Miron Kantor

Michał Miron Kantor (ur. 23 marca 1882 w Kownie, zm. 1940 w Katyniu) – major lekarz pospolitego ruszenia Wojska Polskiego, doktor wszech nauk lekarskich.

Michał Kantor

major lekarz
Data i miejsce urodzenia	23 marca 1882 Kowno
Data i miejsce śmierci	1940 Katyń
Przebieg służby
Lata służby	1914–1922 1939–1940
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Wojsko Polskie
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa
Późniejsza praca	lekarz chirurg

Życiorys

Syn Mojżesza, jubilera, i Matyldy Dembo.

Studiował medycynę na uniwersytecie w Berlinie, gdzie 21 listopada 1908 r. uzyskał stopień doktora medycyny na podstawie rozprawy Die Behandlung der Kniegelentuberkulose in der Königl. Chir. Klinik von 1888–1903 (Berlin 1908). Dyplom nostryfikował na uniwersytecie w Charkowie.

W 1910 r. zamieszkał w Łodzi i został zatrudniony jako asystent na oddziale chirurgicznym Żydowskiego Szpitala Fundacji im. małżonków Izraela i Leony Poznańskich w Łodzi przy ul. Nowotargowej (obecnie ulica Seweryna Sterlinga) 1/3.

17 lutego 1913 r. został nadetatowym lekarzem żydowskich miejskich szkół elementarnych. Później został ordynatorem Miejskiego Szpitala na Radogoszczu. Był konsultantem chirurgicznym Łódzkiego Klubu Sportowego. Brał udział w przygotowaniu kondycyjnym swego kuzyna Romana Kantora (1912–1943), szermierza, reprezentanta Polski na olimpiadzie w Berlinie (1936).

Zmobilizowany do armii rosyjskiej w 1914 r., awansował do stopnia kapitana. Wzięty do niewoli austriackiej, przebywał w obozie jenieckim na Węgrzech do zakończenia działań wojennych. W maju 1919 r. wstąpił do Wojska Polskiego, został mianowany komendantem Szpitala Wojskowego w Grodnie, którym kierował do ewakuacji miasta w 1920 r., potem był komendantem szpitali polowych i stałych na szlaku wojny polsko-bolszewickiej.

Zdemobilizowany w stopniu majora ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 r., powrócił do Łodzi i zamieszkał przy ul. Legionów (obecnie ul. Zielona) 5^[1]. Pracował w zamkniętej służbie zdrowia i prowadził rozległą praktykę prywatną.

Był społecznikiem m.in. w latach 1911–1912 był wiceprezesem Towarzystwa Dramatyczno-Literackiego „Ars” w Łodzi.

W związku z wybuchem II wojny światowej został zmobilizowany 1 września 1939 r., i otrzymał przydział do kadry zapasowej 4 Szpitala Okręgowego. W nieznanych okolicznościach dostał się do niewoli radzieckiej i został osadzony w obozie w Kozielsku.

Zginął w Katyniu w 1940 r., spoczywa tam na cmentarzu.

W małżeństwie z Florą z Amzelów miał syna Stefana (ur. 24 maja 1913).

Odznaczenia

• Krzyż Kampanii Wrześniowej – pośmiertnie 1 stycznia 1986^[2]