Балоча
вёска ў Пухавіцкім раёне Мінскай вобласці Беларусі From Wikipedia, the free encyclopedia
Remove ads
Бало́ча[1] (трансліт.: Baloča, руск.: Болоча) — вёска ў Пухавіцкім раёне Мінскай вобласці. Уваходзіць у склад Пухавіцкага сельсавета. Месціцца за 24 км на ўсход ад Мар’інай Горкі, 69 км ад Мінска, на рацэ Балачанка.
Remove ads
Назва
Назва ўтворана ад наймення ракі Балачанкі[2].
Гісторыя
Ранняя гісторыя
Паводле пісьмовых крыніц Балоча вядома з XVI стагоддзя, «сяло на Русі». У 1567 годзе ў Менскім павеце Менскага ваяводства Вялікага Княства Літоўскага, шляхецкая ўласнасць, цэнтр уладанняў[3]. У 1726 годзе 13 двароў, уласнасць Б. Суркавіцкага.
У выніку другога падзелу Рэчы Паспалітай 1793 года тэрыторыя апынулася ў складзе Расійскай імперыі, у Ігуменскім павеце Мінскай губерні. У канцы XVIII стагоддзя ўласнасць Сулістроўскага. У 1800 годзе вёска і фальварак, былі карчма і водны млын. У 1820 годзе паводле купчай уласнасць перайшла да Мікуця. Пасля 1861 года ў Пухавіцкай воласці Ігуменскага павета.
У 1889 годзе землеўладальнікамі ў вёсцы былі: праваслаўны мешчанін Ігнацій Мацвеевіч Аліеўскі (17 дзесяцін зямлі)[4], праваслаўны дваранін Антон Іванавіч Верастоўскі (30 дзесяцін)[5]. Маёнткам валодаў дваранін рыма-каталіцкага веравызнання Максіміліян Фаміч Мікуц (718 дзесяцін)[6]. Паводле перапісу 1897 года ў маёнтку быў паравы млын.
Найноўшы час
З канца лютага 1918 года тэрыторыя акупаваная войскамі Германскай імперыі. 25 сакавіка 1918 года згодна з Трэцяй Устаўной граматай воласць абвешчана часткай Беларускай Народнай Рэспублікі. У снежні 1918 года занята Чырвонай Арміяй, з 1 студзеня 1919 года ў адпаведнасці з пастановай І з’езда КП(б) Беларусі яна ўвайшла ў склад Савецкай Беларусі, з 27 лютага 1919 года — у ЛітБел ССР. У час польска-савецкай вайны ў жніўні 1919 — ліпені 1920 гадоў пад акупацыяй Польшчы (Мінская акруга ГУУЗ).
З 31 ліпеня 1920 года ў Беларускай ССР. У 1920 годзе адкрыта школа 1-й ступені. З 20 жніўня 1924 года да 16 жніўня 1973 года цэнтр Балоцкага сельсавета. У пачатку 1930-х праведзена прымусовая калектывізацыя, створаны калгас «Чырвоная Іскра», была кузня.
У Другую сусветную вайну з канца чэрвеня 1941 года да пачатку ліпеня 1944 года пад акупацыяй Германіі. У ваколіцах вёскі дзейнічала савецкая партызанская брыгада імя Кірава. У снежні 1943 года ў ходзе нямецкай карнай аперацыі вёска была спалена, забіта 103 чалавекі[7]. Пасля вайны вёска часткова адноўлена.
Да 29 чэрвеня 2006 года вёска ўваходзіла ў склад Краснаакцябрскага сельсавета[8].
Remove ads
Насельніцтва
- 1726 год — 13 двароў
- кан. XVIII ст. — 13 двароў, 97 жыхароў
- 1858 год — 109 жыхароў
- 1897 год — вёска, 38 двароў, 240 жыхароў; маёнтак, 2 двары, 20 жыхароў
- 1908 год — вёска, 30 двароў, 209 жыхароў; маёнтак, 1 двор, 69 жыхароў
- 1917 год — вёска, 41 двор, 244 жыхары; маёнтак, 1 двор, 53 жыхары
- 1960 год — 110 жыхароў
- 2002 год — 17 двароў, 37 жыхароў
- 2009 год — 28 жыхароў
- 2019 год — 22 жыхары[9]
Крыніцы
Літаратура
Спасылкі
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads