Канстанцін Габрыэль Пшаздзецкі

Канстанцін Габрыэль Пшаздзецкі (пол. Konstanty Gabriel Przezdziecki, 18 верасня 1879, Варапаева — 21 красавіка 1966, Стакгольм) — землеўладальнік, палкоўнік кавалерыі Войска Польскага .

Канстанцін Габрыэль Пшаздзецкі
Род дзейнасці	афіцэр кавалерыі, землеўласнік
Дата нараджэння	18 верасня 1879(1879-09-18)[1]
Месца нараджэння	Варапаева, Пастаўская воласць[d], Дзісенскі павет, Віленская губерня, Расійская імперыя[2]
Дата смерці	22 красавіка 1966(1966-04-22)[1] (86 гадоў)
Месца смерці	Стакгольм, Стакгольм[d], Стакгольмскае обер-губернатарства[d], Швецыя
Грамадзянства	Польшча
Бацька	Канстанцін Пшаздзецкі
Маці	Elżbieta Izabela Plater-Zyberk[d]

Біяграфія

Ён нарадзіўся 18 верасня 1879 года ў радавым маёнтку Варапаева ў сям’і Канстанціна і яго жонкі Эльжбеты Ізабэлы, і быў братам-блізнюком Стэфана. У яго было яшчэ два браты, Юзэф і Райнальд, і дзве сястры, Марыя і Гелена .

У царскай арміі ён даслужыўся да звання палкоўніка лейб-гвардыі уланаў. Як афіцэр гвардзейскага палка пад камандаваннем Манэргейма ў Варшаве ўдзельнічаў у конных спаборніцтвах і быў сярод лепшых вершнікаў.

У 1912 годзе ён быў пасвечаны ў рыцары Мальтыйскага ордэна. У наступным годзе ён і яго браты атрымалі спадчынны тытул графа ад цара Мікалая II.

Пасля таго, як Польшча аднавіла незалежнасць, ён быў верыфікаваны ў званні падпалкоўніка і служыў у 3-м палку ўланаў у склады Кельцкага генеральнага акруговага камандавання.

У лютым 1922 года ён прыняў камандаванне 14-м палком Язлавецкіх уланаў у Львове, а затым, у сярэдзіне 1925 года, стаў камендантам Школы кавалерыйскіх курсантаў у Грудзёндзе.

Падчас Майскага перавароту ён заклікаў кадэтаў да вернасці законнаму ўраду, у выніку чаго быў адпраўлены ў адстаўку і выехаў маёнтак Варапаева ў Віленскім краі .

Аднавіў гэты маёнтак ад ваенных разбурэнняў і зрабіў з яго прамысловы цэнтр. Заснаваў паравы лесапільны завод, сучасны шкляны завод, цагельні, алейныя млыны, сушылкі і іншыя прамысловыя майстэрні. Арганізоўваў вядомыя паляўнічыя паездкі ў навакольныя лясы, на якія запрашаў замежных дыпламатаў, якія знаходзіліся ў Польшчы.

Быў інвестарам і ўладальнікам гатэля «Polonia Palace» на Алеях Ерусалімскіх, пабудаванага ў 1913 годзе, і ўваходзіў у савет дырэктараў акцыянернага таварыства «Hotel Europejski». Фінансава падтрымліваў Ніжнюю гасцінічную школу, якая знаходзілася ў гатэлі «Палонія»^[3].

У 1935 годзе, як чалец дэлегацыі Мальтыйскага ордэна, браў удзел у пахаванні Юзафа Пілсудскага.

Быў жанаты на Зофіі, народжанай Любамірскай (шлюб 2 красавіка 1916 года ў Кіеве), і меў дачку Габрыэлу Эльжбету (замужам за Янам Любамірскім, жыла ў ЗША). З 1940 года жыў у Швецыі, памёр у Стакгольме 21 красавіка 1966 года і пахаваны на каталіцкіх могілках Хага-Нора.