Салваторе Квазимодо

Салваторе Квазимодо ( Рагуза, 20 август 1901 - Неапол, 14 јуни 1968 ) — италијански поет чија поетика поаѓа од херметизмот. Добитник е на Нобеловата награда за литература во 1959 година. Во Фиренца стапува со контакт со групата што го подготвува весникот „Соларија“ и така ја објавува својата прва збирка песни „Води и земји“(1930). Во меѓувреме конечно се сели во Милано, каде што на конзерваториумот добива катедра за италијанска книжевност.^[1]

Салваторе Квазимодо
Квазимодо во 1959 г.
Занимање	Автор
Книжевно движење	херметизам
Значајни награди	Нобелова награда за литература 1959

Творештво

Квазимодо објавил и повеќе есеи, меѓу кои „Поет и политичар“, ги преведувал Хомер, Катул, Шекспир, Неруда, а подготвил и повеќе антологии. Во неговиот поетски опус се вбројуваат следниве дела:

• „Потонатата обоа“(1932),
• „Ерато и Аполон“(1936),
• „Нови песни“(1942),
• „Ден по ден“(1942),
• „Животот не е сон“(1948),
• „Лажно вистинско зелено“(1955),
• „Неспоредлива земја“(1958).

Надворешни врски

• Salvatore Quasimodo Архивирано на 19 февруари 2003 г. - Официјална страница (италијански)
• Лауреати на Нобеловата награда Страницата за Квазимодо
• Salvatore Quasimodo poetries
• Strada di Agrigento превод на англиски
• Salvatore Quasimodo poems Архивирано на 20 јануари 2014 г. (италијански)
• Salvatore Quasimodo and Agrigento Архивирано на 13 мај 2014 г.