Witold Stankiewicz (wojskowy)

Witold Włodzimierz Stankiewicz (ur. 4 marca 1893 w Adamowie, pow. brasławski, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – podpułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej.

Ten artykuł dotyczy podpułkownika. Zobacz też: inne osoby o tym imieniu i nazwisku.

Witold Stankiewicz

podpułkownik dyplomowany piechoty
Pełne imię i nazwisko	Witold Włodzimierz Stankiewicz
Data i miejsce urodzenia	4 marca 1893 Adamów, pow. brasławski
Data i miejsce śmierci	wiosna 1940 Charków
Przebieg służby
Lata służby	1911–1940
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Wojsko Polskie
Jednostki	2 Dywizja Strzelców Polskich (WP na Wschodzie), 1 Dywizja Strzelców Polskich (WP na Wschodzie), 26 Pułk Piechoty, 27 Pułk Piechoty Sztab Generalny Wojska Polskiego Dowództwo Okręgu Korpusu Nr VI, 26 Dywizja Piechoty 68 Pułk Piechoty 50 Pułk Piechoty Strzelców Kresowych PKU Wadowice PKU Piotrków
Stanowiska	dowódca batalionu szef sztabu dywizji zastępca dowódcy pułku komendant PKU
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Życiorys

Syn Włodzimierza i Jadwigi z Zajączkowskich. Absolwent szkoły realnej w Stawropolu na Kaukazie. Wcielony w 1911 do armii rosyjskiej. Walczył w I wojnie światowej. Awansował na porucznika. Od 1917 w I Korpusie Polskim. W 2 Dywizji Strzelców objął stanowisko szefa operacyjnego sztabu. Od 1918 w 1 Dywizji Strzelców. Po demobilizacji działał w Polskiej Organizacji Wojskowej w Kijowie. W 1918 wstąpił do Wojska Polskiego i został skierowany do 26 pułku piechoty. Od 1919 dowodził batalionem w 27 pułku piechoty. Walczył w wojnie 1920 r.

W okresie międzywojennym nadal w 27 pp. Od 1922 w Sztabie Generalnym WP i DOK VI jako szef Oddziału Ogólnego (sierpień 1924).

1 listopada 1924 został powołany do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza IV Kursu Doszkolenia. 15 października 1925, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do 26 Dywizji Piechoty w Skierniewicach na stanowisko szefa sztabu^[1]. 5 maja 1927 został przeniesiony do 68 pułku piechoty we Wrześni na stanowisko zastępcy dowódcy pułku^[2]. W listopadzie 1928 został przeniesiony do 50 pułku piechoty Strzelców Kresowych w Kowlu na stanowisko zastępcy dowódcy pułku^[3]. 6 lipca 1929 został przeniesiony na stanowisko delegata Sztabu Głównego przy Dyrekcji PKP Wilno^[4]. W grudniu 1932 ogłoszono jego przeniesienie na stanowisko komendanta Powiatowej Komendy Uzupełnień Wadowice^[5]. Z dniem 2 września 1933 został przeniesiony do Powiatowej Komendy Uzupełnień Piotrków na stanowisko komendanta^[6]. Od 1938 w stanie spoczynku, pracował w dowództwie OPL DOK VI.

W trakcie kampanii wrześniowej 1939 – po agresji ZSRR na Polskę – w nieznanych okolicznościach dostał się do niewoli sowieckiej i przebywał w obozie w Starobielsku^[7]. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany w bezimiennej mogile zbiorowej w Piatichatkach^[7], gdzie od 17 czerwca 2000 mieści się oficjalnie Cmentarz Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie^[8]. Figuruje na Liście Starobielskiej NKWD pod poz. 3200^[7][9].

Upamiętnienie

Zobacz wiadomość w serwisie Wikinews pt. 2007-11-09: Pierwszy dzień uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”

5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło – decyzją nr 439/MON^[10] – mianował go pośmiertnie na stopień pułkownika^[11][12]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”^[13][14][15].

Awanse

• podporucznik
• porucznik
• kapitan – 1918
• major – 1919
• podpułkownik – 1925

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 522
• Krzyż Walecznych (czterokrotnie)
• Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)^[16]
• Medal Niepodległości (23 grudnia 1933)^[17]

Zobacz też

• jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
• obozy NKWD dla jeńców polskich
• ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Charkowie