Najlepsze pytania
Chronologia
Czat
Perspektywa
Peter Collins (kierowca wyścigowy)
brytyjski kierowca Formuły 1 Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Remove ads
Peter John Collins (ur. 6 listopada 1931 w Kidderminster, zm. 3 sierpnia 1958 w Bonn) – brytyjski kierowca wyścigowy, uczestnik Mistrzostw Świata Formuły 1 w latach 1952–1958. W roku 1956 wygrał Grand Prix Belgii i Grand Prix Francji.
Przekazał swój bolid konkurentowi do mistrzostwa świata Juanowi Manuelowi Fangio podczas Grand Prix Włoch na torze Monza. Zginął na torze Nürburgring podczas Grand Prix Niemiec w 1958 roku.
Remove ads
Biografia
Podsumowanie
Perspektywa
Urodził się w 1931 roku jako syn Pata i Elaine. W 1948 otrzymał jako prezent urodzinowy Coopera T5. W 1949 roku zadebiutował w wyścigach, uczestnicząc w Goodwood Easter Meeting. W czerwcu Collins sprzedał T5, nabywając w zamian Coopera T7 z silnikiem JAP, zamienionym następnie na motocyklową jednostkę Norton. Tym samochodem Collins wygrał zawody 100 Mile Race na torze Silverstone. Triumfował również we wrześniowym wyścigu w Goodwood. W połowie 1950 roku rozpoczął używanie Coopera T11, którym zwyciężył w Castle Combe. W roku 1951 używał napędzanego silnikiem Norton JBS[1].
W 1952 roku, z rekomendacji Rega Parnella, Collins trafił do zespołu Aston Martin, w którym ścigał się samochodami sportowymi. W barwach zespołu wygrał w 1952 roku wyścig 9h Goodwood. Ponadto dwukrotnie był drugi w 24h Le Mans (w 1955 i 1956 roku)[1].
W 1952 roku, w wieku 20 lat, Collins zadebiutował w Mistrzostwach Świata Formuły 1, rywalizując w zespole HWM, w którym zastąpił Stirlinga Mossa[2]. Najlepszym rezultatem z okresu startów w HWM było szóste miejsce w Grand Prix Francji 1952. W 1954 roku ścigał się Vanwallem Special w zespole Tony'ego Vandervella, natomiast rok później wystartował w dwóch Grand Prix Maserati 250F. Mimo że nie ukończył żadnego wyścigu, na 1956 rok z rekomendacji Mike'a Hawthorna przeszedł do Scuderia Ferrari, gdzie partnerował Juanowi Manuelowi Fangio[1].
W pierwszym sezonie z Ferrari Collins wygrał Grand Prix Belgii i Grand Prix Francji, dzięki czemu do ostatniego wyścigu przystępował z szansami na tytuł mistrzowski. W trakcie wyścigu Fangio odpadł wskutek awarii układu kierowniczego, w związku z czym uzyskanie zwycięstwa i najszybszego okrążenia dawało Collinsowi tytuł mistrza świata[1]. Na 30 okrążeniu Collins awansował na trzecie miejsce[3]. Tymczasem aby zdobyć tytuł, Fangio musiał przejąć czyjś samochód i ustanowić najszybsze okrążenie. Mimo poleceń zespołu Luigi Musso nie chciał odstąpić swojego pojazdu. Collins na 35 okrążeniu zjechał do boksów na sprawdzenie opon, po czym odstąpił swój samochód Fangio, pozbawiając siebie szansy na tytuł[1].
Po nieudanym sezonie 1957, w 1958 roku Ferrari wystawiło model Dino 246. Na początku sezonu Collins nie ukończył kilku wyścigów, ale w Wielkiej Brytanii odniósł swoje trzecie zwycięstwo w karierze[1].
Remove ads
Śmierć
3 sierpnia 1958 roku odbywało się Grand Prix Niemiec. Collins prowadził do 10 okrążenia, a następnie liderem został Tony Brooks[4]. Collins próbował odzyskać prowadzenie i w sekcji Pflanzgarten wjechał za szeroko. Wskutek tego jego Ferrari koziołkowało, a Collins wypadł z samochodu i uderzył w drzewo. Zmarł w szpitalu tego samego dnia wskutek urazów głowy[1].
Życie prywatne
W lutym 1957 roku poślubił aktorkę Louise Cordier. Małżeństwo mieszkało w Monako[1].
Wyniki
Podsumowanie
Perspektywa
Mistrzostwa Świata Formuły 1
* – samochód dzielony
24h Le Mans
Remove ads
Przypisy
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads