Уладзімір Сямёнавіч Камароў

Уладзімір Сямёнавіч Камаро́ў^[2] (29 студзеня 1923 — 15 красавіка 2018) — вучоны ў галіне калоіднай хіміі, доктар хімічных навук (1969), прафесар (1972), акадэмік Акадэміі навук БССР (1980), Заслужаны дзеяч навукі БССР (1978).

Уладзімір Сямёнавіч Камароў
Дата нараджэння	29 студзеня 1923(1923-01-29)[1]
Месца нараджэння	Княжыцы, Магілёўскі павет, Гомельская губерня, РСФСР, СССР
Дата смерці	15 красавіка 2018(2018-04-15) (95 гадоў)
Грамадзянства	СССР  Беларусь
Род дзейнасці	навуковец
Навуковая сфера	хімія
Месца працы	Інстытут агульнай і неарганічнай хіміі
Навуковая ступень	доктар хімічных навук (1969)
Навуковае званне	прафесар (1972)
Альма-матар	хімічны факультэт БДУ (1952)
Навуковы кіраўнік	Сяргей Міхайлавіч Ліпатаў і Рыгор Лазаравіч Старобінец
Прэміі	прэмія Нацыянальнай акадэміі навук Беларусі
Узнагароды

У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых людзей з прозвішчам Камароў.

Біяграфія

Нарадзіўся ў вёсцы Княжыцы (сучасны аграгарадок у Магілёўскім раёне Магілёўскай вобласці Беларусі). Скончыў школу і падаў дакументы на паступленне ў Ленінградскую ваенна-марскую медыцынскую акадэмію^[3]. З пачаткам Вялікай Айчыннай вайны быў прызваны ў Чырвоную Армію. Дэмабілізаваны ў 1946 годзе. У 1952 годзе скончыў хімічны факультэт Беларускага дзяржаўнага ўніверсітэта і быў накіраваны ў аспірантуру пры Інстытуце хіміі Акадэміі навук БССР^[3]. Абараніў кандыдацкую дысертацыю на тэму «Тэрмадынаміка набухання высокапалімерных бінарных сістэм — са станоўчым і адмоўным адхіленнем ад закона Рауля»^[3]. З 1956 года працаваў у акадэміі навук БССР. У 1964—1966 гадах на пасадзе намесніка дырэктара, з 1966 года — загадчыка лабараторыі, у 1969—1993 гадах — дырэктара Інстытута агульнай і неарганічнай хіміі. Адначасова ў 1982—1992 гадах — акадэмік-сакратар Аддзялення хімічных і геалагічных навук. З 1994 года галоўны навуковы супрацоўнік Інстытута агульнай і неарганічнай хіміі Нацыянальнай акадэміі навук Беларусі^[4].

Навуковая дзейнасць

Асноўныя навуковыя працы У. С. Камарова па даследаванню адсарбентаў, стварэнню новых каталізатараў. Прапанаваў новыя метады актывацыі глін. Устанавіў сувязь паміж структурай сінтэзаваных адсарбентаў і прыродай інтэрміцэлярнай вадкасці. Распрацаваў тэарэтычныя асновы і метады атрымання механічна трывалых порыстых носьбітаў для каталізатараў высокатэмпературных працэсаў, а таксама спосабы атрымання каталізатараў крэкінгу, ізамерызацыі, сінтэзу аміяку, у тым ліку на аснове прыродных алюмасілікатаў. Вывучаў тэрмадынаміку набракання палімераў у бінарных асяроддзях і размеркаванне кампанентаў асяроддзя паміж растворам і палімерам і інш.

Аўтар больш за 800 навуковых прац, у тым ліку 7 манаграфій і шэрагу вынаходстваў^[4].

Сярод апублікаванага:

• Каучукоподобные полимеры — сорбенты и хроматографические материалы. — Мн., 1959 (разам з Р. Л. Старобінцам),
• Адсорбционно-структурные, физико-химические и каталитические свойства глин Белоруссии. Мн., 1970.,
• Структура и пористость адсорбентов и катализаторов. — Мн.: Наука и техника, 1988.,
• Адсорбенты: вопросы теории, синтеза и структуры. — Мн.: Беларуская навука, 1997.,
• Синтез и регулирование пористой структуры адсорбентов. — Мн.: Бел. изд. Товарищество «Хата», 2003.
• Адсорбенты и носители катализаторов. Научные основы регулирования пористой структуры. — НИЦ ИНФРА-М, 2014. — 203 с. (разам з С.В. Бесарабам)

Узнагароды і званні

• Ордэн Кастрычніцкай Рэвалюцыі (1983),
• ордэн Славы III ступені (1944),
• ордэн Чырвонай Зоркі (1945),
• ордэн Кастрычніцкай Рэвалюцыі (1983),
• ордэн Айчыннай вайны I ступені (1985),
• медаль «За перамогу над Германіяй у Вялікай Айчыннай вайне 1941—1945 гг.» (1945),
• медаль «За перамогу над Японіяй» (1945),
• медаль «За ўзяцце Кёнігсберга» (1945),
• Дзяржаўная прэмія БССР (1980),
• ордэн Францыска Скарыны (1999),
• Заслужаны дзеяч навукі БССР (1978),
• Прэмія Нацыянальнай акадэміі навук Беларусі (1999, за манаграфію «Тэорыя, сінтэз, структура і ўласцівасці атрыманых адсарбентаў»),
• медалі.

Зноскі

1. Беларусь у асобах і падзеях

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q112702533'></a>
2. Беларусь 1995.
3. Яўген Церахаў Разведчык з Кнігі вялікіх хімікаў
4. Памяці вучонага: КАМАРОЎ Уладзімір Сямёнавіч