Сынковічы

Сынко́вічы^[1] (афіцыйная назва — Сы́нкавічы^[1]) — вёска ў Беларусі, на рацэ Бярозе. Уваходзяць у склад Сынковіцкага сельсавету Зэльвенскага раёну Гарадзенскай вобласьці. Насельніцтва на 2010 год — 34 чалавекі. Знаходзяцца за 15 км ад Слоніму, на ўсход ад шашы Р99.

Сынковічы лац. Synkovičy
Абарончая царква
Краіна:	Беларусь
Вобласьць:	Гарадзенская
Раён:	Зэльвенскі
Сельсавет:	Сынковіцкі
Вышыня:	162 м н. у. м.
Насельніцтва:	34 чал. (2010)
Часавы пас:	UTC+3
Тэлефонны код:	+375 1564
Паштовы індэкс:	231946
Нумарны знак:	4
Геаграфічныя каардынаты:	53°7′7″ пн. ш. 25°9′17″ у. д.
Сынковічы на мапе Беларусі ± Сынковічы Сынковічы
Галерэя здымкаў у Вікісховішчы

Сынковічы — старажытная вёска на гістарычнай Слонімшчыне (частка Наваградчыны). Да нашага часу тут захавалася царква Сьвятога Міхала ў стылі беларускай готыкі, унікальны помнік архітэктуры першай паловы XVI стагодзьдзя.

Назва

Традыцыйная гістарычная назва вёскі — Сынковічы — фіксуецца ў навуковых працах^[2] і энцыкляпэдычных даведніках^[3][4]. Аднак у 1960-я гады рэдактар газэты Зэльвенскага раёну, які паходзіў з Краснадарскага краю Расеі, з прычыны няведаньня беларускай мовы і мясцовай тапанімікі перайначыў беларускую назву вёскі на Сынкавічы^[5].

Гісторыя

Вялікае Княства Літоўскае

Упершыню Сынковічы ў гістарычных крыніцах ўпамінаюцца ў пачатку XVI стагодзьдзя, калі тут збудавалі абарончую царкву. На думку асобных дасьледнікаў, царкву збудавалі ў пачатку XV стагоддзя з фундацыі вялікага князя Вітаўта. Аднак гэта не пацьвярджаюць гістарычныя крыніцы і гісторыкі архітэктуры і мастацтвазнаўцы, якія спасылаюцца на час пабудовы іншых падобных позьнегатычных храмаў.

У 1566 годзе Сынковічы знаходзіліся ў валоданьні Івана Есьмана. У 1576 годзе кароль і вялікі князь Стэфан Баторы надаў вёсцы прывілей на таргі ў нядзелі і корчмы. У канцы XVIII ст. Сынковічы перайшлі да Пуслоўскіх.

Пад уладай Расейскай імпэрыі

Царква. В. Гразноў, 1867 г.

У выніку трэцяга падзелу Рэчы Паспалітай (1795 год) Сынковічы апынуліся ў складзе Расейскай імпэрыі, у Слонімскім павеце^[6] Слонімскай, з 1797 году — у Літоўскай, з 1801 году — у Гарадзенскай губэрнях.

Перад рэформай 1861 году і ў другой палове ХІХ ст. таварны характар у Сынковічах набыло садаводзтва і агародніцтва. У гэты час у вёсцы зьявілася першая крама. У 1905—1913 гадох у Сынковічах працавала вінакурня, якая ў 1908 годзе займела паравы рухавік^[7].

Найноўшы час

25 сакавіка 1918 году згодна з Трэцяй Устаўной граматай Сынковічы абвяшчаліся часткай Беларускай Народнай Рэспублікі. 1 студзеня 1919 году ў адпаведнасьці з пастановай І зьезду КП(б) Беларусі яны ўвайшлі ў склад Беларускай ССР^[8]. Згодна з Рыскай мірнай дамовай 1921 году вёска апынулася ў складзе міжваеннай Польскай Рэспублікі. З 1926 году Сынковічы сталі цэнтрам уніяцкай парафіі, у якой пэўны час служылі сьвятары з Усходняй місіі езуітаў у Альбяртыне каля Слоніму.

У 1939 годзе Сынковічы ўвайшлі ў БССР. У 2007 годзе ў выніку рэканструкцыі царкоўнай званіцы над ёй за грошы расейскага спонсара паставілі вялізны пазалочаны купал-цыбуліну, які псуе мастацкае аблічча помніка архітэктуры.

• Царква на старых здымках
• 
  С. Забароўкі, 1909 г.
• 
  1915 г.
• 
  А. Віслоцкі, 1923 г.
• 
  Я. Булгак, 1930 г.

Насельніцтва

• XX стагодзьдзе: 1921 год — 145 чал.; 1999 год — 86 чал.
• XXI стагодзьдзе: 2010 год — 34 чал.

Турыстычная інфармацыя

Славутасьці

• Званіца (1891)
• Сядзіба Лесьнічоўка (пач. XX ст.)
• Сядзіба Пуслоўскіх (XIX — пач. XX ст.)
• Царква Сьвятога Міхала (першая пал. XVI ст.)

Страчаная спадчына

• Фальварак Сынковічы II

Галерэя

• Краявіды Сынковічаў
• 
  Царква, галоўны фасад
• 
  Царква з боку апсыды
• 
  Скляпеньні царквы
• 
  Бровар