Клятное (Пухавіцкі раён)

У паняцця ёсць і іншыя значэнні, гл. Клятное.

Клятно́е^[1] (трансліт.: Kliatnoje, руск.: Клетное) — вёска ў Пухавіцкім раёне Мінскай вобласці. Уваходзіць у склад Дубраўскага сельсавета. Месціцца за 25 км на поўдзень ад Мар’інай Горкі, 80 км ад Мінска, на рацэ Пціч.

Вёска Клятное Краіна Беларусь Вобласць Мінская Раён Пухавіцкі Сельсавет Дубраўскі Каардынаты 53°19′40″ пн. ш. 28°04′56″ у. д.HGЯO Водныя аб’екты Пціч Насельніцтва ▼34 чал. (2019) Часавы пояс UTC+3 Тэлефонны код +375 1713 Паштовыя індэксы 222816 Аўтамабільны код 5 СААТА 6244870036 Клятное Клятное

Назва

У аснове назвы слова «клець» — будынак для захавання маёмасці^[2].

Гісторыя

Ранняя гісторыя

У 1710 годзе ўпамінаецца як моцна пацярпелая ў Паўночную вайну вёска ў складзе маёнтка Смілавічы-Бакшты ў Менскім ваяводстве Вялікага Княства Літоўскага^[3]. У XVIII стагоддзі пэўны час у валоданні Барэцкай, у складзе маёнтка Навасёлкі^[4].

У выніку другога падзелу Рэчы Паспалітай 1793 года тэрыторыя апынулася ў складзе Расійскай імперыі. З канца XVIII стагоддзя ўласнасць Ратынскіх у складзе маёнтка Вомельна, у Ігуменскім павеце Мінскай губерні. У 1800 годзе вёска і фальварак Клетка, ёсць капліца, карчма, млын на рацэ Пціч (2 паставы), сукнавальня.

Паводле перапісу 1897 года былі аднайменныя вёска, урочышча і млын.

Найноўшы час

З канца лютага 1918 года тэрыторыя акупаваная войскамі Германскай імперыі. 25 сакавіка 1918 года згодна з Трэцяй Устаўной граматай абвяшчалася часткай Беларускай Народнай Рэспублікі. Жыхары Амяльнянскай воласці накіроўвалі звароты ў Народны Сакратарыят Беларусі са скаргамі на дзеянні нямецкіх акупацыйных улад^[5]. У снежні 1918 года занята Чырвонай Арміяй, з 1 студзеня 1919 года ў адпаведнасці з пастановай І з’езда КП(б) Беларусі яна ўвайшла ў склад Савецкай Беларусі, з 27 лютага 1919 года — у ЛітБел ССР. У час польска-савецкай вайны ў жніўні 1919 — ліпені 1920 гадоў пад акупацыяй Польшчы (Мінская акруга ГУУЗ).

З 31 ліпеня 1920 года ў Беларускай ССР. У пачатку 1920-х гадоў працавала школа 1-й ступені.

У Другую сусветную вайну з канца чэрвеня 1941 года да 3 ліпеня 1944 года пад акупацыяй Германіі. У вёсцы месціўся штаб савецкай 2-й Мінскай партызанскай брыгады. У 1942—1943 гадах нацысцкая адміністрацыя расстраляла 23 жыхароў.

Да 5 мая 1962 года вёска ўваходзіла ў склад Варашылаўскага сельсавета, пасля — у складзе Сінчанскага сельсавета^[6].

Насельніцтва

• 1800 год — 16 двароў, 146 жыхароў
• 1816 год — 22 двары, каля 140 жыхароў
• 1897 год — вёска, 31 двор, 238 жыхароў; млын, 5 жыхароў; урочышча, 3 двары, 28 жыхароў
• 1908 год — 54 двары, 357 жыхароў
• 1917 год — вёска, 62 двары, 367 жыхароў; урочышча, 3 двары, 18 жыхароў; урочышча, 2 двары, 10 жыхароў
• 1960 год — 271 жыхар
• 2002 год — 45 двароў, 86 жыхароў
• 2010 год — 38 гаспадарак, 57 жыхароў
• 2019 год — 34 жыхары^[7]

Вядомыя асобы

• Іван Кузьміч Хурс (1922—2002) — военачальнік, віцэ-адмірал.