Анатоль Казлоў

Анатоль Сяргеевіч Казлоў (28 ліпеня 1962, в. Асінаўка, Краснапольскі раён, Магілёўская вобласьць - 20 сакавіка 2023) — беларускі празаік, літаратуразнаўца.

Анатоль Казлоў
Асабістыя зьвесткі
Нарадзіўся	28 ліпеня 1962(1962-07-28) Асінаўка[d], Краснапольскі раён, Магілёўская вобласьць, БССР, СССР
Памёр	20 сакавіка 2023(2023-03-20) (60 гадоў) або 2023[1]
Літаратурная дзейнасьць
Род дзейнасьці	пісьменьнік, літаратуразнаўца, празаік, публіцыст, літаратар
Мова	беларуская мова[2]

Біяграфія

Нарадзіўся 28 ліпеня 1962 году ў в. Асінаўка Краснапольскага раёну Магілёўскай вобласьці. У 1985 годзе скончыў Гомельскі дзяржаўны ўнівэрсытэт.

Працаваў у будакашалёўскай раённай газэце «Авангард» (1985, 1987—1988), служыў у Савецкай Арміі ў Сыбірскай ваеннай акрузе (1985—1987). У 1988—1990 гадох вучыўся ў асьпірантуры пры Інстытуце літаратуры Акадэміі навук БССР, працаваў над дысэртацыяй «Сатыра і гумар у беларускай літаратуры 1920-х — пачатку 1930-х гадоў» (навуковы кіраўнік — Іван Навуменка).

У 1990—1992 гадох — загадчык аддзелу публіцыстыкі і нарыса часопісу «Полымя». У 1992—2003 і 2011—2014 гадох — загадчык аддзелу прозы часопісу «Маладосьць». Галоўны рэдактар газэты «Літаратура і мастацтва» (2003—2009). Супрацоўнік часопісу «Нёман» (2009—2011, з 2014).

Сябра Саюзу беларускіх пісьменьнікаў з 1991 году. З 2006 году — сябра Саюзу пісьменьнікаў Беларусі.

Творчасьць

Першыя апавяданьні былі апублікаваныя ў 1985 годзе^[3]. У творах пісьменьніка цесна пераплятаюцца містыка й рэчаіснасьць, прысутнічаюць фальклёрна-міталягічныя матывы. Яго героі — маладыя людзі, якія шукаюць сваё месца ў жыцьці.

Аўтар празаічных зборнікаў:

• Міражы ценяў (1990),
• І тады я памёр… (1993),
• Незламаная сьвечка (2000),
• Юргон (2006),
• Горад у нябёсах (2009),
• Той, хто абганяе сны (2014).