Аляксей Марачкін

Аляксе́й Анто́навіч Ма́рачкін (нарадзіўся 30 сакавіка^[3][4] 1940, в. Папоўшчына, цяпер Новая Слабада Чэрыкаўскага раёну^[5]) — беларускі мастак, жывапісец, пэдагог, грамадзкі дзяяч. Псэўданім: Алесь Мара.

Аляксей Марачкін лац. Alaksiej Maračkin
Аляксей Марачкін падчас адкрыцця сваёй выставы жывапісу ў арт-галерэі «Мастацтва», Менск, 22.11.2013
Дата нараджэньня	30 сакавіка 1940(1940-03-30)[1] (85 гадоў)
Месца нараджэньня	Карпаўскі[d], Язёрскі сельсавет, Чэрыкаўскі раён, Магілёўская вобласьць, БССР, СССР
Адукацыя	Віцебскі пэдагагічны інстытут (1962), Беларускі дзяржаўны тэатральна-мастацкі інстытут (1972)
Месца вучобы	Мастацка-графічны факультэт ВДУ[d] (1962) Беларускі дзяржаўны тэатральна-мастацкі інстытут (1972)
Занятак	жывапіс, выкладаньне
Навуковая сфэра	малярства[2] і паэзія[2]
Месца працы	Беларуская акадэмія мастацтваў
Сябра ў	Беларускі саюз мастакоў і Саюз беларускіх пісьменьнікаў
Плынь	рэалізм
Працы	«Цётка» (1976), «Пачатак. Францішак Скарына» (1978), «Мікола Гусоўскі» (1980)
Узнагароды
Аляксей Марачкін у Вікісховішчы

Жыцьцяпіс

Скончыў мастацка-графічны факультэт Віцебскага пэдагагічнага інстытуту (1962). Працаваў па разьмеркаваньні ў вёсцы Рубель Столінскага раёну, служыў у Пячах пад Барысавам. Пасьля войска і двух гадоў працы настаўнікам у СШ № 4 г. Жодзіна паступіў у Беларускі дзяржаўны тэатральна-мастацкі інстытут (скончыў у 1972).

Сябра Саюзу мастакоў (з 1974). Пэўны час працаваў у Менску як вольны мастак, пасьля — галоўным мастаком Мастацкага фонду (1982—1986). У 1988—1997 гг. працаваў у Беларускай акадэміі мастацтваў, выкладаў, з 1990 году загадваў катэдрай жывапісу. Паводле палітычных матываў быў вымушаны пакінуць пасаду ў 1997 годзе^[4].

Сябра аргкамітэту БНФ у 1988—1989 гадох, сябра БНФ з 1989, сябра Сойму з 1989 па цяперашні час, сакратар Управы БНФ (1989—1993), старшыня камісіі па культуры БНФ. У 1990 годзе балятаваўся ў Вярхоўны Савет БССР.

Адзін з заснавальнікаў і першы старшыня мастацкай суполкі «Пагоня» (з 1991).

Старшыня міжнароднага грамадзкага аб’яднаньня «Згуртаваньне беларусаў сьвету „Бацькаўшчына“» (2005—2009).

У 2009 годзе ўвайшоў у грамадзкі арганізацыйны камітэт «Міленіюм Літвы». У звароце арганізацыйнага камітэту паведамлялася, што назва Літва датычыцца старажытнай тэрыторыі Беларусі, а цяперашнія беларусы да пачатку XX стагодзьдзя называлі сябе ліцьвінамі^[6].

Жанаты, мае сына, унукаў.

Творчасьць

Удзельнік мастацкіх выставак з 1966 году. Працуе пераважна ў станкавым жывапісе ў жанрах партрэту, тэматычнай карціны, краявіду і нацюрморту.

Працы А. Марачкіна захоўваюцца ў Нацыянальным мастацкім музэі Беларусі, у музэях і прыватных галерэях Беларусі, Польшчы, Нямеччыны, ЗША.

Узнагароды

Узнагароджаны мэдалём Францішка Скарыны за высокія дасягненьні ў справе нацыянальнага адраджэньня, прапаганду культурнай спадчыны беларускага народу (1992). Двойчы адмовіўся ад ганаровага дзяржаўнага званьня: «Заслужаны мастак БССР» у 1989 годзе, пратэстуючы супраць сыстэмы дзяржаўнага патранату і кантролю за мастацтвам, і «заслужаны мастак Рэспублікі Беларусь» у 1995 на знак пратэсту супраць антыбеларускай і антыдэмакратычнай палітыкі Аляксандра Лукашэнкі^[4].

• Фота з адкрыцця персанальнай выставы Аляксея Марачкіна ў арт-галерэі «Мастацтва» 22 лістапада 2013 году
• 
  З паэтам Генадзем Бураўкіным
• 
  З мастаком Георгіем Скрыпнічэнкай
•