Wiktor Kinecki

Wiktor Zdzisław Kinecki (ur. 31 grudnia 1929 w Międzychodzie) – polski działacz partyjny i państwowy, dyplomata, ambasador w Indiach i Jugosławii, poseł na Sejm PRL VII kadencji (1976–1980).

Wiktor Kinecki

Wiktor Kinecki w latach 60.
Data i miejsce urodzenia	31 grudnia 1929 Międzychód
Ambasador PRL w Indiach
Okres	od 1971 do 1975
Poprzednik	Romuald Spasowski
Następca	Jan Czapla
Poseł VII kadencji Sejmu PRL
Okres	od 21 marca 1976 do 21 marca 1980
Przynależność polityczna	Polska Zjednoczona Partia Robotnicza
Ambasador PRL w Jugosławii
Okres	od 1979 do 1986
Poprzednik	Janusz Burakiewicz
Następca	Czesław Piotrowski
Odznaczenia

Życiorys

Syn Juliana i Gertrudy. W czasie II wojny światowej pracował jako roznosiciel gazet i robotnik w zecerni „H. Buchwold” w Międzychodzie. Po zakończeniu okupacji niemieckiej uczył się w szkole średniej w rodzinnym mieście (do 1949). Należał do Związku Walki Młodych. W latach 1949–1957 zasiadał we władzach Związku Młodzieży Polskiej, następnie był członkiem sekretariatu Światowej Federacji Młodzieży Demokratycznej w Budapeszcie (1958–1962). Był naczelnikiem Związku Harcerstwa Polskiego (1964–1969). W czerwcu 1968 wszedł w skład Komitetu Przygotowawczego obchodów 500. rocznicy urodzin Mikołaja Kopernika^[1]. W 1970 ukończył studia na Wydziale Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego.

Od pierwszej połowy lat 50. działał w Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, pełniąc funkcję zastępcy członka Komitetu Centralnego PZPR (1964–1980) i zastępcy kierownika Wydziału Zagranicznego KC PZPR (1970–1971).

W latach 1971–1975 pełnił funkcję ambasadora nadzwyczajnego i pełnomocnego PRL w Indiach, Sri Lance, Singapurze i Nepalu. Po powrocie do kraju objął funkcję I sekretarza Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Siedlcach (1975–1979), z którą wiązało się przewodnictwo nad Wojewódzką Radą Narodową, które objął 12 czerwca 1975. W latach 1976–1980 wykonywał mandat posła na Sejm VII kadencji z okręgu Siedlce. Zasiadał wówczas w Komisji Spraw Zagranicznych.

W 1979 ponownie wyjechał na placówkę, tym razem na stanowisko ambasadora nadzwyczajnego i pełnomocnego PRL w Belgradzie. Po powrocie do Polski został I sekretarzem KW PZPR w Gorzowie Wielkopolskim, wszedł również ponownie w skład Komitetu Centralnego PZPR (1986–1990).

W latach 1964–1970 zasiadał w prezydium Zarządu Głównego Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej, po powrocie z Indii został w 1978 wiceprzewodniczącym władz Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Indyjskiej.

W 2020 wydał swoje wspomnienia Ster prosto, kurs 90 lat wstecz^[2].

Odznaczenia[3]

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1964)^[4]
• Złoty Krzyż Zasługi (1955)^[5]
• Srebrny Krzyż Zasługi (1955)^[6]
• Order Sztandaru Pracy II klasy
• Złoty Krzyż „Za Zasługi dla ZHP”
• Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
• Srebrny Medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju”
• Brązowy Medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju” (1967)^[7]
• Złoty Znak Związku Ochotniczych Straży Pożarnych (1966)^[8]
• Odznaka Opiekuna Miejsc Pamięci Narodowej (1970)^[9]
• Złota odznaka Kół Młodzieży Wojskowej (1966)^[10]
• Złota honorowa odznaka Związku Młodzieży Wiejskiej (1966)^[11]
• Odznaka Kościuszkowska (1967)^[12]
• Order Sztandaru z Wstęgą (Jugosławia)
• Srebrny Order Zasługi NRD