Najlepsze pytania
Chronologia
Czat
Perspektywa
Odra Opole
polski klub piłki nożnej Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Remove ads
Odra Opole – polski klub piłkarski z siedzibą w Opolu, założony 16 czerwca 1945 roku jako Opolski Klub Sportowy Odra. Obecnie występuje w I lidze.
_podczas_meczu_1._Ligi_Odra_Opole_-_Górnik_Łęczna_-_27.04.2025.jpg)
Dawniej był klubem wielosekcyjnym: boks, gimnastyka, hokej na lodzie, narciarstwo alpejskie, piłka ręczna, podnoszenie ciężarów, siatkówka[1].
Remove ads
Historia klubu
Podsumowanie
Perspektywa
- Nazwy klubu
- 1945–1949: Odra Opole
- 1949–1958: Budowlani Opole
- 1958–1995: Odra Opole
- 1995–1999: Odra-Energetyk Opole
- 1999–2000: Odra/Varta Opole (po fuzji z Vartą Alkaline Namysłów)
- 2000–2001: Ryan Odra Opole (głównym sponsorem był namysłowski browar Ryan)
- 2001–2002: Odra Opole
- 2002–2004: Odra/Unia Opole (po fuzji z Unią Opole)
- 2004–2009: Odra Opole
- 2009–2011: Oderka Opole
- 2011–: Odra Opole[2].
Lata 1945–1959: Początki klubu
Dnia 16 czerwca 1945 roku w opolskim ratuszu odbyło się zebranie organizacyjne założycieli pierwszego powojennego polskiego klubu sportowego (pierwsze kluby, m.in. Polski Klub Sportowy w Opolu, powstały w okresie międzywojennym)[3]. Przyjął on nazwę Opolski Klub Sportowy „Odra”, a pomysłodawcą założenia klubu był mecenas Leonard Olejnik, który został zarówno pierwszym prezesem nowo powstałego klubu[4]. Pierwszą imprezą zorganizowaną przez klub był bieg uliczny w lipcu tego samego roku. Odra była organizatorem pierwszego błyskawicznego turnieju piłkarskiego w Opolu z udziałem: Chrobrego Groszowice, Rodło Gosławice, KKS Kluczbork oraz miejscowych: Trójki, ZZK, MKS i Lwowianki. Zespoły rywalizowały o puchar przechodni starosty opolskiego. W finale Lwowianka pokonała KKS 1:0[5]. Poza piłkarską, powstały również sekcje lekkiej atletyki oraz tenisowa, a w 1946 roku: bokserska, hokeja na lodzie i siatkówki. W roku 1947 kierownikiem sekcji wybrano Romana Dąbrowskiego, a jego zastępcą został mgr Kowalski. Podczas walnego zebrania sekcji podsumowano rok 1946, informując, że Odra rozegrała 36 spotkań (17 zwycięstw, 4 remisy i 15 porażek)[6]. W 1948 roku nastąpiła fuzja Odry z Klubem Sportowym Chrobry Groszowice. W latach 1948–1958 po połączeniu z Lwowianką Opole klub występował pod nazwą Budowlani Opole.
W 1951 roku pod wodzą Mieczysława Bieńka Budowlani awansowali do II ligi, gdzie po dwóch sezonach po dwumeczu z Włókniarzem Kraków (3:2 oraz 1:1) osiągnęli historyczny awans do ekstraklasy. Pierwszy mecz w najwyższej rozgrywce ligowej „Odra” rozegrała 15 marca 1953 roku w Opolu przeciwko Gwardii Warszawa, który zakończył się dla Odry porażką 1:2. Honorowego gola zdobył Augustyn Poćwa, a Niebiesko-Czerwoni wystąpili w następującym składzie: Rybczyk, Wojtkiewicz, Kania, Skronkiewicz, Trojanowski, Mruczyński, Mielniczek, Poćwa, Klik, Żabicki, Adamiec. Klub z Opola po zaledwie jednym sezonie spadł do II ligi.
W 1954 roku, kiedy Odrze nie udało się awansować do ekstraklasy, w miejsce trenera Czesława Bartolika powrócił Mieczysław Bieniek, a działaczom udaje się pozyskać z Polonii Nysa napastnika Engelberta Jarka i Franciszka Stemplowskiego[7], który okazuje się później ogromnym wzmocnieniem drużyny prowadzonej przez Mieczysława Bieńka. W sezonie 1955 Odra awansowała I ligi, a Engelbert Jarek z 19 golami został królem strzelców drugiego poziomu rozgrywek oraz dotarła półfinału Pucharu Polski w którym Odra przegrała na wyjeździe z Lechią Gdańsk 0:2.
Kolejne trzy sezony były średnio udane dla drużyny Niebiesko-Czerwonych. Sezon 1956 Odra zakończyła na 7. miejscu. Dnia 26 września 1956 roku w Opolu doszło do bezprecedensowego wydarzenia. Odra Opole rozegrała towarzyski mecz z brazylijskim zespołem AFC America Belo Horizonte. Opolanie przegrali ten mecz 0:3[8]. W sezonie 1957, kiedy to trenerem Odry został Teodor Wieczorek[9], drużyna z Opola zajęła 10. miejsce w tabeli. W następnym sezonie Odra zajęła 11. miejsce w lidze i spadła do II ligi, by po roku gry znów awansować do ekstraklasy. Najwięcej bramek dla klubu strzelił wówczas Engelbert Jarek – 17 trafień[10].
Lata 1960–1975: Czołówka w Polsce
Początki lat 60. były bardzo udane dla klubu. O sile drużyny stanowili m.in.: bramkarz Konrad Kornek, Henryk Szczepański, Norbert Gajda, Henryk Brejza, Engelbert Jarek, którzy również stanowili trzon reprezentacji Polski. W sezonie 1960 Odra Opole prowadzona przez Teodora Wieczorka po zwycięstwie z Ruchem Chorzów 5:2 w 29. kolejce była bliska zdobycia mistrzostwa kraju, ale porażka w ostatniej kolejce z Gwardią Warszawa 0:2 spowodowała, że zespół rozgrywki ligowe zakończył na 4. miejscu.
W latach 1961–1963 Niebiesko-Czerwoni plasowali się w czołówce ekstraklasy. W 1962 roku, Odra Opole po zwycięstwie na Cracovią 3:1 zajęła 3. miejsce w Pucharze Polski. Sezon 1963/1964 był jednym z najlepszych w wykonaniu Niebiesko-Czerwonych. Najpierw drużyna pod wodzą Artura Woźniaka zajęła 3. miejsce w lidze (najwyższe miejsce w historii występów w ekstraklasie) oraz dotarła półfinału Pucharu Intertoto[11].
Następnie sezony w wykonaniu Odry nie były już takie udane, a w sezonie 1965/1966 zespół spadł do II ligi, ale po znakomitym sezonie 1966/1967 zespół prowadzony przez trenera Tadeusza Forysia powrócił do ekstraklasy[12]. Odra Opole nie była już tak mocną drużyną jak kiedyś. O sile drużyny prowadzonej przez Engelberta Jarka stanowili: bramkarz Andrzej Krupa, Zbigniew Gut, Bogdan Harańczyk, Józef Klose. W 1972/1973 Odra zajęła ostatnie – 14.miejsce w tabeli, ale względu na rozszerzenie ligi do 16 drużyn, Odra została na następny sezon w ekstraklasie, ale mimo tego i tak zajęła 15. miejsce i spadła II ligi. Po sezonie 1974/1975 Jarek zrezygnował z funkcji trenera „Niebiesko-Czerwonych”.
Lata 1975–1979: Era Antoniego Piechniczka
W 1975 roku, po rezygnacji trenera Engelberta Jarka, jego miejsce zajął przybyły z BKS Stal Bielsko-Biała Antoni Piechniczek, który już po roku pracy w klubie w znakomitym stylu awansował do ekstraklasy, a Wojciech Tyc wraz z Januszem Kupcewiczem z Arki Gdynia z 14 golami został królem strzelców drugiego poziomu rozgrywek[13]. Sezon 1976/1977 był średnio udany dla Odry i zakończyła go na 12. miejscu.
18 czerwca 1977 Odra Opole po zwycięstwie nad wicemistrzem Polski – Widzewem Łódź 3:1 (2:0) (2 bramki dla Odry strzelił Wojciech Tyc, a jedna padła po strzale samobójczym), zdobyła Puchar Ligi, co zapewniło jej start Pucharze UEFA 1977/1978, w którym uległa w pierwszej rundzie drużynie z NRD, 1. FC Magdeburg (1:2, 1:1)[14]. Rozgrywki ligowe w sezonie 1977/1978 drużyna Antoniego Piechniczka zakończyła na dobrym 6. miejscu[15].
Sezon 1978/1979 zaczął się średnio, ale końcówka rundy jesiennej była dla Odry rewelacyjna. Do najbardziej pamiętnych meczów zalicza się: 29 października 1978 roku w Warszawie mecz z Legią Warszawa wygrany przez Odrę 5:3 po hat tricku Alfreda Bolcka oraz bramkach Wiesława Korka i Wojciecha Tyca, mimo iż przegrywali 1:3 oraz dnia 19 listopada 1978 roku w Opolu z Ruchem Chorzów, który Odra wygrała 3:1 po bramkach Zbigniewa Kwaśniewskiego, Romana Wójcickiego i Wojciecha Tyca i Odra w ten sposób zapewniła sobie tytuł mistrza jesieni. Jednak runda wiosenna nie była już tak udana jak runda jesienna i rozgrywki ligowe Odra zakończyła na 5. miejscu, a trener Antoni Piechniczek podał się do dymisji.
Lata 1980–1999: II i III liga
Następne sezony dla Odry nie były już takie udane. Sezon 1979/1980 Odra Opole pod wodzą trenera Józefa Zwierzyny zajęła 9. miejsce w tabeli, które jest zasługą świetnej gry obrońców „Niebiesko-Czerwonych”, a najlepszym strzelcem zespołu był Alfred Bolcek – 6 goli[16].
Sezon 1980/1981 jest jak na razie ostatnim sezonem Odry w I lidze. Pod wodzą czechosłowackiego trenera Józefa Stanko, a następnie Grzegorza Polakowa bilans meczów wygląda następująco: 6 zwycięstw – 6 remisów – 18 porażek. Ostatni mecz Odry w ekstraklasie miał miejsce dnia 14 czerwca 1981 roku w Warszawie. Wtedy Odra grała z Legią Warszawa, a mecz zakończył się remisem 1:1, a bramkę zdobył Wojciech Tyc. Najlepszymi strzelcami zespołu okazali się Andrzej Przenniak i Wojciech Tyc – 5 bramek[17].
Następne sezony w wykonaniu Odry były coraz słabsze aż w 1984 roku po raz pierwszy w historii spadła do III ligi. Po roku gry w lidze w sezonie 1984/1985 Odra Opole wróciła w szeregi II ligi, odnosząc m.in. zwycięstwo z drużyną WKS Wieluń 13:0 – najwyższe zwycięstwo Odry w historii[18]. W sezonie 1985/1986 Odra ponownie spadła do III ligi, a trenera Ireneusza Browarskiego zastąpili słynni piłkarze Odry – Antoni Kot i Andrzej Krupa, którzy ponownie wprowadzili Odrę do II ligi, ale już po roku Odra ponownie spadła do III ligi przez dziewięć lat trenerzy: najpierw Wojciech Tyc (1988–1991), potem Wiesław Łucyszyn (1991–1996) nie potrafili awansować z Odrą do II ligi, aż ta sztuka udała się Zygfrydowi Blautowi, który w sezonie 1996/1997 awansował do drugiej ligi.
W sezonie 1997/1998 Odra zajęła 17. miejsce w lidze co oznaczało spadek do niższej ligi. Jednak już po kilku miesiącach dzięki dokonanej przez biznesmena Ryszarda Raczkowskiego fuzji z Vartą Alkaline Namysłów drużyna z Opola powróciła do ligi gdy jeszcze trwał sezon 1998/1999 i występowała w niej pod nazwą Odra/Varta Opole[19]. Niebawem sponsorem klubu został namysłowski browar, funkcjonujący wówczas pod nazwą Ryan. Stąd też występy Odry w sezonie 2000/01 pod nazwą Ryan Odra Opole.
Od 2000 roku
Na początku XXI wieku prezesem Odry Opole był Ryszard Niedziela, właściciel sklepów Spar w Opolu, którego kierowała zbyt duża ambicja osiągnięcia sukcesu sportowego. Runda jesienna sezonu 2000/2001 była rewelacyjna w wykonaniu Odry (13 zwycięstw, 3 remisy, 3 porażki) i zajmowała 1. miejsce w tabeli. Ale wiosna nie była już tak udana, Odra Opole zajęła 4. miejsce w lidze i nie awansowała do ekstraklasy[20]. Po latach na jaw wyszło, że runda jesienna była udana dzięki współpracy Niedzieli z Ryszardem Forbrichem ps. „Fryzjer”[21], którą Niedziela opisał w książce „Mafia Fryzjera”[21]. W sezonie 2001/2002 drużyna spadła do III ligi. W okresie występów w III lidze najlepszym zawodnikiem Niebiesko-Czerwonych był Józef Żymańczyk, który jest nazywany przez kibiców i działaczy „symbolem” klubu[22].
Na koniec sezonu 2005/2006 zajęła drugie miejsce w trzecioligowej tabeli i po rozegraniu dwumeczu barażowego z Radomiakiem Radom awansowała do II ligi (obydwa spotkania zakończyły się wynikiem 1:1 i o awansie zadecydowały rzuty karne wygrane przez Odrę w stosunku 4:2). W okresie gry Odry w II lidze, jej najlepszym zawodnikiem był Nigeryjczyk Hugo Enyinnaya. W październiku 2006 roku, po raz pierwszy w historii klubu prezesem został obcokrajowiec – Holender Guido Vreuls.
9 stycznia 2008, trenerem Odry został Rob Delahaije, pierwszy holenderski trener polskiego klubu w historii polskiej piłki nożnej[23]. Prowadził zespół w sześciu ligowych meczach, z których 4 zremisował, a 2 przegrał. 16 kwietnia 2008 Guido Vreuls zrezygnował z funkcji prezesa klubu, a wraz z nim trener Delahaije[24][25].
W 2009 roku, ze względu na zadłużenie klubu, które spowodowało cofnięcie licencji na występy w I lidze, oraz brak możliwości spłacenia zaległości, klub został postawiony w stan upadłości[26]. W miejsce upadającego klubu powstało Stowarzyszenie Kultury Fizycznej „Oderka” Opole, zarejestrowane 16 czerwca 2009 w opolskim urzędzie miasta, mające kontynuować tradycje klubu[27]. Prezesem został wówczas Mariusz Gnoiński, właściciel prywatnej przychodni rehabilitacyjnej, trener odnowy biologicznej i piłkarz rezerw Odry[28]. 14 czerwca 2011 walne zebranie zdecydowało o powrocie do nazwy Odra Opole[29].
Nowy zespół przystąpił do rozgrywek IV ligi, gr. opolskiej. W pierwszym sezonie Oderka zdobyła 81 punktów, wygrywając grupę i awansując do III ligi, gr. opolsko-śląskiej[30]. W niej występowała przez 3 następne sezony, wygrywając ostatecznie grupę w sezonie 2012/13 i awansując do II ligi, gr. zachodniej[31]. Na III szczeblu rozgrywkowym zespół spędził tylko sezon, zajmując 12. miejsce w zachodniej grupie II ligi i spadając ponownie do III ligi[32]. Powrót na III szczebel zajął Odrze 2 sezony, zajmując najpierw 2., a potem 1. miejsce w opolsko-śląskiej grupie III ligi. Po zwycięstwie grupy drużyna z Opola pokonała ponadto Vinetę Wolin, co umożliwiło awans do II ligi[33]. W sezonie 2016/17 jako beniaminek II ligi zespół zajął 2. miejsce i awansował do I ligi, gdzie występuje obecnie[34]. W czerwcu 2023 podpisano formalną umowę o współpracy pomiędzy Odrą Opole i Pogonią Prudnik[35].
Remove ads
Klub w rozgrywkach
Podsumowanie
Perspektywa
Sezon po sezonie
Historia występów Odry Opole w rozgrywkach ligowych
Odra Opole rozegrała 22 sezony w najwyższej klasie rozgrywkowej. Statystyki w ekstraklasie – 564 mecze: 182 zwycięstwa, 159 remisów i 223 porażki, bramki 645–740. W drugim poziomie rozgrywkowym Odra występowała w 22 sezonach. Bilans występów – 652 mecze: 264 zwycięstwa, 163 remisy i 225 porażek, bramki 834–698.
Najlepszym zawodnikiem Odry w historii jej występów w ekstraklasie jest Engelbert Jarek (92 gole).
Europejskie puchary
Legenda do wszystkich tabel:
- Q – runda eliminacyjna, 1/16, 1/8, 1/4, 1/2 – odpowiednia faza rozgrywek, Grupa – runda grupowa, 1r gr – pierwsza runda grupowa, 2r gr – druga runda grupowa, F – finał, R – runda, PO – play-off
- k. – rzuty karne, los. – losowanie, Dogr. – dogrywka, w. – zasada bramek strzelonych na wyjeździe
Dotychczas Odra rozegrała 44 mecze w europejskich pucharach. Bilans spotkań – z 21 zwycięstwami, 11 remisami i 12 porażkami. Największym sukcesem było dojście do półfinału Pucharu Intertoto 1963/1964 oraz start w Pucharze UEFA 1977/1978[38]. Niebiesko-Czerwoni wygrali również grupę Pucharu Intertoto 1968 i 1969[39][40][41].
Najskuteczniejszym zawodnikiem w europejskich pucharach jest Engelbert Jarek (14 goli).
Remove ads
Sukcesy
- Piłka nożna
- 3. miejsce w ekstraklasie: 1964
- 3. miejsce w Pucharze Polski: 1962
- Półfinał Pucharu Polski: 1955, 1962, 1967, 1981, 2001
- Puchar Ligi: 1977
- Półfinał Pucharu Karla Rappana: 1964
- Mistrzostwo Polski juniorów: 1972
- Wicemistrzostwo Polski juniorów: 1968, 1976, 1981
- Start w Pucharze UEFA: 1977/1978
- Zdobywca Pucharu Redakcji „Sportu”: 1957
- Podnoszenie ciężarów
- Drużynowe mistrzostwo Polski: 1976[42], 1977, 1978[43], 1980[44], 1988[45]
- Brązowy medal drużynowych mistrzostw Polski: 1984[46]
Stadion
- Stadion Opolski
Plany budowy nowego stadionu piłkarskiego w Opolu pojawiły się przed mistrzostwami Europy 2012. Rozważano również rozbudowę Stadionu Miejskiego przy ul. Oleskiej. Na początku 2018 r. ogłoszono plan budowy nowego stadionu przy ul. Północnej, w sąsiedztwie Centrum Wystawienniczo-Kongresowego. W sierpniu tego roku w konkursie na koncepcję architektoniczną budowli, zwyciężył projekt, opracowany przez pracownię 90 Architekci we współpracy z biurem GMT. 13 grudnia 2024 oficjalnie zakończono budowę, przekazując obiekt miastu Opole.
Inauguracja obiektu miała miejsce 21 marca 2025 podczas meczu towarzyskiego pomiędzy Odrą Opole a 1. FC Magdeburg.
Remove ads
Kibice
Podsumowanie
Perspektywa
Odrze Opole kibicują głównie ludzie mieszkający w województwie opolskim. Odra posiada fankluby w Brzegu, Dobrzeniu Wielkim, Głuchołazach, Gogolinie, Grodkowie, Kędzierzynie-Koźlu, Kluczborku, Kolonowskim, Krapkowicach, Lewinie Brzeskim, Łubnianach, Niemodlinie, Nysie, Oleśnie, Oławie, Ozimku, Prudniku, Strzelcach Opolskich, Skorogoszczu, Strzelinie, Turawie, Tułowicach, Tarnowie Opolskim, Zawadzkiem, Zdzieszowicach i Ziębicach[47].
- Zgody
Jedna Odra
Stowarzyszenie Sympatyków Odry Opole „Jedna Odra” – stowarzyszenie kibiców Odry Opole, powstałe w 2001 roku, zarejestrowane sądownie dnia 25 sierpnia 2010 roku. Jest oficjalnym reprezentantem kibiców Odry Opole oraz członkiem Ogólnopolskiego Związku Stowarzyszeń Kibiców. Zajmuje się popularyzacją Odry Opole, propagowaniem bezpiecznego uczestnictwa w meczach Odry Opole wśród młodzieży szkolnej, organizacją ruchu kibicowskiego, konsultacje oraz porady marketingowe z władzami Klubu Odra Opole oraz promowanie postaw patriotycznych wśród kibiców Odry Opole i mieszkańców Opolszczyzny. Pierwszym prezesem Stowarzyszenia „Jedna Odra” był Tomasz Szymański, obecnie prezesem jest Albert Ogiolda. Członkowie stowarzyszenia biorą udział w różnych obchodach rocznicowych i akcjach charytatywnych m.in. Marsz Niepodległości, Narodowy Dzień Pamięci „Żołnierzy Wyklętych”, Międzynarodowy Turniej Kibiców Odry Opole z okazji 65-lecia istnienia klubu (19 czerwca 2010), złożenie kwiatów pod pomnikiem podziemia antykomunistycznego w 65. rocznicę założenia WiN-u (2 września 2010), akcje: „Stadion dla Opolszczyzny” (wrzesień 2010), „Niebiesko-czerwony Mikołaj” (5 grudnia 2010), „Niebiesko-czerwone serce” – zbiórka krwi kibiców Odry Opole (od 2010 roku).
Informacje ogólne
- Pełna nazwa: Stowarzyszenie Sympatyków Odry Opole „Jedna Odra”
- Data założenia: 2010
- Adres: ul. Oleska 51, 45-222 Opole
- Numer KRS: 000363788
- Prezes: Albert Ogiolda
Remove ads
Rekordy i statystyki
Jedenastka wszech czasów według Historii polskiej piłki nożnej[48]
Statystyki klubowe
- Liczba sezonów w Ekstraklasie: 22 (1953, 1956–1958, 1960–1966, 1967–1970, 1971–1974, 1976–1981)[2]
- Pierwszy mecz w Ekstraklasie: 15.03.1953 Budowlani Opole – Gwardia Warszawa 1:2 (0:0)[2]
- Pierwszy zdobyty punkt w Ekstraklasie: 19.04.1953 Budowlani Opole – Górnik Radlin 1:1 (1:1)[2]
- Pierwsze zwycięstwo w Ekstraklasie: 07.06.1953 Budowlani Opole – Legia Warszawa 3:2 (2:1)[2]
- Najwyższe zwycięstwo w Ekstraklasie: 03.09.1961 Odra Opole – Lechia Gdańsk 9:2 (5:0)[2]
- Najwyższa porażka w Ekstraklasie: 19.08.1964 Polonia Bytom – Odra Opole 7:0 (5:0)[2]
- Najdłuższa seria zwycięstw w Ekstraklasie: 7 (1979)[2]
- Najdłuższa seria remisów w Ekstraklasie: 5 (1961)[2]
- Najdłuższa seria porażek w Ekstraklasie: 4 (1966, 1969, 1973, 1977)[49][50][51][52]
- Najwyższe zwycięstwo w historii: Mecz III ligi, Odra Opole – WKS Wieluń 13:0 (5:0)[2]
- Najczęstszy rywal w Ekstraklasie:
- Legia Warszawa – 42 mecze (1953, 1956–1958, 1960–1966, 1967–1970, 1971–1974 i 1976–1981)[53]
- Ruch Chorzów – 42 mecze (1953, 1956–1958, 1960–1964, 1965–1966, 1967–1970, 1971–1974 i 1976–1981)[54]
- Wisła Kraków – 42 mecze (1953, 1956–1958, 1960–1966, 1967–1970, 1971–1974 i 1976–1981)[55]
- Zagłębie Sosnowiec – 42 mecze (1956–1958, 1960–1966, 1967–1970, 1971–1974 i 1976–1981)[56]
- Jubileuszowe mecze w Ekstraklasie:[48]
- 1. mecz – 15.03.1953: Budowlani Opole – Gwardia Warszawa 1:2
- 100. mecz – 18.06.1960: Odra Opole – Pogoń Szczecin 5:1 (2:1)
- 200. mecz – 03.04.1964: Unia Racibórz – Odra Opole 3:1
- 300. mecz – 11.05.1969: Odra Opole – Szombierki Bytom 2:0
- 400. mecz – 10.08.1974: Legia Warszawa – Odra Opole 1:1 (1:1)
- 500. mecz – 19.05.1978: Odra Opole – Zagłębie Sosnowiec 2:0
- Jubileuszowe gole w Ekstraklasie:[48]
- 1. bramka – 15.03.1953 – Augustyn Poćwa (Budowlani Opole – Gwardia Warszawa 1:2)
- 100. bramka – 27.07.1958 – Jan Frasek (Budowlani Opole – Górnik Zabrze 1:1)
- 200. bramka – 15.10.1961 – Norbert Gajda (Odra Opole – Legia Warszawa 2:1)
- 300. bramka – 19.09.1964 – Zbigniew Bania (Odra Opole – ŁKS Łódź 2:1)
- 400. bramka – 22.03.1970 – Manfred Urbas (Stal Rzeszów – Odra Opole 6:1)
- 500. bramka – 07.11.1976 – Roman Wójcicki (Odra Opole – Stal Mielec 2:3)
- 600. bramka – 01.08.1979 – Mirosław Misiowiec (Odra Opole – Polonia Bytom 2:0)
Rekordy indywidualne
Remove ads
Zawodnicy
Podsumowanie
Perspektywa
Piłkarze Odry w reprezentacji Polski
W reprezentacji Polski grało 14 zawodników w barwach Odry Opole, którzy łącznie wystąpili w 105 meczach reprezentacji.
Obecny skład
- Stan na 16 kwietnia 2025 roku.
Sztab szkoleniowy
- Trener:
Jarosław Skrobacz - Asystent: Tomasz Copik
- Trener bramkarzy: Marcin Feć
- Trener przygotowania fizycznego: Grzegorz Maroński
- Trener przygotowania fizycznego: Damian Matysiok
- Trener analityk: Andrzej Gomołysek
- Trener mentalny: Ewa Stellmach
- Lekarz: Bartosz Wójciak
- Fizjoterapeuta: Szymon Bakalarczyk
- Fizjoterapeuta: Przemysław Noga
- Kierownik drużyny: Łukasz Babik
Remove ads
Trenerzy
.jpg)
- 1948–1950:
Juliusz Marian Mariański - 1951–1953: Mieczysław Bieniek
- 1953–1954: Czesław Bartolik
- 1954–1955: Edward Drabiński
- 1955–1956: Mieczysław Bieniek
- 1956–1957: Edward Pytlik
- 1957–1961: Teodor Wieczorek
- 1961: Michał Matyas
- 1962: Edward Brzozowski
- 1962–1964: Artur Woźniak
- 1964–1965: Hubert Skolik
- 1965–1966: Antoni Brzeżańczyk
- 1966–1967: Tadeusz Foryś
- 1967–1968: Ryszard Wrzos
- 1968–1969: Antoni Brzeżańczyk
- 1969: Teodor Wieczorek
- 1969–1973: Engelbert Jarek
- 1973: Wiesław Łucyszyn
- 1973: Tadeusz Foryś
- 1973–1974: Engelbert Jarek
- 1974: Jerzy Wrzos
- 1974–1975: Engelbert Jarek
- 1975–1979: Antoni Piechniczek
- 1979–1980: Józef Zwierzyna
- 1980:
Josef Stanko - 1981: Grzegorz Polakow
- 1981–1982: Wiesław Łucyszyn
- 1982–1983: Zdzisław Drożdzyński
- 1983–1984: Stanisław Świerk
- 1984–1985: Ireneusz Browarski i Antoni Kot
- Alfons Kania
- Eugeniusz Różański
- Zenon Trzonkowski
- 1986–1987: Antoni Kot i Andrzej Krupa
- 1988–1991: / Wojciech Tyc
- Ireneusz Browarski
- Wiesław Łucyszyn
- Leszek Stykała
- 1996–1997: Zygfryd Blaut
- 1997: Józef Trepka
- 1998: Wiesław Łucyszyn
- 1998–1999: Andrzej Krupa
- 1999: Albin Mikulski
- 1999: Marek Chojnacki
- 1999–2000: Bogusław Baniak
- 2000: Marian Geszke
- 2000–2001: Franciszek Krótki
- 2001: Marcin Bochynek
- 2001: Marian Kurowski
- 2002: Krzysztof Job
- 2002: Romuald Szukiełowicz
- 2002–2004: Dariusz Kaniuka
- 2004: Franciszek Krótki
- 2004–2005: Zygfryd Blaut
- 2005: Ireneusz Haras
- 2005–2006: Miroslav Copjak
- 2006: Andrzej Prawda
- 2006–2007: Witold Mroziewski
- 2007–2008: Andrzej Prawda
- 2008:
Rob Delahaije - 2008: Andrzej Prawda
- 2009: Piotr Rzepka
- 2009–2010: Andrzej Polak
- 2010–2011: Dariusz Kaniuka
- 2011–2012: Wojciech Mielnik
- 2012: Andrzej Polak
- 2012: Wojciech Mielnik
- 2012–2013: Dariusz Żuraw
- 2013: Tomasz Piwowarczyk i Paweł Walaszczyk
- 2013–2014: Petr Němec
- 2014–2016: Zbigniew Smółka
- 2016–2017: Jan Furlepa
- 2017–2018: Mirosław Smyła
- 2018: Piotr Plewnia
- 2018–2019: Mariusz Rumak
- 2019: Piotr Plewnia
- 2020–2021: Dietmar Brehmer
- 2021–2022: Piotr Plewnia
- 2022–2024: Adam Nocoń
- 2024: Radosław Sobolewski
- 2024–: Jarosław Skrobacz
Remove ads
Prezesi
- Leonard Olejnik
- Franciszek Łańcucki
- Antoni Goljan
- Witold Sobolewski
- Roman Pillardy
- Feliks Gruchała
- Zbigniew Karasiński
- Zdzisław Holiński
- Zygmunt Siedlecki
- Mieczysław Juszczyk
- Tadeusz Tarczyński
- Kazimierz Adamus
- Marian Bender
- 1993–1995: Witold Majerski
- 1995: Tadeusz Jarmuziewicz
- 1996–1998: Bruno Tomaszek
- Mariusz Karpiński
- 1999: Ryszard Raczkowski
- 1999–2002: Ryszard Niedziela
- 2001: Mariusz Górniak
- 2002: Andrzej Mazurek
- 2002–2003: Arkadiusz Karbowiak
- 2003–2006: Janusz Wysocki
- 2006–2008: Guido Vreuls
- 2008–2009: Andrzej Dusiński
- 2009–2011: Mariusz Gnoiński[58]
- 2011–2013: Krystian Golec[59]
- 2013–2016: Janusz Wysocki
- 2016–2017: vacat
- 2017–2019: Karol Wójcik
- od 2019: Tomasz Lisiński[60]
Bibliografia
- Paweł Czado: Antoni Piechniczek Bezkompromisowa biografia. Kraków: SQN, 2022. ISBN 978-83-8210-526-1.
Przypisy
Linki zewnętrzne
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads