Najlepsze pytania
Chronologia
Czat
Perspektywa
Stanisław Gaweł
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Remove ads
Stanisław Gaweł[a] (ur. 18 listopada 1883 w Sanoku, zm. 4 września 1951 w Mikołowie) – polski duchowny rzymskokatolicki, proboszcz rezerwy Wojska Polskiego.
.png){kind=small}
Remove ads
Życiorys
Podsumowanie
Perspektywa
Stanisław Gaweł urodził się 18 listopada 1883 w Sanoku[1][2][3][4]. Był synem adwokata dr. Jana Gawła (zm. 1913[5])[6] i Marii Magdaleny z domu Bilińskiej 1848-1935[7], córka Ludwika i Sabiny z domu Pieniążek)[1][8][9]. Jego rodzeństwem byli: Emil (1876-1921, adwokat)[10], Bronisław (ur. 1879, zm. prawd. 1939, nauczyciel[11])[12], Józef (jeden z bliźniąt, ur. i zm. 30 marca 1882[8][13]), Władysław Zygmunt (drugi z bliźniąt, ur. 30 marca 1882[14], zm. 14 maja 1882[15]), Marian (1889-1937, oficer)[12], Leonard (1893-1954[9][16][17]).
Od 1893 uczył się w C. K. Gimnazjum w Sanoku, gdzie w 1898 ukończył V klasę[18][19]. W 1901 ukończył VIII klasę i zdał egzamin dojrzałości w C. K. Gimnazjum Nowodworskiego (św. Anny) w Krakowie[20][4]. Od 1901 do 1903 był studentem prawa i filozofii na Uniwersytecie Jagiellońskim[4].
Jako alumn IV roku Seminarium Duchownego w Przemyślu 16 czerwca 1907 otrzymał sakrament święceń kapłańskich (wyświęcony wtedy został także m.in. ks. Władysław Lutecki)[1][21][4]. Jako wikariusz w połowie 1907 został skierowany do Zaleszan[22][4]. Na początku 1909 został przeniesiony z Zaleszan do Jarosławia[23] i posługiwał tam do 1911[4].
Ze stanowiska wikarego w Jarosławiu latem 1911 został mianowany kuratorem polowym C. K. Armii w Rzeszowie[24][4]. W austro-węgierskiej wojskowej służbie duszpasterskiej pozostawał do 1918[4]. Jako kapłan diecezjalny został mianowany kuratorem polowym w okręgu Przemyśl z dniem 1 września 1911[25] i pozostawał w tej funkcji[26][27]. Po wybuchu I wojny światowej w 1914 został zesłany przez Rosjan na wschód i przebywał w mieście Atbasar[28]. W ewidencji austro-węgierskiej do 1918 figurował na stanowisku kurata polowego 2 klasy w służbie duszpasterskiej (Militärseelsorge) w Przemyślu[29][30].
Po zakończeniu wojny i odzyskaniu przez Polskę niepodległości, jako były oficer wojskowy armii austriackiej w 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego i zatwierdzony w stopniu majora kapelana[31][4]. Od tego czasu służył jako kapelan WP[4]. W trakcie wojny polsko-bolszewickiej pełnił funkcję dziekana 4 Armii[32][33]. Jako dziekan Wojska Polskiego w pierwszej połowie 1920 otrzymał wyróżnienie Expositorium Canonicale[34]. Jako proboszcz Wojska Polskiego we Lwowie w dniach 10–11 maja 1922 w Przemyślu zdał egzamin konkursowy na proboszczów[35]. Tuż po tym w stopniu proboszcza WP został zwolniony z czynnej służby wojskowej i przeniesiony do rezerwy[36][4]. Potem jako były oficer zawodowy był zweryfikowany w stopniu proboszcza rezerwy duchowieństwa wojskowego wyznania katolickiego ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[37][38]. Według stanu z 1934 był sklasyfikowany na pierwszym miejscu listy kapłanow katolickich rezerwy (1. lokata wśród najwyższych stopniem proboszczów)[3].
Pod koniec 1922 został przeznaczony na posadę wikarego do Rozembarku[39][4]. Z tej funkcji na początku 1923 został mianowany ekspozytem w Nisku[40] i pozostawał tamże w tym charakterze do 1931[4]. Po skończonym urlopie wiosną 1931 został mianowany wikarym w Jarosławiu[41] i był nim do 1932[4]. W 1932 był wikarym w Tyczynie i z tej funkcji 17 października 1932 otrzymał instytucję kanoniczną na probostwo w Dobromilu przy tamtejszym kościele Przemienienia Pańskiego[42][4]. Na tym stanowisku posługiwał w latach 30.[43][44]. Przed 1932 otrzymał tytuł kanonika[45][46]. W latach 30. był działaczem delegatury w Jarosławiu Ligi Morskiej i Kolonialnej[47].
Po wybuchu II wojny światowej z 1939 i wkroczeniu sowietów do Przemyśla (28 września 1939) zamieszkiwał wraz z innymi duchownymi w tamtejszym pałacu biskupim[48]. Do 1943 pozostawał proboszczem w Dobromilu w okresie trwającej okupacji niemieckiej[4]. Do jesieni 1942 działał w delegaturze Polskiego Komitetu Opiekuńczego w Bukowsku nieopodal rodzinnego Sanoka (z dalszej działalności wykluczyła go choroba)[49][50]. Od 1945 do kwietnia 1950 pełnił funkcję administratora parafii Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Albigowej[4][51].
Na emeryturze zamieszkiwał w Zielonce[4]. Zmarł 4 września 1951 w Mikołowie na Śląsku[1][4].
Remove ads
Odznaczenia
Uwagi
- W ewidencji wojskowych C. K. Armii był określany w języku niemieckim jako „Stanislaus Gaweł”.
Przypisy
Bibliografia
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads