Мілуцін Міланкавіч

Милуці́н Міла́нкавіч (па-сэрбску: Милутин Миланковић); 28 траўня 1879, Даль, Аўстра-Вугоршчына (зараз Харватыя) — 12 сьнежня 1958, Бялград, Югаславія) — сэрбскі грамадзкі інжынэр, кліматоляг, геафізык і астраном.

Мілуцін Міланкавіч
Милутин Миланковић
у студэнцкія часы
Дата нараджэньня	16 (28) траўня 1879[1][2][3]
Месца нараджэньня	Даль, Аўстра-Вугоршчына
Дата сьмерці	12 сьнежня 1958(1958-12-12)[1][2][3][…] (79 гадоў)
Месца сьмерці	Бялград, Югаславія
Месца вучобы	Венскі тэхнічны ўнівэрсытэт (1902)
Занятак	матэматык, прафэсар, астраном, інжынэр, пісьменьнік, інжынэр цывільнага будаўніцтва, астрафізык, фізык, пісьменьнік навуковай фантастыкі, геафізык, кліматолаг
Навуковая сфэра	астраном, кліматоляг, геафізык
Месца працы	Бялград
Сябра ў	Сэрбская акадэмія навук і мастацтваў, Нямецкая акадэмія навук Леапальдына[d] і Сэрбская акадэмія навук і мастацтваў
Навуковы кіраўнік	Emanuel Czuber[d] і Johannes Brick[d][4]
Подпіс
Мілуцін Міланкавіч у Вікісховішчы

Вядомы тэорыяй ледніковых пэрыядаў, згодна зь якой з-за пэрыядычных зьмен парамэтраў сваёй арбіты Зямля праходзіць праз паўтараючыеся ледніковыя пэрыяды, цяпер вядомыя як Цыклы Міланкавіча. Мілуцін Міланкавіч мадыфікаваў юліянскі каляндар, распрацаваў новаюліянскі каляндар, прыняты Грэцкай і шэрагам маёнткавых праваслаўных цэркваў (за выключэньнем Расейскай, Ерусалімкай, Сэрбскай і Афона).

Жыцьцяпіс

Мілуцін Міланкавіч атрымаў адукацыю ў Вене ў Вышэйшай тэхналягічнай школе (цяпер Венскі тэхналягічны ўнівэрсытэт), дзе ў 1904 годзе абараніў доктарскую дысэртацыю і пачаў працаваць інжынэрам-будаўніком. У тым жа годзе паступіў у Бялградзкі ўнівэрсытэт, дзе прайшло ўсё яго навуковае жыцьцё. Падчас Першай сусьветнай вайны трапіў у палон у Будапэшце, але дзякуючы сваім калегам працягваў свае дасьледаваньні. На працягу доўгага часу спрабаваў аднавіць гісторыю клімату Зямлі. З траўня 1948 году па 26 ліпеня 1951 быў дырэктарам Бялградзкай абсэрваторыі.