Станіслаў Аўгуст Панятоўскі

Станіслаў ІІ Аўгуст Панятоўскі (17 студзеня 1732 — 12 лютага 1798) — дзяржаўны і палітычны дзяяч Рэчы Паспалітай, апошні кароль польскі і вялікі князь літоўскі (1764—1795).

Станіслаў II Аўгуст Панятоўскі лац. Stanisłaŭ Aŭgust Paniatoŭski
З божай ласкі і волі народу кароль Польскі, вялікі князь Літоўскі, рускі, прускі, мазавецкі, жамойцкі, кіеўскі, валынскі, падольскі, падляскі, інфлянцкі, смаленскі, северскі і чарнігаўскі і іных.
Вялікі князь літоўскі
1764 — 25 лістапада 1795
Каранацыя	25 лістапада 1764
Папярэднік	Аўгуст Саксонскі
Наступнік	няма (падзелы Рэчы Паспалітай)
Кароль польскі
1764 — 25 лістапада 1795
Каранацыя	25 лістапада 1764
Асабістыя зьвесткі
Нарадзіўся	17 студзеня 1732(1732-01-17)[1][2][3][…], Воўчын, Рэч Паспалітая
Памёр	12 лютага 1798(1798-02-12)[1][2][3][…] (66 гадоў), Санкт-Пецярбург, Санкт-Пецярбурская губэрня[d], Расейская імпэрыя[4]
Пахаваны	Касьцёл сьвятой Кацярыны[d] Касьцёл Найсьвяцейшай Тройцы сабор Сьвятога Яна Хрысьціцеля[d]
Нашчадкі	ад Альжбеты Шыдлоўскай: Станіслаў Грабоўскі Ізабэля Грабоўская Аляксандра Грабоўская
Дынастыя	Панятоўскія
Бацька	Станіслаў Панятоўскі
Маці	Канстанцыя Чартарыйска
Узнагароды	Каралеўскі сябра Каралеўскага таварыства[d] (11 сьнежня 1766)
Подпіс

Біяграфія

Нарадзіўся ў Воўчыне. Сын Станіслава Панятоўскага, кракаўскага кашталяна, і Канстанцыі Чартарыскай.

У 1755—1764 стольнік вялікі літоўскі, пасол у Пецярбургу (1756—1758). У 1764 годзе абраны каралём польскім і вялікім князем літоўскім пры падтрымцы Расеі. Але вакол новага караля згуртаваліся магнаты і шляхта, якія жадалі адраджэньня Рэчы Паспалітай.

Кавалер ордэнаў Белага Арла і Сьв. Станіслава.

Памёр у 1798 годзе ў Пецярбурзе, дзе і быў пахаваны. У 1938 годзе быў перанесены ў пахавальню воўчынскага касьцёла сьвятога Станіслава. У 1994 годзе быў перанесены ў варшаўскі катэдральны касьцёл. Некаторыя беларускія дасьледчыкі лічаць, што ў Варшаву былі перанесеныя ня рэшткі караля, і яго цела дагэтуль знаходзіцца ў Воўчыне^[5].

Дзейнасьць на чале дзяржавы

Пры Панятоўскім паступова праводзіліся эканамічныя рэформы: адчыняліся мануфактуры, будаваліся каналы, ладзіліся кірмашы, падтрымоўваўся гандаль. Каб соймы не зрываліся праз права libеrum veto, яны праводзіліся як канфэдэрацыйныя. Гэта не задавальняла Расею і Прусію, у 1767 годзе пры іх падтрымцы пратэстанцкая і праваслаўная шляхта (дысыдэнты) ўтварылі Торунскую і Слуцкую канфэдэрацыі, якія запатрабавалі ўраўнаваньня сваіх правоў з каталікамі. Пад ціскам Расеі вальны сойм у 1768 годзе прыняў рашэньне аб ураўнаваньні правоў дысыдэнтаў. У адказ каталіцкая шляхта стварыла Барскую канфэдэрацыю і пачала рокаш. Паўстаньне канфэдэратаў было падаўлена ў 1771 годзе расейскімі войскамі, а ў 1772 годзе Расея, Прусія і Аўстрыя падпісалі дамову аб першым падзеле Рэчы Паспалітай.

Рэформы працягваліся — Чатырохгадовы Сойм 1788—1791 гадоў прыняў Канстытуцыю. Канстытуцыя ліквідавала падзел Рэчы Паспалітай на ВКЛ і Каралеўства Польскае, аб’ядноўваючы іх ва ўнітарную дзяржаву, улада караля рабілася спадчыннай. Пры захаваньні шляхецкіх правоў паляпшалася становішча прыгонных сялянаў, гарады атрымоўвалі прадстаўніцтва ў сойме, адмянялася права liberum vetо, магнацкія войскі ўваходзілі ў склад дзяржаўнага войска. Была створана Адукацыйная камісія.

Прыняцьце Канстытуцыі было кепска сустрэтае ў суседніх дзяржавах. Расейская імпэратрыца Кацярына ІІ лічыла яе небясьпечнай, пры падтрымцы Расеі ў 1792 годзе была створана Таргавіцкая канфэдэрацыя, якая пры падтрымцы расейскіх войскаў выступіла супраць Канстытуцыі. У 1793 годзе адбыўся другі падзел Рэчы Паспалітай. У склад Расеі ўвайшла тэрыторыя Цэнтральнай Беларусі. У 1793 годзе апошні сойм Рэчы Паспалітай у Гародні скасаваў Канстытуцыю й вярнуў кардынальнае права, ў тым ліку фэдэратыўны лад дзяржавы і выбарнасьць караля.

24 сакавіка 1794 году ў Польшчы пачалося патрыятычнае паўстаньне, якое ўзначаліў генэрал Тадэвуш Касьцюшка. У красавіку паўстаньне пачалося і ў ВКЛ, дзе яго ўзначальваў Якуб Ясінскі. У ВКЛ былі ўведзеныя расейскія войскі. Спачатку кароль ахарактаразаваў Касьцюшку як бунтара, якога неабходна ўсімі сродкамі ўціхамірыць, каб утрымаць Расею ад заключэньня яшчэ адной дамовы з Прусіяй наконт новага падзелу Рэчы Паспалітай. У сваім лісьце да Кацярыны II ён нават прасіў апошнюю, каб памылкі часткі вайскоўцаў не схілілі яе да поўнага зьнішчэньня Рэчы Паспалітай. Але пасьля пераможнага паўстаньня ў Варшаве 17 красавіка 1794 году кароль цалкам зьмяніў сваю пазыцыю адносна паўстанцаў. Ён накіроўваў з каралеўскай казны грашовыя сродкі на патрэбы паўстаньня, а потым выдаў загад, каб ўзброеныя сілы ВКЛ далучыліся да агульнай барацьбы супраць расейскага інтэрвэнцкага корпусу, а 5 траўня накіраваў Касьцюшкі дэклярацыю аб ягонай салідарнасьці з паўстанцамі. 19 траўня Станіслаў зьвярнуўся да свайго пляменьніка Юзэфа Панятоўскага, каб той разам з сваёй арміяй далучыўся да паўстаньня Касьцюшкі. Пасьля палону Касьцюшкі і страшнай разьні, якую ўчынілі расейскія войскі пад кіраўніцтвам Суворава ў мястэчку Прага каля Варшавы, новы кіраўнік паўстаньня Тамаш Ваўжэцкі зьвярнуўся да Станіслава, каб той разам з паўстанцамі пакінуў сталіцу, але ён вырашыў застацца разам са сваім народам^[6]. Неўзабаве аб’ектыўная немагчымасьць адначасовага змаганьня з Расеяй, Прусіяй і Аўстрыяй спрычыніліся да поўнага паражэньня паўстаньня. У кастрычніку 1795 году адбыўся апошні, трэці падзел Рэчы Паспалітай, якая з гэтага часу спыніла існаваньне. Станіслаў Аўгуст выракся пасады, жыў у Пецярбургу.

Мова і культура

Асноўны артыкул: Ліцьвіны

Сьведчыў пра сваё паходжаньне: «Мы лічым сябе радавітым ліцьвінам, бо нарадзіліся і прынялі сьвяты хрост у Воўчыне, а будучы ў рыцарскім стане, займалі пасаду Літоўскага стольніка»^[7].

У час наведваньня Нясьвіжу ў 1784 годзе зьвярнуўся да Караля Станіслава Радзівіла «па-просту»: «Пане гаспадару, каж віна даці, штоб у тваёй хаце ліха ня знаці»^[8].