Аляксандар Ярэміч

Аляксандар Ярэміч (1876 — 1920) — урач, грамадзкі дзяяч, мэцэнат. Знаёмы Янкі Купалы.^[1]

Аляксандар Ярэміч
Імя пры нараджэньні	Аляксандар Парфіравіч Ярэміч
Род дзейнасьці	урач, мэцэнат
Дата нараджэньня	1876(1876)
Месца нараджэньня	Менская губэрня, Расейская імпэрыя
Дата сьмерці	1920(1920)
Месца сьмерці	Благавешчанск, Далёкаўсходняя рэспубліка[d]
Прычына сьмерці	пнэўманія
Месца пахаваньня	Благавешчанск
Месца вучобы	мэдычны факультэт Маскоўскага ўнівэрсытэту[d] (1903) Імператарская медыка-хірургічная акадэмія[d] (1906)
Занятак	лекар
Навуковая сфэра	мэдыцына
Месца працы	Імператарская медыка-хірургічная акадэмія[d]

Жыцьцяпіс

Скончыў Ваенна-мэдыцынскую акадэмію ў Пецярбургу ў 1904 годзе. Доктар мэдычных навук (1913). Працаваў хірургам у шпіталях Пецярбурга, Томска, Благавешчанска, на Ленскіх залатых прыісках у Сыбіры. Удзельнік культурна-грамадзкага руху беларусаў у Пецярбургу. У 1916—1917 гадох — сябра Пецярбурскага камітэту Беларускага таварыства па аказаньні дапамогі пацярпелым ад вайны. Садзейнічаў адкрыцьцю дзіцячых ясьляў, школаў для дзяцей уцекачоў. Пазьней працаваў у Хабараўскім краі.^[1]

Аляксандар Ярэміч і Янка Купала

Пазнаёміўся зь Я. Купалам у 1910 годзе. У 1913 годзе за ўласныя сродкі выдаў зборнік Я. Купалы «Шляхам жыцьця». Купала адрасаваў А. Ярэмічу на зборніку сваё прысьвячэньне: «Шчыра паважанаму доктару А.П.Ярэмічу гэту кніжку пасьвячаю. Аўтар».^[1]

Алесь Пашкевіч гэтак апісвае абставіны гэтае падзеі ў сваім рамане-біяграфіі «Круг»:

	…Сяргей Ясенін затым лёгка стукнуў Дубоўку па сьпіне, падміргнуў яму: – Ты, гэта… Купалу скажы, што я на яго не крыўдую! – і, пабачыўшы Дубоўкава неўразуменьне, блытана патлумачыў прычыну сваёй магчымай «крыўды»: у 1913 годзе ў Піцеры ён займаўся ў народным унівэрсытэце імя Шаняўскага. Тады ўжо пасьпеў падрыхтаваць першы зборнік «Радуница». Знайшоўся фундатар – доктар Аляксандар Ярэміч, дырэктар Елісееўскай бальніцы. На фінансаваньне яму прапанавалі дзьве кнігі: «Радуницу» і «Шляхам жыцьця» Янкі Купалы. Доктар-фундатар аддаў перавагу Купалавай. А «Радуница» зьявілася праз тры гады…[2]