Павел Васільевіч Чычагаў

Павел Васільевіч Чычагаў (руск.: Павел Васильевич Чичагов; 8 ліпеня 1767, Санкт-Пецярбург — 1 верасня 1849, Со) — дзяржаўны і ваенны дзеяч Расійскай імперыі^[1][2].

Павел Васільевіч Чычагаў
Партрэт П.В. Чычагава, невядомы мастак, каля 1804
Дата нараджэння	5 (8) ліпеня 1767(1767-07-08)
Месца нараджэння	Санкт-Пецярбург, Расійская імперыя
Дата смерці	16 (20) жніўня 1849(1849-08-20) (82 гады)
Месца смерці	Парыж, Францыя
Месца пахавання	Cemetery Sceaux[d]
Бацька	Васіль Якаўлевіч Чычагаў[d]
Альма-матар	Петрышуле[d]
Грамадзянства	Расійская імперыя
Прыналежнасць	Расійская імперыя
Род войскаў
Гады службы	1782—1813
Званне	Адмірал
Камандаваў	Флот
Бітвы/войны	Напалеонаўскія войны
Узнагароды і званні
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Біяграфія

Нарадзіўся ў сям’і марскога афіцэра Васілія Чычагава. У 1779 годзе пачаў ваенную службу сяржантам Праабражэнскага лейб-гвардыі палка. У 1782 годзе быў узведзены ў паручнікі і прызначаны ад’ютантам да свайго бацькі, тады ўжо віцэ-адмірала.

З мая 1782 года па кастрычнік 1784 года ўдзельнічаў у плаванні эскадры караблёў Балтыйскага флоту з Кранштата ў Міжземнае мора і назад. У 1783 годзе атрымаў пасля іспыту чын лейтэнанта флота.

У красавіку 1787 года Чычагаў, ужо як капітан-лейтэнант, прызначаны старшым афіцэрам на карабель «Езекііль». У складзе эскадры хадзіў у рэйс да вострава Борнхальм. Затым накіраваны да свайго бацькі ў Санкт-Пецярбург.

Прымаў удзел у руска-шведскай вайне (1788-1789). Тады, у красавіку 1789 года, Павел Васільевіч стаў капітанам 2-га рангу і атрымаў у падпарадкаванне карабель «Расціслаў». Пабываў у бітвах ля вострава Эланд у ліпені 1789 года, а вясной-летам наступнага года ў Выбарга і Рэвеля.

У бітвах паказаў сябе выдатным камандзірам, атрымаў званне капітана 1-га рангу, таксама ён быў узнагароджаны шпагай з надпісам «За адвагу».

У 1792—1793 гадах удасканальваў сваю адукацыю ў Вялікабрытаніі, па вяртанні камандаваў караблямі «Сафія Магдаліна» і «Рэтвізан». У 1796 годзе атрымаў чын капітана брыгадзірскага рангу.

У верасні 1797 года новы імператар Павел I звольніў Паўла Чычагава ў адстаўку, але ў 1799 годзе вярнуў яго на службу, зрабіў контр-адміралам і прызначыў камандуючым дапаможнай эскадрай, якая прымала ўдзел у вайне другой кааліцыі супраць рэвалюцыйнай Францыі.

З 1801 года Павел Чычагаў знаходзіўся ў свіце імператара Аляксандра I. З 1802 года ён на кіруючых пасадах у Марскім міністэрстве Расійскай імперыі, павышаны да віцэ-адмірала. У ліпені 1807 года Павел Чычагаў атрымаў чын адмірала і быў прызначаны міністрам марскіх сіл, час яго кіраўніцтва адзначаны шырокімі пераўтварэннямі і паляпшэннямі ў рускім флоце.

Член Дзяржаўнага савета (1807—1809 і 1811—1834).

У 1809 годзе праз пастаянныя канфлікты з іншымі міністрамі і чыноўнікамі ўнутры ведамства Чычагаў бярэ замежны адпачынак і міністэрствам з гэтага моманту ўжо, фактычна, не кіруе. Афіцыйна ён вызвалены ад пасады міністра толькі ў 1811 годзе.

З красавіка 1812 года — ён галоўнакамандуючы Дунайскай арміяй, галоўны начальнік Чарнаморскага флота і генерал губернатар Малдавіі і Валахіі (гістарычная назва тэрыторыі на поўдні Румыніі, паміж Карпацкімі гарамі і ракой Дунай).

Падчас французска-рускай вайны (1812) кіраваў пераследам Напалеона па тэрыторыі сучаснай Беларусі. Пасля пераправы французаў праз Бярэзіну абвінавачаны ў няздольнасці перагарадзіць непрыяцелю шлях да адступлення.

У 1814 годзе ён быў вызвалены ад усіх пасад, але застаўся членам Дзяржсавета. У 1814 годзе назаўжды з’ехаў за мяжу, жыў у Італіі і Францыі. Выключаны з Дзяржсавета і звольнены са службы ў 1834 годзе^[2][3][4].

Узнагароды

• Ордэн Святога Уладзіміра 1-й ступені
• Ордэн Святога Аляксандра Неўскага
• Ордэн Святой Ганны 1-й ступені з дыяментамі і 3-й ступені
• Ордэн Святога Георгія 4-й ступені
• Ордэн Чорнага арла (Прусія)
• Ордэн Чырвонага Арла (Прусія)
• Залатая зброя «За адвагу»
• Англійская шпага з дыяментамі^[2]

Сям’я

Павел Чычагаў быў жанаты з дачкой адмірала англійскага флоту Лізаветай Пробі, якая памерла ў 1811 годзе. Ад іх шлюбу, заключанага ў 1799 годзе, нарадзіліся тры дачкі^[2].