Сяргей Панізьнік

Сярге́й Сьцяпа́навіч Пані́зьнік (нар. 10 траўня 1942; в. Бабышкі, Даўгінаўскі сельсавет, Мёрскі раён, Віцебская вобласьць, БССР) — беларускі паэт, журналіст, перакладчык.

Сяргей Панізьнік лац. Siarhiej Paniźnik
Асабістыя зьвесткі
Псэўданімы	Сяргей Прапар
Нарадзіўся	10 траўня 1942 (83 гады) в. Бабышкі, Даўгінаўскі сельсавет, Мёрскі раён, Віцебская вобласьць, БССР
Літаратурная дзейнасьць
Род дзейнасьці	паэт, журналіст, перакладчык
Гады творчасьці	з 1959 году
Жанр	лірыка
Мова	беларуская
Узнагароды	Мэдаль Францішка Скарыны Ордэн Трох Зорак 1-й ступені
Творы на сайце Kamunikat.org

Біяграфія

Нарадзіўся ў сялянскай сям’і ў вёсцы Бабышкі ў Мёрскім раёне Віцебскай вобласьці БССР. Скончыў Магілёўскую мэдыцынскую вучэльні (1962).

У 1964 годзе быў карэспандэнтам салдацкай газэты 120-й гвардзейскай дывізіі ва Ўруччы (Менскі раён) і стаў курсантам факультэту журналістыкі Львоўскай вышэйшай вайскова-палітычнай вучэльні. Вывучаў архівы Беларускага аддзелу ў Львоўскім нацыянальным музэі, у тым ліку падпольныя выданьні Камуністычнай партыі Заходняй Беларусі. Пра знойдзеныя дакумэнты пісаў у часопісы «Маладосьць» і «Полымя», а таксама ў беларускія газэты. У Львове пачаў пісаць вершы, на што яго натхнілі паэт Уладзімер Лучук, які быў супрацоўнікам часопіса «Жовтень», яго жонка Аксана Сенатовіч, якая прыхільна ставілася да беларускай літаратуры. У 1965 годзе пазнаёміўся са студэнткай Львоўскага ўнівэрсытэту Валянцінай Коўтун, зь якой утварыў Беларускае зямляцтва імя Цёткі. 26 студзеня 1967 году зладзіў у Клюбе пісьменьнікаў вечар перакладу сучаснай беларускай літаратуры. Пры гасьцяваньні ў Анісьсі Сьвянціцкай сфатаграфаваў каля 100 прыдбаных яе спачылым мужам Іларыёнам у Беларусі старадрукаў з 20 даўніх друкарняў. Сярод іх былі Біблія Скарыны і Статут Вялікага Княства Літоўскага^[1]. У 1967 годзе скончыў факультэт журналістыкі Львоўскай вышэйшай ваенна-палітычнай вучэльні.

З 1967 году — ваенны журналіст. Сябра Саюзу пісьменьнікаў Беларусі^{[Крыніца?]} (1967). Знаходзячыся на службе ў Савецкім Войску ў верасьні 1969 году быў накіраваны ў Чэхаславаччыну. У 1971 годзе ажаніўся зь беларускай паэткай Яўгеніяй Янішчыц. У кастрычніку 1976 году быў выключаны з КПСС, у гэтым жа годзе шлюб зь Яўгеніяй Янішчыц быў скасаваны.

З 1977 году працаваў у газэце «Вячэрні Мінск», з 1980 гаду — рэдактар на Дзяржтэлерадыё БССР, у 1982—1996 гадах — у выдавецтве «Юнацтва», адначасова ў 1992—1994 гадах — у Нацыянальным навукова-асьветніцкім цэнтры імя Ф. Скарыны, у 1996—1999 гадах — навуковы сакратар Літаратурнага музэю Я. Купалы.

Бібліяграфія

• «Кастры Купальля» (1967)
• «Палявая пошта» (1972)
• «Крона надзеі» (1975)
• «Чало і век» (1979)
• «Слова на дабрыдзень» (1982)
• «Мацярык» (1984)
• «Стырно» (1989)
• «А пісар земскі…» (1994)
• «Сустрэча роднасных сусьветаў» (1997)

Кнігі для дзяцей

• «Адкуль вясёлка п’е ваду» (1981)
• «Жыцень» (1986)
• «Мы — грамацеі» (1989)
• «Золкая зёлка» (1999)

Пераклады

• Сустрэча роднасных сусьветаў (1997)

Публіцыстыка

• «Пасьля вогненных вёсак…» (1980)
• «Браніслава» (1985)
• «Асьвейская трагедыя» (1990)

Узнагароды

Узнагароджаны латвійскім ордэнам Трох Зорак (1998), беларускім мэдалём Францішка Скарыны і Мэдалём да стагодзьдзя БНР (2018).