jedno stwierdzenie)^[9][10].

Morfologia

Charakterystyczna czarna obwódka na dziobie, osobnik w szacie spoczynkowej

Osobnik młodociany

Wygląd

Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego, ale samce są nieco większe i cięższe od samic^[7]. Grzbiet i wierzch skrzydeł popielate, końcówki czarne z białymi plamami. Reszta ciała biała. Dziób żółty z czarną obwódką w pobliżu końca. Nogi żółte. Osobniki młodociane w pierwszym roku życia brązowe z ciemnym deseniem, o bardzo ciemnych końcach skrzydeł i ogona. W drugim roku życia upodabniają się do dorosłych, lecz koniec ogona nadal pozostaje ciemny.

Wymiary średnie

długość ciała ok. 40–55 cm
rozpiętość skrzydeł ok. 120–130 cm
masa ciała ok. 300–700 g

Ekologia i zachowanie

Biotop

Głównie wody śródlądowe, ale również wybrzeża morskie. Lubi piaszczyste wybrzeża o rzadkiej roślinności, lecz spotykana również na wybrzeżach kamienistych. Częsty gość portów.

Odgłosy kolonii mew delawarskich w Chicago, USA

Gniazdo

Z reguły na ziemi, lecz obserwowano również gniazda na drzewach (miało to miejsce nad jeziorami). Zazwyczaj monogamiczne, lecz w gęstych koloniach zdarza się, że trójka ptaków (samiec i dwie samice) wspólnie budują gniazdo, w którym jaja składają obie samice kryte przez tego samego samca. Wówczas cała trójka opiekuje się lęgiem.

Jaja

W ciągu roku wyprowadza jeden lęg, składając w maju–sierpniu 2–4 (zwykle 3) cętkowane, bladoniebieskie, zielonkawe lub brązowe jaja.

Wysiadywanie, pisklęta

Jaja wysiadywane są przez okres 20–31 dni przez obydwoje rodziców. Pisklęta zdobywają zdolność do lotu w wieku 5 tygodni.

Pożywienie

Wszystkożerna. Głównie kręgowce lądowe i wodne (ryby, gryzonie, pisklęta i jaja ptaków); także owady czy materia roślinna, np. owoce. W miastach również odpadki, a na wodach odpadki wyrzucane ze statków^[7].

Status i ochrona

Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uznaje mewę delawarską za gatunek najmniejszej troski (LC – Least Concern) nieprzerwanie od 1988 roku. Całkowitą liczebność populacji szacowano w 2018 roku na 2 550 000 osobników. Trend liczebności populacji uznawany jest za wzrostowy^[3].

W Polsce podlega ścisłej ochronie gatunkowej^[11].

Zobacz też

• ptaki Polski