Казіцішкіс

Казі́цішкіс^[1] (літ.: Kazitiškis), традыцыйная беларуская назва — Казачызна^[2] — вёска ў Ігналінскім раёне Уцянскага павета Літвы. Адміністрацыйны цэнтр Казіцішкіскай сянюніі. Размешчана каля аўтамабільнай дарогі 102, за 11 км на поўнач ад Ігналіны, на рацэ Швагіне і Гілучэйскім возеры, каля Аўкштайцкага нацыянальнага парку.

Вёска
Казіцішкіс
літ.: Kazitiškis
55°26′30″ пн. ш. 26°08′40″ у. д.HGЯO
Краіна	Літва
Павет	Уцянскі
Раён	Ігналінскі
Сянюнія	Казіцішкіская
Гісторыя і геаграфія
Вышыня цэнтра	152 м
Часавы пояс	UTC+2, летам UTC+3
Насельніцтва
Насельніцтва	343 чал. (2001)
Паказаць/схаваць карты
Казіцішкіс
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Гісторыя

Вялікае Княства Літоўскае

Упершыню Казачына ўпамінаецца ў XVII стагоддзі як двор у Браслаўскім павеце Віленскага ваяводства.

У XVIII стагоддзі Казачына перайшла да Бутлераў, якія ў 1745 годзе заснавалі тут манастыр базыльянаў з царквой Раства Багародзіцы.

Пад уладай Расійскай імперыі

У выніку трэцяга падзелу Рэчы Паспалітай у 1795 годзе Казачына апынулася ў складзе Расійскай імперыі, у Новааляксандраўскім павеце Ковенскай губерні. У XIX стагоддзі мястэчка знаходзілася ў валоданні Беліковічаў.

На 1893 год у Казачыне было 3 двары.

Найноўшы час

25 сакавіка 1918 года згодна з Трэцяй Устаўной граматай Казачына абвяшчалася часткай Беларускай Народнай Рэспублікі. 1 студзеня 1919 года ў адпаведнасці з пастановай I з’езда КП(б) Беларусі яна ўвайшла ў склад Беларускай ССР^[3]. У 1920 годзе Казачына апынулася ў складзе Сярэдняй Літвы, у 1922 годзе — у складзе міжваеннай Польскай Рэспублікі.

З пачаткам Другой сусветнай вайны ў верасні 1939 года ўлады СССР перадалі Казачыну Літве.

Насельніцтва

Дынаміка насельніцтва з 1893 па 2011
1893[4]	1914	1959пер.[5]	1970пер.	1977[6]	1979пер.	1985[7]	1989пер.
31	61	72	140	177	217	274	430
2001пер.	2011пер.	-	-	-	-	-	-
383	343	-	-	-	-	-	-
Гістаграма дынамікі насельніцтва

Славутасці

• Касцёл Святога Станіслава (1908)

Страчаная спадчына

• Царква Раства Багародзіцы і манастыр базыльянаў (1745)

Зноскі

1. Напісанне ў адпаведнасці з ТКП 187-2009 (03150) «Спосабы і правілы перадачы геаграфічных назваў і тэрмінаў Літоўскай Рэспублікі на беларускую мову»
2. 74 // Вялікі гістарычны атлас Беларусі : у 4 т. / Дзяржаўны камітэт па маёмасці Рэспублікі Беларусь, Рэспубліканскае унітарнае прадпрыемства «Белкартаграфія»; рэдкалегія: В. Л. Насевіч (галоўны рэдактар) [і інш.]. — Мінск: Белкартаграфія. — Т. 2 / [складзены і падрыхтаваны да друку ў 2012 г. ; спецыяльны змест распрацавалі: Я. К. Анішчанка і інш.]. — 1 атлас (347, [4] с.) : каляр., карты, тэкст, іл., паказальнік с. — ISBN 978-985-508-245-4.
3. 150 пытанняў і адказаў з гісторыі Беларусі / Уклад. Іван Саверчанка, Зміцер Санько. — Вільня: Наша Будучыня, 2002.— 238 с. ISBN 9986-9229-6-1.
4. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich. Tom IV: Kęs — Kutno (польск.). — Warszawa, 1883. S. 535.
5. Kazitiškis. Mažoji lietuviškoji tarybinė enciklopedija  (літ.), T. 2 (K–P). Vilnius, Vyriausioji enciklopedijų redakcija, 1968, 107 psl.
6. Kazitiškis. Lietuviškoji tarybinė enciklopedija, V t. Vilnius: Mokslo ir enciklopedijų leidybos institutas, 1979. T.V: Janenka-Kombatantai, 417 psl.  (літ.)
7. Kazys Misius і kt. Kazitiškis. Tarybų Lietuvos enciklopedija^[lt], T. 2 (Grūdas-Marvelės). Vilnius, Vyriausioji enciklopedijų redakcija, 1986, 276 psl.  (літ.)