Л
кірылічная літара From Wikipedia, the free encyclopedia
Remove ads
Л, л ці Ʌ, ʌ (эл; курсіў: Л л, Ʌ ʌ) — трынаццатая літара беларускага кірылічнага альфабэту. Паходзіць з кірылічнай «л» («люді») што ўзьнікла на аснове грэцкай устаўной Λ, λ («ля́мбда»). У старабеларускім пісьме выкарыстоўваліся розныя выгляды (устаў, паўустаў, скорапіс) літары, якія дапамагаюць вызначаць час і месца напісаньня помнікаў. Абазначала гукі «л», «л’» («лавра», «лилия», «львица»). Мела лікавае значэньне «трыццаць». У XVI стагодзьдзі, апроч рукапіснага, літара набыла друкаваны выгляд.
.png)
У сучаснай беларускай мове абазначае змычна-праходныя ротавыя пярэднеязычныя зычныя гукі «л», «л’» («волат», «ільгота» — «йіл’гота», «хваля — «хвал’я»). Літара бывае вялікая й малая, мае рукапісны й друкаваны выгляд.
Remove ads
Лічбавае значэньне
Пры клясіфікацыйным падзеле мае значэньне «дванаццаты» (група «л»), пры лічбавай нумарацыі — дадатковае значэньне для разьмежаваньня прадметаў пад адным нумарам (шыфр № 8 Л).
У стараславянскай і царкоўнаславянскай мовах Л мае значэньне лічбы — 30.
Мадыфікацыі
 | Гэты разьдзел патрабуе пашырэньня. Вы можаце дапамагчы Вікіпэдыі, адрэдагаваўшы яго. |
Л҄
Дадатковая інфармацыя
Л҄, л҄ (таксама л̑, «л кароткая») — архаічная літара кірыліцы. У стараславянскай мове пазанчала гук [lʲ] (паляталізаваны [л]), напрыклад: «пол҄ѥ».
Remove ads
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads