Андрэй Брахоцкі

Андрэй Брахоцкі (польск.: Andrzej Brochocki; 2 сакавіка 1895 — 17 лістапада 1976) — польскі вайсковы і грамадскі дзеяч.

Андрэй Брахоцкі
Дата нараджэння	2 сакавіка 1895(1895-03-02)
Месца нараджэння	Малое Мажэйкава, Лебядская воласць[d], Лідскі павет, Віленская губерня, Расійская імперыя
Дата смерці	17 лістапада 1976(1976-11-17) (81 год)
Месца пахавання	Старыя Павонзкі
Грамадзянства	Расійская імперыя  Рэспубліка Сярэдняй Літвы  Польская Рэспубліка  Польская Народная Рэспубліка
Бацька	Уладзіслаў Тамаш Брахоцкі
Маці	Зоф’я Моль[d]
Альма-матар	1-я Віленская мужчынская гімназія Рыжскі політэхнічны інстытут[d] Варшаўская палітэхніка (1927)
Член у	Віленскае таварыства сяброў навук
Узнагароды і прэміі

Біяграфія

Нарадзіўся ў 1895 годзе ў Малым Мажэйкаве (зараз — Лідскі раён) у шляхецкай сям’і, сын Уладзіслава Тамаша Брахоцкага. У 1914 годзе скончыў Першую Віленскую класічную гімназію. У тым жа годзе паступіў на сельскагаспадарчы факультэт Рыжскай палітэхнікі. У 1915 годзе разам з палітэхнікай эвакуаваўся ў Маскву.

У 1916 годзе быў прызваны ў расійскае войска і скіраваны на фронт. У 1918 годзе ўступіў у афіцэрскі легіён Першага корпуса генерала Доўбар-Мусніцкага. Летам 1918 года вяртаецца на радзіму і ў лістападзе актыўна ўключаецца ў дзейнасць па фарміраванні Шчучынскай польскай Самаабароны. У далейшым служыў у Войску Польскім і арміі Сярэдняй Літвы.

У 1921 годзе дэмабілізаваўся і паступіў на водны факультэт Варшаўскай палітэхнікі. Пасля завяршэння вучобы і атрымання ў 1927 годзе тытула інжынера цягам чатырох гадоў працаваў у галіне меліярацыі. З 1931 года гаспадарыў у спадчынным маёнтку Малое Мажэйкава, дзе пабудаваў у 1938 годзе спіртзавод. Прымаў актыўны ўдзел у грамадскім жыцці, працаваў у земскім судзе і ўваходзіў у раду мясцовых землеўласнікаў, матэрыяльна дапамагаў Віленскаму таварыству сяброў навукі.

З пачаткам Другой усясветнай вайны быў мабілізаваны ў войска. Трапіў у лагер для інтэрнаваных у Літве, потым быў вязнем савецкіх лагераў для ваеннапалонных у Беластоку і Брэсце. Пасля вайны рэпатрыяваўся ў Польшчу.

Быў узнагароджаны ордэнам «Virtuti Militari» 5-й ступені і «Крыжам Заслугі Сярэдняй Літвы».

Напісаў кнігу «Dzieje samoobrony w Szczuczynie Nowogródzkim: rok 1918-19» (выдадзена ў Вільні ў 1936 годзе). Пакінуў па сабе рукапіс успамінаў «На пераломе дзвюх эпох: нататкі абшарніка».

Памёр у 1976 годзе. Пахаваны на Павонзках у Варшаве.