deus

Solum deus Latine ab hac subpagina tractatur. Vide etiam s.v. Deus.

Latine

Vicipaedia articulum habet de deo.

Appellatio pronuntiatusque

deus

API: /ˈdeus/

(classice)

Syllabificatio phonetica: de·us — morphologica: de-us

Notatio

Articulus principalis: deus (notatio)

A lingua prisca Indoeuropaea *deivo-. Ab origine hoc verbum et divus idem verbum fuit.

Nomen substantivum

dĕ|us, -ī (masc.; fem. dea)

1. √ Ens cui vis supernaturalis conceptum est, et quod a sacrificiis, suppliciis, etc., propitiatum est; divinitas; divus.

Declinatio

m.	sing.	plur.
nom.	deus	dī deī diī	I
gen.	deī	deōrum deûm	II
dat.	deō	dīs deīs diīs	III
acc.	deum	deōs	IV
abl.	deō	dīs deīs diīs	VI
voc.	deus dee	dī deī diī	V

Translationes

Ens cui vis supernaturalis conceptum est

Anglice: god (en) Aromanice: dzãu m

Germanice: Gott (de) m Hebraica: אֱלֹהִים‎‎ (he) m Turcice: tanrı (tr)

Arabice اله (ِِilah, masc.) , رَبّ (ِِRabb, masc.) Bohemice bůh masc. ☞cs Catalane déu ☞ca Dacoromane zeu m ☞ro Esperantice dio ☞eo Finnice jumala ☞fi Germanice Gott masc. ☞de Graeca Antiqua θεός (theos, masc.) Hispanice dios masc. ☞es

Italice dio masc. ☞it Lusitane deus masc. ☞pt Persice خدا (ِِkhudā) Polonice bóg masc. ☞pl Ruthenice бог (bog, masc.) ☞ru Sanscrite ईश्वरः ☞sa Suecice gud ☞sv Turcice Allah ☞tr, ilah ☞tr, tanrı ☞tr, Rab ☞tr, Mevla ☞tr, Hüda ☞tr

Loci

Latinitas Romana

saec. VI. a.C.n.

• Inscriptio “Duenos”:

  𐌉𐌏𐌖𐌄𐌔𐌀𐌕𐌃𐌄𐌉𐌖𐌏𐌔𐌒𐌏𐌉𐌌𐌄𐌃𐌌𐌉𐌕𐌀𐌕

  iovesat deivos qoi med mitat