Дніпрова Чайка

Дніпро́ва Ча́йка (па-ўкраінску: Дніпрова Чайка; сапр. Людміла Аляксееўна Васілеўская; 1 лістапада 1861, вёска Зялёны Яр, Хэрсонская губэрня, Расейская імпэрыя — 13 сакавіка 1927, Гэрманіўка, Кіеўская вобласьць, УССР, СССР) — украінская пісьменьніца, паэтка і перакладніца.

Дніпрова Чайка
укр. Дніпрова Чайка
Асабістыя зьвесткі
Імя пры нараджэньні	укр. Людмила Олексіївна Василевська-Березіна
Псэўданімы	Дніпрова Чайка
Нарадзілася	20 кастрычніка 1861(1861-10-20)[1] Зялёны Яр[d], Ананьеўскі павет[d], Хэрсонская губэрня[d], Расейская імпэрыя
Памерла	13 сакавіка 1927(1927-03-13)[2] (65 гадоў) Германаўка[d], Абухаўскі раён, Кіеўская акруга[d], УССР, СССР
Пахаваная	Байкавыя могілкі
Сужэнец	Feofan Vasylevskyj[d]
Літаратурная дзейнасьць
Род дзейнасьці	пісьменьніца
Гады творчасьці	1885-1927
Мова	украінская мова
Дэбют	1885
Значныя творы	«Морські малюнки»
Дніпрова Чайка ў Вікісховішчы

Жыцьцяпіс

Нарадзілася ў сяле Карлаўка Ананьеўскага павету Хэрсонскай губэрні (цяпер сяло Зялёны Яр Даманаўскага раёну Мікалаеўскай вобласьці) у сям’і сьвятара. Дзяцінства і юнацтва правяла на поўдні Ўкраіны. Пасьля заканчэньня Адэскай гімназіі ў 1879 годзе пачала пэдагагічную дзейнасьць прыватнай настаўніцай, працуючы ў сельскіх школах Хэрсонскай губэрні^[3].

У 1885 годзе Дніпрова Чайка пераехала ў Хэрсон, куды быў накіраваны ейны муж Фэафан Васілеўскі, які займаў пасаду губэрнскага статыстыка. Тут яна таксама піша вершы, апавяданьні, лібрэта для дзіцячых опэраў.^[4]

У 1909 г. пісьменьніца захварэла і паехала лячыцца ў Адэсу, дзе прабыла да 1911 г. Неўзабаве Дніпрова Чайка цяжка захварэла. Пісаць яна змагла толькі на працягу 1918—1920 гг.^[5]

Дніпрова Чайка памерла 13 сакавіка 1927 году ў Гэрманіўцы на Кіеўшчыне. Пахаваная ў Кіеве на Байковых могілках^[6].

Творчасьць

Майстарка інтымнай і грамадзянскай лірыкі. Аўтарка рытмізаваных лірычных мініяцюраў, адметных сацыяльнай сымболікай, рамантычным патасам і філязофскім роздумам пра сэнс жыцьця: «Дзяўчына-чайка» (1892), «Скала» (1893), «Буравесьнік» (1900), «Плаўні гараць» (1902). Побыт украінскай інтэлігенцыі і сялянства адлюстраваны ў апавяданьнях «Знахарка» (1885), «Крыжанос» (1896), «У школе» (1909)^[7].

Вядомая як зьбіральніца фальклёру, перакладніца з расейскай і швэдзкай моваў^[8].

З 1887 г. пісьменьніца друкуецца пераважна ў пэрыядычным друку Заходняй Украіны (альманах «Перший вінок», часопісы «Дзвінок», «Правда», «Зоря»), выдае сэрыю «Морські малюнки». Асаблівую цікавасбць сучасьнікаў і найвышэйшую ацэнку крытыкі выклікала паэзія ў прозе («Марскія малюнкі», «Цені няствораных істотаў», «Дзьве птушкі», «Сэрца мора», «Таполя», «Хваля»)^[9].

Творы

• Твори, кн. 1-2. К., 1919-20.
• Твори, т. 1-2. Х., 1931.
• Твори. К., 1960.
• Вірші. В кн.: Тридцять українських поетес. К., 1968.
• Народні пісні з голосу Дніпрової Чайки та в її записах. К., 1974.
• Вибрані твори. К., 1987.