К

Сымбалі з падобным напісаньнем: K · k · Κ · κ · ĸ

К, к (ка; курсіў: К к) — дванаццатая літара беларускага кірылічнага альфабэту. Паходзіць з кірылічнай К («ка́ка»), якая ўзьнікла на аснове грэцкай устаўной К («ка́па»). У старабеларускім пісьме выкарыстоўваліся розныя выгляды (устаў, паўустаў, скорапіс) літары, якія дапамагаюць вызначыць час і месца напісаньня пэўнага помніка. Абазначала гукі «к», «к’» («камень», «кислый»). Мела лікавае значэньне «дваццаць». У XVI ст. літара, апроч рукапіснага выгляду, набыла друкаваны.

Літара кірыліцы К
Кк
Выявы
◄  І Ї Й Ј К Л Љ М Н  ►
Беларускі альфабэт:
◄ Ж З І Й К Л М Н О ►
У лацінцы	K · k
Зьвесткі
Тып	асноўная кірыліца, альфабэтны;
Гук	[k]
Назва ў Юнікодзе	cyrillic capital letter ka cyrillic small letter ka
Юнікод	К: U+041A к: U+043A
HTML	К‎: &#1050, &#x41a к‎: &#1082, &#x43a
UTF-16	К‎: 0x41A к‎: 0x43A
URL-код	К: %D0%9A к: %D0%BA
усе сымбалі · лацінка · кірыліца · грэцкія · дыякрытыкі · валюты · дапамога

У сучаснай беларускай мове абазначае шумныя глухія выбухныя заднеязычныя зычныя гукі «к», «к’». Літара бывае вялікая й малая, мае рукапісны й друкаваны выгляд.

Лічбавае значэньне

Пры клясіфікацыйным падзеле мае значэньне «адзінаццаты» (група «к»), пры лічбавай нумарацыі — дадатковае значэньне для разьмежаваньня прадметаў пад адным нумарам (шрыфт № 8к).

У стараславянскай і царкоўнаславянскай мовах К мае значэньне лічбы — 20.