Віктар Іванавіч Анікін

Віктар Іванавіч Анікін (14 студзеня 1918, Алатыр, Сімбірская губерня — 23 верасня 1997) — беларускі архітэктар і педагог, у канцы 1940-х — пачатку 1950-х гадоў працаваў у Літве. Заслужаны архітэктар Беларусі (1980), член-карэспандэнт Беларускай акадэміі архітэктуры. Кандыдат архітэктуры (1970), прафесар (1984). Муж архітэктара Лідзіі Анікінай.

Віктар Іванавіч Анікін
Дата нараджэння	14 студзеня 1918(1918-01-14) ці 14 (27) студзеня 1918[1]
Месца нараджэння	Алатыр, Алатырскі павет[d], Сімбірская губерня, РСФСР[d]
Дата смерці	23 верасня 1997(1997-09-23)[1] (79 гадоў)
Грамадзянства	СССР  Беларусь
Альма-матар	Ленінградскі інстытут інжынераў камунальнага будаўніцтва (1940)
Працы і дасягненні
Месца працы	Белдзяржпраект БНТУ
Навуковая ступень	кандыдат архітэктуры[2] (1970)
Навуковае званне	прафесар[d] (1984) член-карэспандэнт Беларускай акадэміі архітэктуры[d]
Член у	Саюз архітэктараў СССР
Працаваў у гарадах	Вільня, Мінск і Брэст
Найважнейшыя пабудовы	Рэспубліканская бібліятэка
Горадабудаўнічыя праекты	Праект рэканструкцыі цэнтра Брэста (1968)
Узнагароды	Ганаровая грамата Прэзідыума Вярхоўнага Савета Літоўскай ССР[d] (1949)
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Біяграфія

Скончыў у 1940 годзе архітэктурны факультэт Ленінградскага інстытута інжынераў камунальнай будаўніцтва^[3] па спецыяльнасці «архітэктар-праекціроўшчык жылых і грамадскіх будынкаў». Быў прызваны ў армію. Удзельнічаў у Вялікай Айчыннай вайне.

Член Саюза архітэктараў СССР з 1946 года^[4]. З 1946 года працаваў у Вільні раённым архітэктарам, затым — творчым кіраўніком у праектных арганізацыях. За гады працы ў Літве стварыў шэраг праектаў буйных грамадскіх будынкаў: стадыён «Спартак» (пасля — стадыён «Жальгірыс»), адміністрацыйныя будынкі міністэрстваў лясной прамысловасці і прамысловасці будаўнічых матэрыялаў; прымаў удзел у праектаванні будынка Педагагічнага інстытута (цяпер — Віленскі педагагічны ўніверсітэт). Удзельнічаў у праектаванні набярэжнай К. Пожалас у Вільні.

Анікін таксама распрацаваў у суаўтарстве з іншымі архітэктарамі шэраг серый тыпавых праектаў жылых дамоў, якія атрымалі распаўсюджанне ў будаўніцтве Літвы.

У 1958 годзе пераехаў у Мінск, кіраўнік майстэрні, галоўны архітэктар у інстытуце «Белдзяржпраект». З 1964 года выкладаў у Беларускім політэхнічным інстытуце (цяпер Беларускі нацыянальны тэхнічны ўніверсітэт); дацэнт кафедры архітэктуры, загадчык кафедраў архітэктуры прамысловых будынкаў і горадабудаўніцтва (1977), з 1984 года — прафесар кафедры горадабудаўніцтва. Кандыдат архітэктуры (1970).

Памёр 23 верасня 1997 года ў Мінску.

Асноўныя працы

Стадыён «Спартак»

Педагагічны інстытут

Рэспубліканская бібліятэка

Шматкватэрны жылы дом (Вокечу)

Зялёны мост у Вільні

Асноўныя працы ў Вільні: рэспубліканскі стадыён «Спартак» (1950), Зялёны мост (1952, з інжынерам Г. М. Паповым), будынкі міністэрстваў лясной прамысловасці (1953) і прамысловасці будматэрыялаў (1954), электрамеханічны тэхнікум (1956), Дзяржаўная бібліятэка Літоўскай ССР (1969), шматкватэрныя жылыя дамы па вул. Пожалас^[4].

Асноўныя працы ў Беларусі (у аўтарскім калектыве): генплан (1961) і праекты забудовы мікрараёнаў Светлагорска (1961)^[3], генплан Пінска (1963), праект рэканструкцыі Цэнтральнага батанічнага саду АН БССР (1962), ПДП жылых раёнаў і забудовы мікрараёнаў Усход (1965—1978), Серабранка (1968—1979), па вул. Чкалава (1962), Вяснянка (1986), комплекс архітэктурна-будаўнічага інстытута і навучальна-лабараторны корпус будаўнічых факультэтаў Беларускага політэхнічнага інстытута (1976—1983, сумесна з І. Есьманам^[3]) у Мінску^[4], генплан (1965) і праект рэканструкцыі цэнтра (1968) Брэста (сумесна з Г. Трушнікавай)^[3], ПДП Усходняга раёна і праекты забудовы мікрараёнаў-1, 2 у Брэсце (1967)^[4], праект добраўпарадкавання плошчы Леніна (цяпер плошча Незалежнасці) у Мінску.

Працы

Больш за 120 публікацый, у тым ліку манаграфіі: «Мікрараёны Беларусі» (Мінск, 1963), «Архітэктура Савецкай Беларусі» (Масква. 1973, 1986, у аўтарскім калектыве), «Горад-герой Мінск» (Масква, 1976, з Ю. П. Грыгор’евым), «Брэсцкая крэпасць-герой» (Масква, 1981, 1985), «Архітэктурнае праектаванне жылых раёнаў» (Масква, 1987), «Горадабудаўніцтва Беларусі» (Мінск, 1988, у аўтарскім калектыве)^[4].

Узнагароды

Узнагароджаны ордэнам Айчыннай вайны II ступені (1985), медалямі, ганаровымі граматамі прэзідыумаў Вярхоўнага Савета ЛітССР (1949) і БССР (1989)^[4].

Бібліяграфія

• Брестская крепость — герой. Москва: Стройиздат, 1981. 181 с. (Архитектура городов-героев)
• Жилой район крупного города: Опыт Белоруссии. Москва: Стройиздат, 1987. 190 с.

Памяць

• Імя заслужанага архітэктара Беларусі (1980) Віктара Анікіна ў 2025 годзе нададзена адной з вуліц у Мінску (бел.: вуліца Віктара Анікіна; руск.: улица Ви́ктора Ани́кина)^[5].

Зноскі

1. Чувашская энциклопедия — Чувашское книжное издательство, 2006. — 2567 с. — ISBN 978-5-7670-1471-2

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q4517503'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q19909792'></a>
2. Зводны электронны каталёг бібліятэк Беларусі — 2015.

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q27927503'></a>
3. Аникин Виктор Иванович // Биографический справочник. — Мн.: «Белорусская советская энциклопедия» имени Петруся Бровки, 1982. — Т. 5. — С. 19. — 737 с..
4. Аникин Виктор Иванович // Архитекторы Советской Белоруссии: Биогр. справочник / Союз архитекторов БССР; Сост. В. И. Аникин и др. — Мн.: Беларусь, 1991. — 262 с. — ISBN 5-338-00611-1. (руск.)
5. Рашэнне Мінскага гарадскога Савета дэпутатаў ад 28 сакавіка 2025 года № 136 "Аб прысваенні найменняў састаўным часткам г. Мінска" (нявызн.). pravo.by.