Іньяцыё Сылонэ

Іньяцыё Сылонэ (па-італьянску: Ignazio Silone; 1 траўня 1900 — 22 жніўня 1978) — італьянскі пісьменьнік, публіцыст, палітычны дзеяч сацыялістычнай арыентацыі.

Магіла Іньяцыё Сылонэ ў Пэшыне

Іньяцыё Сылонэ
Ignazio Silone
Асабістыя зьвесткі
Імя пры нараджэньні	Secondo Tranquilli
Нарадзіўся	1 траўня 1900 Пэшына, Італія
Памёр	22 жніўня 1978 Жэнэва, Швайцарыя
Літаратурная дзейнасьць
Род дзейнасьці	пісьменьнік, публіцыст, палітычны дзеяч
Жанр	раман
Мова	італьянская мова[1][2], нямецкая і француская мова
Значныя творы	«Фантамара» (1933)
Прэміі	Ерусалімская прэмія (1969)
Узнагароды	Ерусалімская прэмія (1969) honorary doctor of the University of Toulouse[d] (1969) прэмія Чына дэль Дука[d] (1971) Gottfried-Keller-Preis[d] (1973)
Іньяцыё Сылонэ ў Вікісховішчы
Афіцыйны сайт (італ.)

Біяграфія

У 1911 годзе страціў бацьку, у 1915 - маці й іншых членаў сям'і падчас Авэцанскага землятрусу. У 1917 уступіў у Італьянскую сацыялістычную партыю. У 1921 стаў адным з заснавальнікаў Італьянскай камуністычнай партыі. Брат Іньяцыё быў арыштаваны як чалец ІКП і памёр ад зьбіцьця ў турме (1931).

У 1927 наведаў СССР. У 1930 па ідэйных меркаваньнях парваў з ІКП. У яго былі выяўлены сухоты, выявіліся прыступы дэпрэсіі. У 1931-1945 жыў у Швайцарыі, пачаў актыўна займацца літаратурай. Антыфашысцкі раман «Фантамара» (1933) адразу ж зьявіўся ў перакладах на нямецкі (1933) й ангельскі (1934), атрымаў высокую адзнаку Троцкага й стаў пачаткам абруцкай трылёгіі Сылонэ, якая ўключыла пазьней раманы «Хлеб і віно» (1937) й «Насеньне пад сьнегам» (1943). Выступаў з публіцыстыкай, накіраванай супраць таталітарызму («Школа дыктатараў», 1938). У гады вайны ўвайшоў у швайцарскую падпольную арганізацыю, якая падтрымлівала рух Супраціўленьня ў Італіі, паралельна стаў агентам разьведслужбы ЗША (падпольная мянушка – Лен).

Пасьля вызваленьня Італіі вярнуўся на радзіму, стаў актыўным дзеячам сацыялістычнай партыі, рэдактарам газэты «Аванці». Актыўна выступаў супраць сталінізму, перайшоў на пазыцыі хрысьціянскага сацыялізму. Разам зь Андрэ Жыдам, Артурам Кестлерам і інш. удзельнічаў у знакамітай антытаталітарнай анталёгіі «Бог, які пацярпеў крах» (1949). Браў удзел у працы міжнароднага Кангрэсу за волю культуры. Пасьля публікацыі матэрыялаў пра яго сувязь зь амэрыканскай разьведслужбай (1967) адышоў ад палітыкі, засяродзіўшыся на літаратуры.