assumo

Latine

Appellatio pronuntiatusque

API: /asˈsuːmoː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: as·sū·mō — morphologica: as-sum-o

Formae aliae

• adsūmō

Notatio

← ad + sūmō

Verbum transitivum

assūm|ō, -ĕre, assūmpsī, assūmptum

1. √ Ad me sūmō, capiō.
2. Aliquid insuper sumere; qui sensus clarius patere debet ex praecedentibus.^[1]

Coniugatio

Verbum finitum

­

Thema	Vox activa
assūm-	Tempus praesens			imperfectum		futurum
Persona	indicativ.	coniunct.	imperat.	indicativ.	coniunct.	indicativ.	imperat.
I. sing.	assūmō	assūmam		assūmēbam	assūmerem	assūmam
II. sing.	assūmis	assūmās	assūme!	assūmēbās	assūmerēs	assūmēs	assūmitō!
III. sing.	assūmit	assūmat		assūmēbat	assūmeret	assūmet	assūmitō!
I. plur.	assūmimus	assūmāmus		assūmēbāmus	assūmerēmus	assūmēmus
II. plur.	assūmitis	assūmātis	assūmite!	assūmēbātis	assūmerētis	assūmētis	assūmitōte!
III. plur.	assūmunt	assūmant		assūmēbant	assūmerent	assūment	assūmuntō!
Thema	Vox passiva
assūm-	Tempus praesens			imperfectum		futurum
Persona	indicativ.	coniunct.	imperat.	indicativ.	coniunct.	indicativ.	imperat.
I. sing.	assūmor	assūmar		assūmēbar	assūmerer	assūmar
II. sing.	assūmeris	assūmāris	assūmere!	assūmēbāris	assūmerēris	assūmēris	assūmitor!
III. sing.	assūmitur	assūmātur		assūmēbātur	assūmerētur	assūmētur	assūmitor!
I. plur.	assūmimur	assūmāmur		assūmēbāmur	assūmerēmur	assūmēmur
II. plur.	assūmiminī	assūmāminī	assūmiminī!	assūmēbāminī	assūmerēminī	assūmēminī	—
III. plur.	assūmuntur	assūmantur		assūmēbantur	assūmerentur	assūmentur	assūmuntor!

Thema	Vox activa
assūmps-	Tempus perfectum		plusquam perfectum		futurum exactum
Persona	indicativ.	coniunct.	indicativ.	coniunct.
I. sing.	assūmpsī	assūmpserim	assūmpseram	assūmpsissem	assūmpserō
II. sing.	assūmpsistī	assūmpseris	assūmpserās	assūmpsissēs	assūmpseris
III. sing.	assūmpsit	assūmpserit	assūmpserat	assūmpsisset	assūmpserit
I. plur.	assūmpsimus	assūmpserimus	assūmpserāmus	assūmpsissēmus	assūmpserimus
II. plur.	assūmpsistis	assūmpseritis	assūmpserātis	assūmpsissētis	assūmpseritis
III. plur.	assūmpsērunt	assūmpserint	assūmpserant	assūmpsissent	assūmpserint

Verbum infinitum

Modus	infinitivus			participium
Tempus	praesens	perfectum	futurum	praesens	perfectum	futurum
Vox activa	assūmere	assūmpsisse	assūmptūrum, -am, -um esse	assūmēns		assūmptūrus, -a, -um­
Vox passiva	assūmī	assūmptum, -am, -um esse	assūmptum īrī		assūmptus, -a, -um
Gerundium		Gerundivum			Supinum
assūmendī		assūmendus, -a, -um			assūmptum	assūmptū

Dictiones collatae

• absūmō, absūmere
• cōnsūmō, cōnsūmere
• dēsūmō, dēsūmere
• īnsūmō, īnsūmere
• praesūmō, praesūmere
• resūmō, resūmere
• subsūmō, subsūmere
• sūmō, sūmere
• trānsūmo, trānsūmere

Dictiones derivatae

• assūmptio
• assūmptīvus
• assūmptor
• assūmptrix
• assūmptus, assūmptūs

Translationes

Ad me sumere

Anglice: take (en) up, adopt (en), accept (en)

Germanice: wieder annehmen (de), aufnehmen (de), adoptieren (de)

Aliquid insuper sumere

Anglice: assume (en)

Germanice: annehmen (de), entlehnen (de)}

Fontes

1. Aegidius [Egidio] Forcellini, Lexicon Totius Latinitatis (Editio Quarta: Bononiae, Patavii) Tom. I, p. 360 — “ASSŪMO vel adsumo, sūmis, sumpsi, sumptum, sūmere, a. 3.”