O Premio García Barros é un premio literario galego concedido desde 1989 a unha novela longa, está patrocinado polo concello da Estrada.[1] O premio instituíuse co obxectivo de homenaxear a memoria e espallar a obra de Manuel García Barros (Ken Keirades).
Datos rápidos Tipo, Data de fundación ...
Pechar
- 1989: Manuel Forcadela, Paisaxe con muller e barco.[2]
- 1990: Xosé Miranda, Historia dun paraugas azul.[3]
- 1991: Deserto.
- 1992: Manuel Riveiro Loureiro, Corpo canso.[4]
- 1993: Xosé Ballesteros, Talego.[5]
- 1994: Aníbal Malvar, A man dereita.[6]
- 1995: Manuel Lourenzo González, Arqueofaxia.[7] Accésit: Xavier Alcalá, Memorias do Algarve.
- 1996: Ex-aequo:[8]
- 1997: María Gándara, Magog. Accésit: Antón Riveiro Coello, A historia de Chicho Antela.[9]
- 1998: Deserto. Accésit: Anxo Franco Bañobre, Unha esquina no fondo da memoria e Juan Ignacio Pérez Méndez, A xustiza pola man.
- 1999: Xosé Carlos Caneiro, Talvez melancolía.[10]
- 2000: Antón Riveiro Coello, As rulas de Bakunin.[11]
- 2001: Bieito Iglesias, A historia escríbese de noite.[12]
- 2002: Miguel Anxo Fernández Fernández, Un nicho para Marilyn.[13]
- 2003: Xabier López López, A vida que nos mata.[14]
- 2004: Xerardo Agrafoxo, Unha viaxe no Ford T.[15]
- 2005: Santiago Jaureguizar, Cabaret Voltaire.[16]
- 2006: Manuel Veiga Taboada, Lois e Helena buscándose un día de tormenta.[17]
- 2007: Francisco Castro, As palabras da néboa.[18]
- 2008: Xesús Constela, Shakespeare destilado.[19]
- 2009: Xosé Monteagudo, Un tipo listo.[20]
- 2010: Antón Lopo, Obediencia.[21]
- 2011: Antonio Piñeiro, As fiandeiras.[22]
- 2012: Santiago Lopo, Hora zulú.[23]
- 2013: Anxos Sumai, A lúa da colleita.[24]
- 2014: Alberto Ramos, Máscaras rotas para Sebastian Nell.[25]
- 2015: Manuel Portas, Lourenço Xograr.[26]
- 2016: Miguel Sande, A candidata.[27]
- 2017: Marcos Calveiro, O xardineiro dos ingleses.[28]
- 2018: Ana Cabaleiro, As Ramonas.[29]
- 2019: Berta Dávila, Carrusel.[30]
- 2020: María Rei Vilas, Flores de ferro.[31]
- 2021: Alberto Lema, Pazo de inverno.[32]
- 2022: Ignacio Vidal Portabales, As horas dunha illa remota.[33]