Званочак крапівалісты

Званочак крапівалісты^[1] (Campanula trachelium) — від раслін сямейства званочкавыя (Campanulaceae), распаўсюджаны ў Еўропе, Паўночнай Афрыцы, Заходняй і Сярэдняй Азіі. Этымалогія: стар.-грэч.: τραχελοϛ — «шыя», стар.-грэч.: ιοϛ — прыкметнікавы суфікс для назоўнікаў, які паказвае на характарыстыку або спалучанасць^[2].

Званочак крапівалісты
Навуковая класіфікацыя
прамежныя рангі Дамен:  Эўкарыёты Царства:  Расліны Аддзел:  Кветкавыя Клас:  Двухдольныя Парадак:  Астракветныя Сямейства:  Званочкавыя Падсямейства:  Campanuloideae Род:  Званочак Від:  Званочак крапівалісты
Міжнародная навуковая назва
Campanula trachelium L.
Сістэматыка на Віківідах Выявы на Вікісховішчы ITIS   34501 NCBI   85178 EOL   577772 GRIN   t:316101 IPNI   141236-1 TPL   kew-366545

Назва

Званочак крапівалісты, дзванкі, дзвончыкі, званкі, кацялкі^[3][4].

Апісанне

Батанічная ілюстрацыя з кнігі П’ера-Жазефа Рэдутэ «Choix des plus belles fleurs», 1827—1833

Шматгадовая травяністая расліна, 40—100 см вышынёй. Сцябло жорстка апушанае, востраграневае. Лісце зубчата-пілаватае, ніжняе лісце сэрцападобнае, з доўгім хвосцікам, сцябловае — трохкутна-сэрцападобнае, сядзячае. Кветкі на кароткіх кветаножках, прамыя, вяночак сіне-фіялетавы, 20—50 мм даўжынёй^[5].

Распаўсюджанне

Еўропа: амаль уся тэрыторыя (акрамя Ісландыі, Партугаліі, Мальты); Азія: Казахстан, Турцыя, Іран, Ліван, Усходняя Сібір; Паўночная Афрыка: Алжыр, Марока, Туніс; натуралізаваны: Канада, ЗША^[6][7].

Ва Украіне расце ў лясах, на ўзлесках, у хмызняках — амаль па ўсёй тэрыторыі, акрамя поўдня стэпу; у горным Крыму даволі рэдка. Дэкаратыўная, харчовая^[5]. Уваходзіць у пералікі відаў, якія знаходзяцца пад пагрозай знікнення на тэрыторыі Днепрапятроўскай, Данецкай, Запарожскай, Луганскай абласцей^[8].

Зноскі

1. Киселевский А. И. Латино-русско-белорусский ботанический словарь. — Мн.: «Наука и техника», 1967. — С. 30. — 160 с. — 2 350 экз.
2. Dictionary of Botanical Epithets (нявызн.). winternet.com. Праверана 06.03.2018.
3. Анненков Н.  (руск.) Ботанический словарь, Спб, 1878
4. Васількоў І. Г. Матэрыялы да флоры Горацкага раёна. Праца навуковага таварыства па вывучэнню Беларусі, т. III. Горы-Горкі, 1927
5. Доброчаева Д. Н., Котов М. И., Прокудин Ю. Н., и др. Определитель высших растений Украины. — К.: Наук. думка, 1987. — С. 315. (руск.) (укр.)
6. The Euro+Med PlantBase (нявызн.). bgbm.org. Праверана 06.03.2018. (англ.)
7. Germplasm Resources Information Network (GRIN) (нявызн.). npgsweb.ars-grin.gov. Праверана 06.03.2018.
8. Андрієнко Т.Л., Перегрим М.М. (уклад.). Офіційні переліки регіонально рідкісних рослин адміністративних територій України (довідкове видання). — Київ: Альтерпрес, 2012. — 148 с. — ISBN 978-966-542-512-0.