Patricia Kaas

Urodziła się 5 grudnia 1966 w Forbach jako siódme, najmłodsze dziecko francusko-niemieckiej rodziny zamieszkującej Lotaryngię^[3]. Dorastała w miejscowości Stiring-Wendel, mieszczącej się między Forbach i francuską częścią Saarbrücken^[4]^[5]. Zaczęła śpiewać na scenie w wieku ośmiu lat, wykonywała utwory z repertuaru Sylvie Vartan, Dalidy, Claude’a Francois i Mireille Mathieu. Kiedy miała 13 lat, podpisała kontrakt z klubem Rumpelkammer w Saarbrücken^[3], w którym występowała pod pseudonimem Pady Pax^[6]. W 1985, po siedmiu latach współpracy z zespołem Dob’s Lady Killers, została dostrzeżona przez Gérarda Depardieu, który zapoznał ją z autorem tekstów François Bernheimem^[7] i opłacił nagranie i wydanie jej debiutanckiego singla^[3] – „Jalouse”^[5]^[8]. Dwa lata później spotkała Didiera Barbeliviena, który napisał dla niej utwór „Mademoiselle chante le blues”. Singiel został wydany w 1987 pod szyldem wytwórni Polydor i zajął siódme miejsce na francuskiej liście przebojów^[9].

W1988 wydała singiel „D’Allemagne” i debiutancki album studyjny pt. Mademoiselle chante..., z którym trafiła na drugie miejsce najczęściej kupowanych płyt we Francji; album utrzymał się na drugim miejscu zestawienia przez dwa miesiące, a także 64 tygodni w najlepszej dziesiątce i 118 tygodni w najlepszej setce zestawienia^[10]. Kaas za wysoką sprzedaż albumu uzyskała certyfikat platynowej płyty we Francji, Belgii i Szwajcarii oraz złotej płyty w Kanadzie. Została okrzyknięta odkryciem roku na ceremonii rozdania nagród Victoires de la Musique^[11].

W 1989 zmarła matka Kaas^[3], u której zdiagnozowano raka. Od tamtej pory nosi ze sobą maskotkę, którą podarowała matce podczas jej pobytu na rekonwalescencji w szpitalu^[12]. Niedługo później zmarł także jej ojciec. Kaas o śmierci rodziców powiedziała: Nie jestem smutna, tylko melancholijna. Jeżeli tracisz matkę w wieku 20 lat, a niedługo potem także i ojca, melancholia jest częścią twojego życia^[13].

W 1990 wyruszyła w swoją pierwszą trasę koncertową, która trwała 16 miesięcy^[1]. W tym czasie śpiewała także w najpopularniejszych paryskich salach koncertowych: Olympia^[14] i Le Zénith, co zostało udokumentowane na wydawnictwie DVD pt. Carnets de scène (1991)^[15], a także w Stanach Zjednoczonych^[1]. Pod koniec trasy koncertowej za album Mademoiselle chante... otrzymała certyfikat diamentowej płyty za osiągnięcie wyniku 1 mln sprzedanych egzemplarzy. W tym samym roku została wyróżniona statuetką Golden Europa, przyznawaną przez niemiecki rynek muzyczny^[2], a także zmieniła wytwórnię płytową z Polydor na CBS/Sony. Jej nowymi menedżerami zostali Cyril Prieur i Richard Walter z paryskiej firmy Talent Sorcier, którzy zajęli miejsce Bernarda Schwartza^[1]. Po podpisaniu umowy z nową wytwórnią wydała album pt. Scène de vie (1990)^[16], z którym dotarła do pierwszego miejsca list najczęściej kupowanych albumów we Francji^[17] i za którego sprzedaż zdobyła certyfikat diamentowej płyty^[18]. Na krążku znalazł się m.in. utwór dedykowany Rose Kennedy, „Kennedy Rose”, podczas którego nagrywania Kaas ponownie nawiązała współpracę z Elisabeth Depardieu i François Bernheimem^[2]. Piosenka dotarła do 34. miejsca krajowej listy przebojów. W ramach promocji płyty Kaas wyruszyła w trasę koncertową, która obejmowała 210 występów w 13 państwach^[1]. W 1991 otrzymała dwie nagrody muzyczne: Bambi i World Music Awards, a na gali rozdania tych drugich zaśpiewała także utwór „Kennedy Rose”^[19].

W 1993 wydała album pt. Je te dis vous^[20] (wydanie amerykańskie – Tour de charme^[21]), który rozszedł się w nakładzie 3 mln sprzedanych egzemplarzy na świecie^[18]. Producentem płyty został Robin Millar, a nagrania zostały zrealizowane w Londynie. Wśród wszystkich piosenek znalazł się jeden utwór wykonany przez wokalistkę w języku niemieckim – „Ganz und Gar” autorstwa Mariusa Müller-Westernhagena oraz trzy w języku angielskim – „Out of the Rain”, w którym artystce akompaniował Chris Rea, „It’s A Man’s World” z repertuaru Jamesa Browna oraz „Space in My Heart”^[20]. Krążek zadebiutował na pierwszym miejscu listy najczęściej kupowanych płyt we Francji^[17] oraz dotarł do drugiego miejsca w Szwajcarii^[22] i do 11. miejsca w Niemczech^[18], gdzie spędził łącznie 35 tygodni w pierwszej setce zestawienia^[23]. Wydawnictwo promował singiel „Il me dit que je suis belle”^[24] autorstwa Jean-Jacques Goldmana (tutaj pod pseudonimem Sam Brewski), francuskiego kompozytora mającego polskie korzenie^[25]. Utwór dotarł do piątego miejsca krajowej listy przebojów^[26]. Remiks piosenki „Reste sur moi” dotarł do pierwszej dwudziestki amerykańskiej listy przebojów muzyki dance^[1].

W 1994 wydała album koncertowy pt. Tour de charme^[2]. W ramach trasy koncertowej zagrała m.in. w Tajlandii, Wietnamie, wystąpiła także podczas charytatywnego koncertu, z którego zysk przeznaczono na pomoc ofiarom katastrofy elektrowni jądrowej w Czarnobylu^[1]^[27].

W połowie lat 90. wyprodukowała i wydała album pt. Black Coffee (fr. Café noir), który nagrała z myślą o wydaniu go na amerykańskim rynku muzycznym^[2]. Na płycie znalazło się 12 piosenek, w tym m.in. jej interpretacji przebojów „Black Coffee” z repertuaru Billie Holiday, „If You Leave Me Now” zespołu Chicago oraz „Ain't No Sunshine” Billa Withersa^[28]. W tym samym roku nagrała płytę ze ścieżką dźwiękową do filmu Nędznicy, będącej ekranizacją powieści Victora Hugo o tym samym tytule^[29].

W 1997 wydała album pt. Dans ma chair, który wyprodukowała w Nowym Jorku z Philem Ramonem^[30]^[2]. Na płycie umieściła m.in. utwór „Je voudrais la connaitre” autorstwa Jeana-Jacques’a Goldmana, z którym wówczas nawiązała stałą współpracę^[30]. Rok później wydała album koncertowy pt. Rendez-vous, której premiera odbyła się po trasie koncertowej promującej jej ostatni album studyjny^[31]. W grudniu tego samego roku wystąpiła z tenorami Plácido Domingo i Alejandro Fernándezem podczas koncertu w Guildhall w Wiedniu^[2]. Materiał nagrany w trakcie wydarzenia został umieszczony na płycie Christmas in Vienna Vol. VI z 1999^[32].

W 1999 wydała album pt. Le mot de passe, którego producentem został Pascal Obispo, akompaniujący wokalistce na fortepianie i gitarze akustycznej na większości utworów z płyty. Kaas po raz kolejny zaprosiła do nagrania płyty Jean-Jacques’a Goldmana, który tym razem zagrał gościnnie na gitarze w utworze „Une fille de ’l’Est”^[33]. Inna piosenka z płyty, „Les éternelles”, została wydana na niemieckim rynku jako singiel pod tytułem „Unter der Haut”, na którym zaśpiewał także tenor Erkan Aki^[34]; nowa wersja kompozycji została wykorzystana w ścieżce dźwiękowej serialu Sturmzeit, którego fabuła oparta była na książce autorstwa Charlotte Link.

W czerwcu 1999 wystąpiła podczas charytatywnej trasy koncertowej Michael Jackson & Friends w Seulu i Monachium, a cały dochód został przekazany na charytatywną Dziecięcą Fundację Nelsona Mandeli, Czerwony Krzyż i UNESCO^[1]^[2]^[35]. We wrześniu zajęła trzecie miejsce w plebiscycie tygodnika „Marianne” na narodowy symbol Francji, przegrywając z supermodelkami – Laetitią Castą i Estelle Hallyday^[1]^[2]. W tym samym roku wystąpiła podczas festiwalu muzycznego Schleswig-Holstein, w kolejnym roku wydała album pt. Ce sera nous^[36]. W grudniu wystąpiła razem z José Carrerasem w jednym z programów telewizyjnych w Lipsku^[1].

W 2000 wytwórnia Sony przygotowała wydawnictwo Long Box, zawierające wszystkie dotychczas wydane albumy studyjne Kaas^[37]. W październiku tego samego roku w Berlinie artystka otrzymała Nagrodę Adenauera/de Gaulle’a^[38]. Zdecydowała się też na przeprowadzkę do Zurychu w Szwajcarii, co poskutkowało także zmianą zamieszkania jej menedżerów, którzy zmienili nazwę swojej firmy na International Talent Consulting.

W kwietniu 2001 zagrała koncert przed 50 tys. publicznością podczas uroczystości objęcia tronu Luksemburga przez wielkiego księcia Henryka^[1]. W tym samym roku zadebiutowała jako aktorka, występując w melodramacie A Teraz... Panie i Panowie w reżyserii Claude’a Leloucha, w którym zagrała główną żeńską rolę Jane Lester u boku Jeremiego Ironsa^[39]. Wydała też pierwszy album kompilacyjny pt. Rien ne s’arrête, na którym umieściła swoje największe przeboje oraz premierowy, tytułowy utwór^[40].

W 2002 wydała album pt. Piano Bar, a kilka utworów z płyty znalazło się na oficjalnej ścieżce dźwiękowej filmu A Teraz... Panie i Panowie. Na krążku umieściła m.in. swoje interpretacje przebojów „Where Do I Begin” z repertuaru Shirley Bassey oraz „Ne me quitte pas” (wydany jako „If You Go Away”) Jacques’a Brela^[41]. Album dotarł do 10. miejsca krajowej listy najczęściej kupowanych płyt^[42], do szóstego w Szwajcarii^[43] i Belgii^[44], do 12. w Niemczech^[45], do 35. w Nowej Zelandii^[46] i do 38. miejsca w Austrii^[47]. W tym samym roku po raz drugi otrzymała niemiecką nagrodę muzyczną Golden Europa^[38] oraz wyruszyła w trasę koncertową promującą wydawnictwo Piano Bar.

Na początku grudnia 2003 wydała album pt. Sexe fort zawierający utwory, którymi chciała podkreślić znaczenie kobiet i ich wyższość nad mężczyznami – „C´est les femmes qui mènent la danse” (pol. To kobiety rządzą światem) i „Où sont les hommes” (pol. Gdzie są mężczyźni). Płyta zadebiutowała na dziewiątym miejscu francuskiej listy bestsellerów^[48] oraz dotarła m.in. do trzeciego miejsca w Belgii (Walonii)^[49] oraz do szóstego w Szwajcarii^[50]. Wśród wszystkich piosenek na albumie znalazł się także m.in. utwór „On pourrait” nagrany w duecie z piosenkarzem Stephanem Eicherem^[51].

8 grudnia 2003 otrzymała Order Zasługi Republiki Federalnej Niemiec za wkład w przyjacielskie relacje między Francją a Niemcami^[1]^[2]. Do 2005 odbywała kolejną międzynarodową trasę koncertową, w ramach której zagrała łącznie 175 koncertów w 25 krajach, m.in. w Chinach i Rosji. Na początku 2004 wydała koncertowy album CD/DVD pt. Toute la musique...^[52], na którym umieściła swoje największe przeboje i premierową piosenkę w języku niemieckim – „Herz eines Kämpfers” napisaną wraz z Peterem Platem z zespołu Rosenstolz^[53]. W marcu zaśpiewała utwór z Platem w finale programu Germany 12 Points!, wyłaniającego reprezentanta Niemiec w 50. Konkursie Piosenki Eurowizji^[54]. Tytułowy utwór z płyty, „Toute la musique que j’aime”, stworzyła z piosenkarzem Johnnym Hallydayem^[55].

W listopadzie 2005 przerwała działania artystyczne do początku 2008, a w tym okresie sporadycznie występowała na koncertach. Powróciła do muzyki w lutym 2008, nagrywając z zespołem Uma2rman swój pierwszy singiel w języku rosyjskim – „Ne pozwonisz”, który zdobył popularność w Rosji^[56]. Pod koniec kolejnego miesiąca wydała album pt. Kabaret^[57], który promowała podczas europejskiej trasy koncertowej, w ramach której wystąpiła łącznie na 170 koncertach, m.in. na Litwie, w Niemczech, Szwajcarii, Luksemburgu, Ukrainie, Polsce, Rumunii i 28 miastach Rosji^[58].

Pod koniec stycznia 2009 została wybrana wewnętrznie przez krajową telewizję publiczną France 3 na reprezentantkę Francji podczas 54. Konkursu Piosenki Eurowizji, organizowanego w Moskwie^[59]^[60]^[61]. Jak wyjaśniła, wzięła udział w konkursie, bo „kocha wyzwania”^[62]. W internetowym głosowaniu słuchacze zagłosowali na ulubiony utwór z ostatniej płyty Kaas, który został ogłoszony jej konkursową propozycją; wybrano piosenkę „Et s’il fallait le faire”^[63]. Mimo że była jedną z głównych faworytek do wygrania^[62]^[64], zajęła ósme miejsce w finale Eurowizji organizowanym w hali sportowej „Olimpijskij” w Moskwie^[65]. W trakcie jednej z konferencji prasowych przed finałem konkursu dyrektor wytwórni Sony Music Russia wręczył wokalistce certyfikat diamentowej płyty za wysoki wynik sprzedaży albumu pt. Kabaret w Rosji^[64]. Po finale Eurowizji otrzymała Nagrodę Artystyczną im. Marcela Bezençona, przyznawaną najlepszemu uczestnikowi w opinii wszystkich krajowych komentatorów przedsięwzięcia^[66]. Przyznała także:

To było wspaniałe doświadczenie. Oczywiście, jestem trochę rozczarowana wynikiem, ale to normalne. Rezultat jest zarówno ważny, jak i nieważny. Ważne jest być tutaj i być częścią tego [konkursu] – jednak nadal czuję pewne rozczarowanie. Spędziłam tutaj miły tydzień, było wspaniale reprezentować Francję. Mój występ był trochę za wcześnie podczas finału, ale ogólnie jestem zadowolona^[67]

W lipcu 2009 na kanale francusko-niemieckiej telewizji Arte wyemitowano dokument o życiu Kaas pt. Ma vie^[68].

Flammarion książkę autobiograficzną pt. L’Ombre de ma Voix, która ukazała się w sześciu językach m.in. francuskim, angielskim, rosyjskim i niemieckim^[69]. W 2012 wystąpiła w telewizyjnej produkcji Assassinée w reżyserii Thierry Binisti^[70] oraz wydała album pt. Kaas chante Piaf (fr. Kaas śpiewa Piaf), na którym umieściła 21 największych przebojów Édith Piaf w swojej interpretacji i nagrane z Royal Philharmonic Orchestra; aranżacje na album przygotował polski kompozytor Abel Korzeniowski^[70]^[71]. Wydawnictwo powstało na pamiątkę 50. rocznicy śmierci Piaf^[70]^[72], Kaas promowała go singlami: „L’Hymne à l’amour” i „Avec ce soleil”^[73]. Wyruszyła także w trasę koncertową i wystąpiła m.in. na najbardziej prestiżowych scenach muzycznych na świecie^[70], m.in. w Royal Albert Hall w Londynie^[74], nowojorskiej Carnegie Hall^[75], Operetta Theatre w Moskwie^[76], Sejong Cultural Center w Seulu^[77] czy Olympia w Paryżu^[78]. Występ z trasy został zarejestrowany i wydany na CD/DVD Kaas chante Piaf a L’Olympia (2014)^[79].

Pod koniec grudnia 2012 wydała linię kobiecych perfum o nazwie K^[80]^[81]. W 2016 wydała album, zatytułowany po prostu Patricia Kaas, który promowała singlami: „Le jour et l'heure”, „Madame tout le monde” i „Adèle”^[82].

Życiorys

Dyskografia

Albumy studyjne

Albumy koncertowe

Albumy kompilacyjne

Filmografia

Przypisy

Linki zewnętrzne

Wikiwand - on