Wincenty Podgurski

Wincenty Podgurski^[1] (ur. 7 października 1882 w Wilnie, zm. 17 lutego 1940 w Gołąbkach) – pułkownik broni pancernych Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Wincenty Podgurski

pułkownik broni pancernych
Data i miejsce urodzenia	7 października 1882 Wilno
Data i miejsce śmierci	17 lutego 1940 Gołąbki
Przebieg służby
Lata służby	1902–1924
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Wojsko Polskie
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka
Odznaczenia

Życiorys

Urodził się w rodzinie Jana i Marii z Tańskich. W 1902 ukończył Gimnazjum w Petersburgu, a w 1910 studia na Wydziale Elektrycznym Instytutu Politechnicznego im. Piotra Wielkiego w Petersburgu^[2].

13 września 1902 rozpoczął naukę w Michajłowskiej Szkole Artylerii w Petersburgu. 23 sierpnia 1904 został mianowany podporucznikiem artylerii ze starszeństwem z 23 sierpnia 1903. Od 1 października 1904 pełnił służbę w Twierdzy Kuszka położonej na terytorium ówczesnego Turkiestańskiego Okręgu Wojskowego^[3]. W 1909 pełnił, w stopniu porucznika, służbę w Kuszkińskim batalionie artylerii fortecznej (ros. Кушкинский крепостной артиллерийский батальон)^[4].

Na początku listopada 1917 w Moskwie stanął na czele Komendantury Naczelnego Polskiego Komitetu Wojskowego na okręg moskiewski. Razem z pułkownikiem Kazimierzem Majewskim organizował „polski rezerwowy pułk” w Moskwie, później przemianowany na pułk strzelców im. Bartosza Głowackiego. 13 lutego 1918 został aresztowany przez bolszewików^[5].

6 grudnia 1918 został przydzielony do Autonaczelnictwa Okręgu Generalnego Warszawskiego w Warszawie^[6]. 8 stycznia 1919 został przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia podpułkownika ze starszeństwem z dniem dnia 23 marca 1914^[7]. 7 czerwca 1919 został przeniesiony z Dowództwa Okręgu Generalnego „Warszawa” do dyspozycji Naczelnego Dowództwa Wojska Polskiego^[8]. 9 lipca 1919 został wyznaczony na stanowisko Inspektora Wojsk Samochodowych Frontu w Głównym Kwatermistrzostwie Naczelnego Dowództwa WP^[9]. Następnie powierzono mu stanowisko Inspektora Wojsk Samochodowych, który był organem pomocniczym Ministra Spraw Wojskowych we wszystkich sprawach dotyczących Wojsk Samochodowych i podlegał mu przez II wiceministra^[10][11]. 1 marca 1920 weszła w życie nowa organizacja Ministerstwa Spraw Wojskowych^[12]. 14 kwietnia, w nowej organizacji, zostały mu powierzone obowiązki szefa Sekcji IV Wojsk Samochodowych w Departamencie II Wojsk Technicznych^[13][14]. 11 czerwca 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu podpułkownika, w Wojskach Samochodowych, w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej^[15].

3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 3. lokatą w korpusie oficerów samochodowych, a jego oddziałem macierzystym był nadal 1 dywizjon samochodowy^[16]. 1 listopada 1922 został powołany do służby Sztabu Generalnego z prawem jednorocznego doszkolenia w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. W tym czasie pozostawał w dyspozycji Oddziału V Sztabu Generalnego^[17]. Został przydzielony do Wyższej Szkoły Wojennej, w charakterze słuchacza II Kursu doszkolenia^[18]. Z powodu stanu zdrowia kursu nie ukończył. W następnym roku był w macierzystym dywizjonie w Warszawie^[19]. Z dniem 31 stycznia 1924 został przeniesiony w stan spoczynku z powodu trwałej niezdolności do służby wojskowej, stwierdzonej w drodze superrewizji. Mieszkał wówczas przy ul. Mokotowskiej 45 w Warszawie^[20][21].

W 1934 roku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I. Był wówczas „w dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr I”^[22]. W 1937 został przeniesiony do korpusu oficerów broni pancernych.

Był wiceprezesem Zarządu Głównego Federacji Polskich Związków Obrońców Ojczyzny oraz prezesem Związku Uczestników Byłego I Korpusu Wojska Polskiego na Wschodzie. Mieszkał w Gołąbkach^[2]. Uczestniczył w Kampanii Wrześniowej, zwolniony z powodu choroby – zmarł 17 lutego 1940 roku w Gołąbkach. Został pochowany na miejscowym cmentarzu.

Wincenty Podgurski był żonaty z Wandą z Rozenblumów (Augustowskich) (1889-1975), z którą miał córkę Ewę, po mężu Śmiela (1915–2009).

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 5302 – 17 maja 1922^[23]
• Krzyż Niepodległości – 20 grudnia 1932 roku „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”^[24]
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski – 10 listopada 1938 roku „za zasługi na polu pracy społecznej”^[25]
• Krzyż Walecznych „za czyny męstwa i odwagi wykazane w bojach toczonych w latach 1918-1921” – trzykrotnie
• Medal Międzysojuszniczy „Médaille Interalliée” – 1925^[26][27]