domo

Latine

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈdomoː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: do·mō — morphologica: dom-o

Notatio

← a lingua Protoitalica: *domaō ← a lingua Protoindoeuropaea: *demh₂-

Verbum transitivum

dom|ō, -āre, -uī, -itum ^[1]

1. √ (Proprie beluas, feras, elephantos, leones) mansuefacere adeoque subigere.
2. (Translatē) rem aliquam, aut homines feritate, duritia, vel contumacia resistentes vincere.

Coniugatio

Verbum finitum

­

Thema	Vox activa
dom-	Tempus praesens			imperfectum		futurum
Persona	indicativ.	coniunct.	imperat.	indicativ.	coniunct.	indicativ.	imperat.
I. sing.	domō	domem		domābam	domārem	domābō
II. sing.	domās	domēs	domā!	domābās	domārēs	domābis	domātō!
III. sing.	domat	domet		domābat	domāret	domābit	domātō!
I. plur.	domāmus	domēmus		domābāmus	domārēmus	domābimus
II. plur.	domātis	domētis	domāte!	domābātis	domārētis	domābitis	domātōte!
III. plur.	domant	doment		domābant	domārent	domābunt	domantō!
Thema	Vox passiva
dom-	Tempus praesens			imperfectum		futurum
Persona	indicativ.	coniunct.	imperat.	indicativ.	coniunct.	indicativ.	imperat.
I. sing.	domor	domer		domābar	domārer	domābor
II. sing.	domāris	domēris	domāre!	domābāris	domārēris	domāberis	domātor!
III. sing.	domātur	domētur		domābātur	domārētur	domābitur	domātor!
I. plur.	domāmur	domēmur		domābāmur	domārēmur	domābimur
II. plur.	domāminī	domēminī	domāminī!	domābāminī	domārēminī	domābiminī	—
III. plur.	domantur	domentur		domābantur	domārentur	domābuntur	domantor!

Thema	Vox activa
domu-	Tempus perfectum		plusquam perfectum		futurum exactum
Persona	indicativ.	coniunct.	indicativ.	coniunct.
I. sing.	domuī	domuerim	domueram	domuissem	domuerō
II. sing.	domuistī	domueris	domuerās	domuissēs	domueris
III. sing.	domuit	domuerit	domuerat	domuisset	domuerit
I. plur.	domuimus	domuerimus	domuerāmus	domuissēmus	domuerimus
II. plur.	domuistis	domueritis	domuerātis	domuissētis	domueritis
III. plur.	domuērunt	domuerint	domuerant	domuissent	domuerint

Verbum infinitum

Modus	infinitivus			participium
Tempus	praesens	perfectum	futurum	praesens	perfectum	futurum
Vox activa	domāre	domuisse	domitūrum, -am, -um esse	domāns		domitūrus, -a, -um­
Vox passiva	domārī	domitum, -am, -um esse	domitum īrī		domitus, -a, -um
Gerundium		Gerundivum			Supinum
domandī		domandus, -a, -um			domitum	domitū

Dictiones derivatae

• domābilis
• domitō, domitāre
• domitor, domitrīx
• domitūra
• domitus, domitūs

Composita

• domefactus
• condomō, condomāre
• dēdomō, dēdomāre
• ēdomō, ēdomāre
• perdomō, perdomāre
• praedomō, praedomāre
• prōdomō, prōdomāre
• subdomō, subdomāre

Translationes

Mansuefacere adeoque subigere	dilatare ▼

Mansuefacere adeoque subigere	collabi ▲

Anglice: tame (en), break in (en), domesticate (en) Germanice: bändigen (de), zähmen (de), domestizieren (de)

Rem aliquam, aut homines feritate, duritia, vel contumacia resistentes vincere	dilatare ▼

Rem aliquam, aut homines feritate, duritia, vel contumacia resistentes vincere	collabi ▲

Anglice: subdue (en), conquer (en), vanquish (en) Germanice: bezwingen (de), überwinden (de), unterwerfen (de)

Discretiva

domo dictio est in variis linguis:

• Esperantice: domo
• Hispanice: domo
• Italice: domo
• Lusitane: domo
• Indonesie: domo
• Suahelice: domo

Formae affines

Latine

domō

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
domō	casus dativus singularis	substantivi domus
domō	casus ablativus singularis	substantivi domus

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈdomoː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: do·mō — morphologica: dom-o

Hispanice

domo

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
domo	prima singularis	praesens	activa	indicativus	domar

Appellatio pronuntiatusque

API: [ˈdomo]

Syllabificatio phonetica: do·mo — morphologica: dom-o

Italice

domo

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
domo	prima singularis	praesens	activa	indicativus	domare

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈdɔmo/

Syllabificatio phonetica: do·mo — morphologica: dom-o

Lusitane

domo

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
domo	prima singularis	praesens	activa	indicativus	domar

Appellatio pronuntiatusque

API: [ˈdomu]

(Lusitane)

Syllabificatio phonetica: do·mo — morphologica: dom-o

Loci

M. Tullius Cicero -106…-43

C. Plinius Secundus 23-79

Apuleius ca. 125-170

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (51 a.C.n. / 703 a.u.)

• Nec hercule umquam tam diu ignarus rerum mearum fui, quid de Caesaris, quid de Milonis nominibus actum sit; ac non modo nemo domo sed ne Roma quidem quisquam, ut sciremus in re publica quid ageretur. —Epistolae ad Atticum Ciceronis ^[2][3]

saec. I.  (ca. 78 p.C.n.)

• ac ne uno quidem denario, si adimerentur, emptam volente Domitio, Crassus: «Utrumne igitur ego sum,» inquit, «quaeso, Domiti, exemplo gravis et ipsa mea censura notandus, qui domo, quae mihi hereditate obvenit, comiter habitem, an tu, qui sex arbores |LX| aestimes?» —Naturalis historia Plinii ^[4]

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 158 p.C.n.)

• Ipsa virginitatis commendatio iure meritoque omnibus maritis acceptissima est. Nam quodcumque aliud in dotem acceperis, potes, cum libuit, ne sis beneficio obstrictus, omne ut acceperas retribuere: pecuniam renumerare, mancipia restituere, domo demigrare, praediis cedere; sola virginitas cum semel accepta est, reddi nequitur, sola apud maritum ex rebus dotalibus remanet. —Apologia sive Pro se de magia liber Apulei ^[5][3]

Fontes

4. Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber septimus decimus, cap. 1, [4] — domo