indico

 Entradas similares:  indicó

Español

indico
pronunciación (AFI)	[ĩn̪ˈd̪iko]
silabación	in-di-co
acentuación	llana
longitud silábica	trisílaba
rima	i.ko

Forma verbal

1

Primera persona del singular (yo) del presente de indicativo de indicar.

Latín

indico
clásico (AFI)	/inˈdiː.koː/
eclesiástico (AFI)	/inˈdi.ko/ (etimología 2)
clásico (AFI)	/ˈin.di.koː/ (etimología 2)
eclesiástico (AFI)	/ˈin.di.ko/
silabación	in-dī-cō, in-di-cō
acentuación	llana, esdrújula
longitud silábica	trisílaba
rimas	in.di.ko, in.di.koː, i.ko, iː.koː

Etimología 1

Del prefijo in-₁ y dīcō₁ ('decir').^[1]

Verbo transitivo

1

Declarar formalmente, proclamar, publicar, notificar (de un encuentro público, un festival, etc.).^[1]

2

Generalmente con dativo: imponer declarando (sobre):^[1]

a

Imponer una tarea u obligación.^[1]

b

Imponer un castigo, infligir.^[1]

Locuciones

• bellum indīcere — declarar la guerra.

Conjugación

Conjugación de indīcō, indīcere, indīxī, indictum  (tercera conjugación, irregular) [▲▼]

Formas no personales (verboides)
Infinitivo activo	indīcere, indīxisse
Infinitivo pasivo	indīcī, indīcierL
Participio activo	indīcēns, indictūrus
Participio pasivo	indīcendus, indictus
Gerundio	indīcendī, indīcendō, indīcendum
Supino	indictum, indictū
Formas personales
Modo indicativo
	ego	tū	is, ea, id	nōs	vōs	eī, eae, ea
Presente	ego indīcō	tū indīcis	is, ea, id indīcit	nōs indīcimus	vōs indīcitis	eī, eae, ea indīcunt
Pretérito imperfecto	ego indīcēbam	tū indīcēbās	is, ea, id indīcēbat	nōs indīcēbāmus	vōs indīcēbātis	eī, eae, ea indīcēbant
Futuro	ego indīcam	tū indīcēs	is, ea, id indīcēt	nōs indīcēmus	vōs indīcētis	eī, eae, ea indīcent
Pretérito perfecto	ego indīxī	tū indīxistī	is, ea, id indīxit	nōs indīximus	vōs indīxistis	eī, eae, ea indīxērunt, indīxēre
Pretérito pluscuamperfecto	ego indīxeram	tū indīxerās	is, ea, id indīxerat	nōs indīxerāmus	vōs indīxerātis	eī, eae, ea indīxerant
Futuro perfecto	ego indīxerō	tū indīxeris	is, ea, id indīxerit	nōs indīxerimus	vōs indīxeritis	eī, eae, ea indīxerint
Futuro sigmático†	ego indīxō	tū indīxis	is, ea, id indīxit	nōs indīximus	vōs indīxitis	eī, eae, ea indīxint
Presente pasivo	ego indīcor	tū indīceris, indīcere	is, ea, id indīcitur	nōs indīcimur	vōs indīciminī	eī, eae, ea indīcuntur
Pretérito imperfecto pasivo	ego indīcēbar	tū indīcēbāris, indīcēbāre	is, ea, id indīcēbātur	nōs indīcēbāmur	vōs indīcēbāminī	eī, eae, ea indīcēbantur
Futuro pasivo	ego indīcar	tū indīcēris, indīcēre	is, ea, id indīcētur	nōs indīcēmur	vōs indīcēminī	eī, eae, ea indīcentur
Modo subjuntivo
	ut ego	ut tū	ut is, ut ea, ut id	ut nōs	ut vōs	ut eī, ut eae, ut ea
Presente	ut ego indīcam	ut tū indīcās	ut is, ut ea, ut id indīcat	ut nōs indīcāmus	ut vōs indīcātis	ut eī, ut eae, ut ea indīcant
Pretérito imperfecto	ut ego indīcerem	ut tū indīcerēs	ut is, ut ea, ut id indīceret	ut nōs indīcerēmus	ut vōs indīcerētis	ut eī, ut eae, ut ea indīcerent
Pretérito perfecto	ut ego indīxerim	ut tū indīxerīs	ut is, ut ea, ut id indīxerit	ut nōs indīxerīmus	ut vōs indīxerītis	ut eī, ut eae, ut ea indīxerint
Pretérito pluscuamperfecto	ut ego indīxissem	ut tū indīxissēs	ut is, ut ea, ut id indīxisset	ut nōs indīxissēmus	ut vōs indīxissētis	ut eī, ut eae, ut ea indīxissent
Aorista sigmático†	ut ego indīxim	ut tū indīxīs	ut is, ut ea, ut id indīxīt	ut nōs indīxīmus	ut vōs indīxītis	ut eī, ut eae, ut ea indīxint
Presente pasivo	ut ego indīcar	ut tū indīcāris, indīcāre	ut is, ut ea, ut id indīcātur	ut nōs indīcāmur	ut vōs indīcāminī	ut eī, ut eae, ut ea indīcantur
Pretérito imperfecto pasivo	ut ego indīcerer	ut tū indīcerēris, indīcerēre	ut is, ut ea, ut id indīcerētur	ut nōs indīcerēmur	ut vōs indīcerēminī	ut eī, ut eae, ut ea indīcerentur
Modo imperativo
	―	(tū)	(is, ea, id)	―	(vōs)	(eī, eae, ea)
Presente	― ―	(tū) indīc, indīce	(is, ea, id) ―	― ―	(vōs) indīcite	(eī, eae, ea) ―
Futuro	― ―	(tū) indīcitō	(is, ea, id) indīcitō	― ―	(vōs) indīcitōte	(eī, eae, ea) indīcuntō
Presente pasivo	― ―	(tū) indīcere	(is, ea, id) ―	― ―	(vōs) indīciminī	(eī, eae, ea) ―
Futuro pasivo	― ―	(tū) indīcitor	(is, ea, id) indīcitor	― ―	(vōs) ―	(eī, eae, ea) indīcuntor
Leyenda: † arcaico, x no normativo, ■ cambio ortográfico, ■ irregularidad

Etimología 2

Del prefijo in-₁ y dicō₂ ('indicar').^[1]

Verbo transitivo

1

En general: dar a saber, indicar, señalar, declarar.^[1]

2

Revelar (un secreto o información confidencial, especialmente que pueda incriminar), denunciar, delatar, traicionar.^[1]

3

Dicho de cosas: ser indicio o señal de, indicar, señalar, mostrar, revelar.^[1]

4

Fijar el precio (de venta), poner el precio, valorar.^[1]

Conjugación

Conjugación de indicō, indicāre, indicāvī, indicātum  (primera conjugación, regular) [▲▼]

Formas no personales (verboides)
Infinitivo activo	indicāre, indicāvisse
Infinitivo pasivo	indicārī
Participio activo	indicāns, indicātūrus
Participio pasivo	indicandus, indicātus
Gerundio	indicandī, indicandō, indicandum
Supino	indicātum, indicātū
Formas personales
Modo indicativo
	ego	tū	is, ea, id	nōs	vōs	eī, eae, ea
Presente	ego indicō	tū indicās	is, ea, id indicat	nōs indicāmus	vōs indicātis	eī, eae, ea indicant
Pretérito imperfecto	ego indicābam	tū indicābās	is, ea, id indicābat	nōs indicābāmus	vōs indicābātis	eī, eae, ea indicābant
Futuro	ego indicābō	tū indicābis	is, ea, id indicābit	nōs indicābimus	vōs indicābitis	eī, eae, ea indicābunt
Pretérito perfecto	ego indicāvī	tū indicāvistī	is, ea, id indicāvit	nōs indicāvimus	vōs indicāvistis	eī, eae, ea indicāvērunt, indicāvēre
Pretérito pluscuamperfecto	ego indicāveram	tū indicāverās	is, ea, id indicāverat	nōs indicāverāmus	vōs indicāverātis	eī, eae, ea indicāverant
Futuro perfecto	ego indicāverō	tū indicāveris	is, ea, id indicāverit	nōs indicāverimus	vōs indicāveritis	eī, eae, ea indicāverint
Futuro sigmático†	ego indicāssō	tū indicāssis	is, ea, id indicāssit	nōs indicāssimus	vōs indicāssitis	eī, eae, ea indicāssint
Presente pasivo	ego indicor	tū indicāris, indicāre	is, ea, id indicātur	nōs indicāmur	vōs indicāminī	eī, eae, ea indicantur
Pretérito imperfecto pasivo	ego indicābar	tū indicābāris, indicābāre	is, ea, id indicābātur	nōs indicābāmur	vōs indicābāminī	eī, eae, ea indicābantur
Futuro pasivo	ego indicābor	tū indicāberis, indicābere	is, ea, id indicābitur	nōs indicābimur	vōs indicābiminī	eī, eae, ea indicābuntur
Modo subjuntivo
	ut ego	ut tū	ut is, ut ea, ut id	ut nōs	ut vōs	ut eī, ut eae, ut ea
Presente	ut ego indicem	ut tū indicēs	ut is, ut ea, ut id indicet	ut nōs indicēmus	ut vōs indicētis	ut eī, ut eae, ut ea indicent
Pretérito imperfecto	ut ego indicārem	ut tū indicārēs	ut is, ut ea, ut id indicāret	ut nōs indicārēmus	ut vōs indicārētis	ut eī, ut eae, ut ea indicārent
Pretérito perfecto	ut ego indicāverim	ut tū indicāverīs	ut is, ut ea, ut id indicāverit	ut nōs indicāverīmus	ut vōs indicāverītis	ut eī, ut eae, ut ea indicāverint
Pretérito pluscuamperfecto	ut ego indicāvissem	ut tū indicāvissēs	ut is, ut ea, ut id indicāvisset	ut nōs indicāvissēmus	ut vōs indicāvissētis	ut eī, ut eae, ut ea indicāvissent
Aorista sigmático†	ut ego indicāssim	ut tū indicāssīs	ut is, ut ea, ut id indicāssīt	ut nōs indicāssīmus	ut vōs indicāssītis	ut eī, ut eae, ut ea indicāssint
Presente pasivo	ut ego indicer	ut tū indicēris, indicēre	ut is, ut ea, ut id indicētur	ut nōs indicēmur	ut vōs indicēminī	ut eī, ut eae, ut ea indicentur
Pretérito imperfecto pasivo	ut ego indicārer	ut tū indicārēris, indicārēre	ut is, ut ea, ut id indicārētur	ut nōs indicārēmur	ut vōs indicārēminī	ut eī, ut eae, ut ea indicārentur
Modo imperativo
	―	(tū)	(is, ea, id)	―	(vōs)	(eī, eae, ea)
Presente	― ―	(tū) indicā	(is, ea, id) ―	― ―	(vōs) indicāte	(eī, eae, ea) ―
Futuro	― ―	(tū) indicātō	(is, ea, id) indicātō	― ―	(vōs) indicātōte	(eī, eae, ea) indicantō
Presente pasivo	― ―	(tū) indicāre	(is, ea, id) ―	― ―	(vōs) indicāminī	(eī, eae, ea) ―
Futuro pasivo	― ―	(tū) indicātor	(is, ea, id) indicātor	― ―	(vōs) ―	(eī, eae, ea) indicantor
Leyenda: † arcaico, x no normativo, ■ cambio ortográfico, ■ irregularidad