Іван Антановіч

Іва́н Іва́навіч Антано́віч (1937; в. Дамашы, цяпер Ганцавіцкі раён, Берасьцейская вобласьць, Беларусь) — беларускі палітык і дыплямат. Доктар філязофскіх навук (1973), прафэсар (1977), заслужаны дзяяч навукі Рэспублікі Беларусь (1996).

Вікіпэдыя мае артыкулы пра іншых асобаў з прозьвішчам Антановіч.

Іван Антановіч лац. Ivan Antanovič
3-і міністар замежных справаў Рэспублікі Беларусь
13 студзеня 1997 — 4 сьнежня 1998
Прэзыдэнт	Аляксандар Лукашэнка
Прэм’ер-міністар	Сяргей Лінг
Папярэднік	Уладзімер Сянько
Наступнік	Урал Латыпаў
Пастаянныя прадстаўнікі БССР пры ЮНЭСКА
1976 — 1977
Папярэднік	Віктар Каўбасін
Наступнік	У. Макараў
Асабістыя зьвесткі
Нарадзіўся	3 красавіка 1937 (88 гадоў) вёска Дамашы, Наваградзкае ваяводзтва, Заходняя Беларусь, Польская рэспубліка
Партыя	Рэспубліканская партыя працы і справядлівасьці
Адукацыя	Менскі дзяржаўны пэдагагічны інстытут замежных моваў (1960)
Узнагароды

Жыцьцяпіс

З 1959 г. малодшы, старэйшы навуковы супрацоўнік Інстытуту філязофіі і права (ІФП) Акадэміі навук БССР. З 1967 г. загаднік рэдакцыяй філязофіі і права Беларускай савецкай энцыкляпэдыі. У 1969—1974 гг. супрацоўнік сакратарыяту ААН у Нью-Ёрку (ЗША). З 1974 г. лектар ЦК КПБ, выкладнік БДУ. Быў Пастаянным прадстаўнікам Беларускай ССР пры ЮНЭСКА (1976—1977). Дэпутат Вярхоўнага Савету БССР (1980—1985).

26 чэрвеня 1993 г. выступіў у якасьці аднаго з заснавальнікаў Рэспубліканскай партыі працы і справядлівасьці. 18 верасьня 1995 году прызначаны намесьнікам Міністра замежных справаў Рэспублікі Беларусь^[1], 13 студзеня 1997 году сам заняў пасаду Міністра ^[2]. Адначасна меў расейскае грамадзянства^[3]. На гэтай пасадзе заставаўся да 4 сьнежня 1998 году, калі быў адстаўлены^[4].

1 красавіка 1997 году ўзнагароджаны ордэнам Францішка Скарыны ^[5].

Пасьля заканчэньня дзяржаўнай службы пераехаў на працу ў Маскву^[6].

Погляды

Іван Антановіч лічыць, што польская мова для Беларусі — чужая. Між іншым асудзіў прысутнасьць польскамоўных надпісаў у касьцёле Сымона і Алены ў Менску^[7].