Olga Sawicka (tancerka)

Olga Sawicka (ur. 7 lutego 1932 w Poznaniu^[2][3], zm. 2 kwietnia 2015 w Skolimowie-Konstancinie^[4]) – polska tancerka i choreograf^[5], primabalerina Opery im. St. Moniuszki w Poznaniu (1963-1974), kierownik baletu w Teatrze Muzycznym w Poznaniu (1974-1976).

Olga Sawicka

Olga Sawicka (1969)
Data i miejsce urodzenia	7 lutego 1932 Poznań
Data i miejsce śmierci	2 kwietnia 2015 Skolimów-Konstancin
Zawód, zajęcie	tancerka
Miejsce zamieszkania	Poznań[1]
Narodowość	polska
Rodzice	Stanisław Sawicki Gertruda Walkowiak
Małżeństwo	Jerzy Kulesza (1953), Hugues Steiner
Odznaczenia

Życiorys

Córka Stanisława^[a][1][3] i Gertrudy z d. Walkowiak. Czas II wojny światowej spędziła w Poznaniu. W 1945 – po wyzwoleniu miasta – uczęszczała do szkoły podstawowej w której pobierała lekcje rytmiki. Przeniosła się do Szkoły Baletowej. Tam przez 2 lata uczyła się pod kierunkiem Stanisława Miszczyka i Jerzego Kaplińskiego^[2][3].

Absolwentka studia baletowego przy Teatrze Wielkim w Poznaniu^[6]. Występowała w Operze Poznańskiej (1947-49), Operze Śląskiej w Bytomiu (1949-53)^[b][1][6][3] i Operze Warszawskiej (1953-61)^[c][6][7].

Studiowała balet w Paryżu u Lubov Jegorowej, Preobrażeńskiej i Wiktora Gzowskiego^[6][8]. Odbyła tournée po Niemczech, Szwajcarii, Francji, Monte Carlo^[8]. Występowała także w Teatrze Wielkim w Moskwie^[1][8], w Norwegii, Szwecji^[1], na Kubie, Genui (1968), Liége (1969), Trieście (1968), Turynie (1968), Strasburgu (1969), we Włoszech (1970, 1972), Oslo (1971), Göteborgu (1971)^[8]. Po małżeństwie z Hugues Steinerem^[d] zamieszkała we Francji^[1]. Powróciła do Polski w 1963^[9].

W latach 1963–1974 primabalerina Opery im. Stanisława Moniuszki w Poznaniu^[e]. 24 czerwca 1975 odbył się wieczór pożegnalny artystki, w którym wystąpiła jako gospodyni-konferansjerka. W Operze Poznańskiej wystąpili wtedy: Barbara Bittnerówna, Witold Gruca, Stanisław Szymański, Ewa Głowacka, Miłosz Andrzejczak, Joanna Górska, Jolanta Rybarska, Małgorzata Potyńczuk, Izabela Kwiecień^[8]. Od 1 września 1974 do 31 stycznia 1976^[10] była kierownikiem baletu w poznańskim Teatrze Muzycznym, rezygnując z tej funkcji, wycofała się z czynnego życia artystycznego.

O jej występach wypowiadano się:

... rozbraja, zniewala, oczarowuje. Bez wzruszenia nie można na nią patrzeć [...] Posiada ona dwie cechy, jej wśród wszystkich polskich tancerek w największym stopniu właściwe: jakaś promieniująca, nieskazitelna czystość i naturalna, jakby wrodzona perfekcja techniczna. Połączmy te dwie cechy, dodajmy do nich niezwykłą wrażliwość, subtelną wyrazistość, muzykalność a zrozumiemy, dlaczego Julia Sawickiej staje się kreacją wznoszącą się na prawdziwe wyżyny sztuki choreograficznej.

Tacjanna Wysocka, „Teatr”^[11]

Publiczność Helsinek doznać mogła niezapomnianych przeżyć, kiedy primabalerina Opery Warszawskiej Olga Sawicka i jej partner Witold Borkowski występowali w naszej Operze. Olga Sawicka jest tancerką, która z wyjątkową ekspresją oddaje wzloty uczuć, której technika jest płynna, swobodna, czasem aż sięgająca akrobatyki. Jej sztuka równowagi jest zachwycająca, a wyjątkowo wysokie arabeski radują oko [...] Burza oklasków i fala kwiatów przez rampę na scenę

Polska Julia zawojowała naszą publiczność, Suomen Sosialidemokraatti^[12]

Francuski aktor Gérard Philipe zapytany w Warszawie, co zrobiło na nim największe wrażenie, odpowiedział: „Dwie rzeczy: Stare Miasto i Olga Sawicka jako Julia”^[9][7].

W 2009 ukazała się poświęcona jej książka Stefana Drajewskiego Życie z tańcem (Wydawnictwo Poznańskie) ISBN 978-83-7177-667-0^[1].

Jej pogrzeb odbył się w Alei Zasłużonych na cmentarzu Junikowie w Poznaniu (AZ-2-P-20D)17 kwietnia 2015^[13][14].

Grób Olgi Sawickiej na Cmentarzu Junikowskim

Ważniejsze partie

„Ognisty ptak” Igora Strawinskiego. Premiera 8 grudnia 1967. Kierownictwo muzyczne – Robert Satanowski, choreografia – Conrad Drzewiecki, scenografia – Barbara Jankowska. Olga Sawicka w partii tytułowej

• tytułowa – Giselle, A. Adama^[15]
• tytułowa – Ognisty ptak, I.F. Strawiński
• Odetta-Odylia – Jezioro łabędzie, P. Czajkowski
• Julia – Romeo i Julia, S.S. Prokofiew
• Amelia – Mazepa, T. Szeligowski

Film

• 1950 – Warszawska premiera – film fabularny, nie występuje w czołówce^[5],
• 1954 – Uczta Baltazara – film fabularny, jako Halina Stępczyńska^[5],
• 1957 – Julietta ze snów – spektakl telewizyjny, jako Julietta^[5],
• 1959 – Olga Sawicka i Bogdan Bulder. Koncert TV – film dokumentalny^[5].

Odznaczenia i nagrody

Odznaczenia

• Złoty Krzyż Zasługi (dwukrotnie)^[15][8]
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski – (dwukrotnie, 1959)^[15][5][8]
• Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” – (27 kwietnia 2009)^[16]

Nagrody

• Nagroda Kulturalna Miasta Poznania za rok 1967^[8]
• Statuetka Terpsychory – nagroda wręczona podczas Poznańskiej Wiosny Baletowej w Poznaniu (2006)

Uwagi

1. Z zawodu stolarz.
2. Przeniosła się do tej opery wraz z grupą poznańskich tancerek kierowaną przez Jerzego Kaplińskiego.
3. Przeniosła się tam po zawarciu małżeństwa z Jerzym Kuleszą.
4. Według „Rzeczpospolitej” był to bogaty przemysłowiec francuski.
5. Dyrektorem baletu był Conrad Drzewiecki.