Wołodymyr Salski

Wołodymyr Petrowycz Salski, ukr. Володимир Петрович Сальський (ur. 4 lipca 1883 w Ostrogu, zm. 5 października 1940 w Warszawie) – generał-chorąży armii Ukraińskiej Republiki Ludowej.

Wołodymyr Salski

Володимир Петрович Сальський

W 1919
generał-chorąży
Data i miejsce urodzenia	4 lipca 1885 Ostróg, gubernia wołyńska, Imperium Rosyjskie
Data i miejsce śmierci	5 sierpnia 1940 Warszawa, Polska pod okupacją III Rzeszy
Przebieg służby
Lata służby	1906–1924
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Armia Czynna Ukraińskiej Republiki Ludowej
Jednostki	126 Rylski Pułk Piechoty, 132 Benderski Pułk Piechoty, 70 Dywizja Piechoty, 12 Armia, 1 Serdiucka Dywizja, Korpus Zaporoski, Ukraińska Armia Halicka
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa, wojna ukraińsko-radziecka, wojna polsko-ukraińska, wojna polsko-bolszewicka
Późniejsza praca	działacz emigracyjny
Odznaczenia

Życiorys

Ukończył gimnazjum w Ostrogu, następnie w 1906 Wileńską Szkołę Wojskową oraz w 1912 z wyróżnieniem Nikołajewską Akademię Sztabu Generalnego. Służył w sztabie Kijowskiego Okręgu Wojskowego.

Podczas I wojny światowej był kwatermistrzem 12 Armii, służbę w armii rosyjskiej zakończył w stopniu podpułkownika. Jesienią 1917 uczestniczył w ukrainizacji jednostek wojskowych na Froncie Północnym.

Był szefem sztabu generała Mykoły Junakowa, później dowodził Dywizją Zaporoską w „operacji kamienieckiej” w 1919. Po wojnie polsko-bolszewickiej przebywał na emigracji w Polsce. Od 1924 do śmierci minister spraw wojskowych w Rządzie URL na emigracji.

Był współinicjatorem wieloletniej współpracy ze Sztabem Głównym Wojska Polskiego. Współpraca ta rozpoczęta została po tajnym memorandum prezydenta URL Andrija Liwyckiego i gen. Wołodymyra Salskiego z 4 sierpnia 1926 skierowanego do Józefa Piłsudskiego i rozmowach, jakie wkrótce potem nastąpiły^[1][2]. Po aprobacie Piłsudskiego trwała do wybuchu II wojny światowej. Jej część tajna obejmowała sporządzenie planów organizacji i mobilizacji armii ukraińskiej, jako sojusznika Polski, w przypadku wojny polsko-sowieckiej. Został sporządzony, w porozumieniu z polskim Sztabem Głównym plan mobilizacyjny wojska ukraińskiego, w oparciu o emigrantów i Ukraińców zamieszkałych w Polsce. Oficerowie i podoficerowie armii URL zostali przyjęci do Wojska Polskiego jako tzw. oficerowie i podoficerowie kontraktowi^[3].

Odznaczony Szablą Świętego Jerzego, orderem św. Włodzimierza IV klasy z mieczami i wstęgą i Legią Honorową.