Breakfast in America

Breakfast in America er det sjette studioalbumet til det engelske rockebandet Supertramp, gjeve ut av A&M Records den 29. mars 1979. Det vart spelt inn i 1978 i The Village Recorder i Los Angeles. Albumet inneheldt singlar som vart hittar i USA: «The Logical Song» (6. plass), «Goodbye Stranger» (15. plass), «Take the Long Way Home» (10. plass) og «Breakfast in America» (62. plass). I Storbritannia vart «The Logical Song» og tittelsporet topp 10-hittar, dei einaste to gruppa fekk i heimlandet.^[5]

Breakfast in America Studioalbum av Supertramp
Språk	engelsk
Utgjeve	29. mars 1979
Innspelt	Mai til desember 1978
Studio	The Village Recorder (Studio B) i Los Angeles
Sjanger	pop[1][2] kunstrock[3] softrock[4]
Lengd	46:06
Selskap	A&M
Produsent	Peter Henderson, Supertramp
Supertramp-kronologi
Even in the Quietest Moments... (1977)	Breakfast in America	Paris (1980)
Singlar frå Breakfast in America
«The Logical Song» Utgjeve: March 1979 «Breakfast in America» Utgjeve: June 1979 «Goodbye Stranger» Utgjeve: July 1979 «Take the Long Way Home» Utgjeve: October 1979

I 1980 vann Breakfast in America to Grammyprisar, inkludert for beste lydteknikar, og Grammy-nominasjonar for årets album og beste popsong av ein duo eller ei gruppe med vokal. Albumet har selt til 4x platinaplate i USA og var det bestseljande albumet til Supertramp med meir enn fire millionar selte eksemplar i USA aleine. Det gjekk heilt til topps på Billboard Pop Albums-lista for seks veker, fram til 30. juni 1979.^[6] Albumet gjekk òg til topps i Noreg, Austerrike, Spania, Canada, Australia og Frankrike.

Bakgrunn

Som med Even in the Quietest Moments..., skreiv Rick Davies og Roger Hodgson dei fleste av songane kvar for seg, men vart begge oppførte som låtskrivarar på alle songane. Det originale konseptet deira var eit album med songar om forholdet og dei motstridande ideala mellom Davies og Hodgson. Tittelen skulle opphavlege vere Hello Stranger. Hodgson forklarte: «Me forstod at somme av songane faktisk handla om to folk som snakka i lag eller til kvarandre. Eg kunne skrive ned tankemåten hans, og han kunne utfordre livssynet mitt. Levemåtane våre er så forskjellige, men eg er glad i han. Den kontrasten er det som får verda til å gå rundt og det som får Supertramp til å gå rundt. Trua hans er ei utfordring for meg og trua mi er ei utfordring for han.»^[7]

Ideen vart etter kvart skrinlagt til fordel for eit album med «morosame» songar, og sjølv om Davies i starten ønskte å halde på tittelen Hello Stranger, vart han overtydd av Hodgson om å endre tittelen til Breakfast in America. Hodgson sa seinare: «Me valde tittelen fordi det var ein morosam tittel. Det passa den morosame kjensla på albumet.»^[7] På grunn av tittelen og den eksplisitte satiren over amerikansk kultur i omslaget og tre av songane («Gone Hollywood», «Breakfast in America» og «Child of Vision»), tolka mange lyttarar albumet som ein satire over USA. Medlemmane i Supertramp har alle insistert på at dei fleire referansane til amerikansk kultur berre var tilfeldig og ikkje meint som ein tematisk satire.^[7] Hodgson har skildra mistolkinga som ein parallell til korleis Crime of the Century (1974) ofte vart mistolka som eit konseptalbum.^[7]

«Gone Hollywood» er opningssporet på Breakfast in America. Songen er skriven av Rick Davies og fortel soga om ein person som flyttar til Los Angeles med håp om bli ei filmstjerne, men finn ut at det var mykje vanskelegare enn han hadde trudd. Han kjempar og vert frustrert, før han til slår gjennom og vert «snakkisen på Boulevard». Teksten var opphavleg meir dyster, men etter press frå dei andre medlemmane, skreiv Davies om songen til å bli meir optimistisk og kommersielt tiltalande.^[8]

«Child of Vision» er avslutningssporet. Som «The Logical Song» er eit Wurlitzer elektrisk piano hovudinstrumentet. Etter tekstpartiet går songen inn i ein lang solo på flygel i lag med den originale melodien på ein Wurlitzer. Sporet tonar ut med ein kort saksofonsolo av John Helliwell. Roger Hodgson har sagt at songen vart skriven som eit tilsvar til «Gone Hollywood», og omhandlar korleis amerikanarane lever. Men han innrømde at faktisk hadde lite kjennskap til amerikansk kultur då han skreiv songen.^[9] Han sa òg at det var eit visst høve for at han undermedvite hadde Rick Davies i tankane då han skreiv teksten.^[9]

Kvar song var kreditert til ein enkel musikar på innsida av omslaget, men på vinyletiketten stod det «Tekst og musikk av Roger Hodgson og Rick Davies», som kombinerte dei to og skapte forvirring om kven som hadde skrive kva.

Innspeling

Albumet gjekk gjennom to rundar med demoinnspelingar. Den første av desse var heimedemoar, som kvar bestod av låtskrivaren (anten Rick Davies eller Roger Hodgson) som song og spelte anten akustisk piano eller Wurlitzer elektrisk piano.^[8] Den andre var ein åttespors demo spelt inn i Southcombe Studios i Burbank i California seint i april og tidleg i mai 1978. Det var på desse demoinnspelingane bandet arbeidde fram akkompagnementet til alle songane (utanom «Take the Long Way Home») og fann ut kva rekkjefølgje dei skulle ha på albumet.^[8]

For å unngå og bruke mykje tid på mikse, sette bandet og produksjonsteamet av ei veke for å eksperimentere med forskjellige lydoppstillingar før dei fann den lyden dei ønskte. Dette vart bortkasta tid sidan lydteknikarane brukte meir enn to særs stressande månader for å få den rette miksen, og vart berre ferdig fordi tidsfristen var nådd, sjølv om dei ikkje kjende seg heilt nøgde med resultatet.^[8]

Gnissingane mellom Hodgson og Davies var visstnok nesten ikkje-eksisterande på dette albumet. Lydteknikaren Peter Henderson sa: «Dei kom veldig godt overeins og alle var glade. Det var ei særs, særs god stemning og eg trur alle verkeleg var løfta opp av innspelingane og korleis A&M responderte på dei.»^[8] Hodgson var ikkje samd i dette, og sa at han og Davies stadig dreiv lenger bort frå kvarandre, og meinte at Davies mislikte mange av songane hans og ikkje sa noko fordi han tenkte at han kom til å bli stemt ned.^[9] Melody Maker-skribenten Harry Doherty kom med ein tredje versjon: «Eg var med bandet i tre dagar og eg såg ikkje Davies og Hodgson snakka i lag ein einaste gong, utanom høflege helsingar og slikt.»^[7]

Seks av ti spor på Breakfast in America er framført med Wurlitzer elektrisk piano. Wurlitzeren hadde alt vore nytta på eldre Supertramp-songar som «Dreamer» og «Lady».

Plateomslag

Plageomslaget liknar ein utsikt over Manhattan gjennom eit flyvindauge. Det vart designa av Mike Doud og Mick Haggerty. Biletet syner Kate Murtagh, kledd som ei servitrise kalla «Libby», som ei Fridomsgudinne som held opp eit glas appelsinjuice på ein liten tallerken i eine handa og ein meny i den andre, der det står skrive 'Breakfast in America'. I bakgrunnen kan ein sjå Manhattan laga av cornflakes-boksar, oskebeger, bestikk, sirupflasker, eggekartong, salt og pepar, kaffikrus, ketchup- og sennepflasker osv. Alt er måla kvitt.

Breakfast in America vann Grammyprisen i 1980 for beste plateomslag, og slo mellom andre Talking Heads og Led Zeppelin, blant fleire.^[10]

Mottaking

Meldingar
Karakter
Kjelde	Karakter
AllMusic	[1]
Christgau's Record Guide	C+[11]
Encyclopedia of Popular Music	[12]
The Great Rock Discography	7/10[13]
Mojo	[14]
Record Collector	[4]
The Rolling Stone Album Guide	[15]
Smash Hits	8/10[16]
Uncut	[17]

I ei positiv melding for Rolling Stone skreiv Stephen Holden at Breakfast in America var ei forbetring over «svermar av bølgjande, Genesis-aktig esoterika» på dei tidlegare albuma deira, og kalla det «eit lærebokdøme på eit post-Beatles, keyboard-sentrert album av engelsk kunstrock som slår den mest djerve balansen mogeleg mellom kvasi-symfonisk klassisisme og rock and roll ... songen her er uvanleg melodiøse og konsist strukturerte, og reflekterer korleis desse musikarane har blitt dynka i amerikansk pop sidan dei flytta til Los Angeles i 1977.»^[3] Village Voice-kritikaren Robert Christgau var mindre imponert, og sa at dette «hooky albumet» framkallar «tilfeldige grynt av glede» men manglar kjenslemessig substans på grunn av «eplekjekke» tekstar og ingen «songmessig personlegdom (i motsetnad til nøyaktig synging) og rytmisk framstøyt (i motsetnad til ein beat)».^[18]

Breakfast in America toppa den amerikanske Billboard 200-lista i seks veker og vart det bestseljande albumet til Supertramp. Fire av singlane frå albumet vart hittar: «The Logical Song», «Goodbye Stranger», «Take the Long Way Home» og tittelsporet.^[12] Colin Larkin skreiv i Encyclopedia of Popular Music (2006) at dette «feilfrie» albumet «heva» Supertramp til «rockens første divisjon».^[12] «The Logical Song» vann Ivor Novello-prisen i 1979 for «beste song musikalsk og tekstmessig».^[19] I 1990-åra hadde Breakfast in America selt over 18 millionar eksemplar verda over.^[1]

I ei seinare melding for AllMusic skreiv Stephen Thomas Erlewine at albumet var «stramt skrive, fengande med velskapte popsongar» og skildra det som «høgvassmålet» deira.^[1] John Doran i BBC Music skreiv at låtskrivinga har ein «uslåeleg kvalitet» og meinte at «alle dei ti songane kunne vore hitsinglar».^[20] Sputnikmusic og Tyler Fisher skreiv at det var singlane som var høgdepunkta på grunn av dei «fengande knaggane», og meinte at balladane var «heilt forferdelege».^[2] Rob Sheffield, skreiv i The Rolling Stone Album Guide (2004), at han meinte albumet hadde «fine augneblink», inkludert «den glade 'Take the Long Way Home,' den adjektiv-gale 'Logical Song,' og 'Goodbye Stranger.'»^[15] William Pinfold i Record Collector rekna albumet som «eit klassisk døme på plettfri framført og produsert transatlantisk softrock frå seint i 1970-åra».^[4] Innan 2010 har albumet selt over 20 millionar eksemplar.^[20]

Ettermæle

I 1987-utgåva av The World Critics List, rangerte musikkritikaren Joel Whitburn Breakfast in America som det fjerde beste albumet gjennom tidene.^[21] I 1994-utgåva av The Guinness All Time Top 1000 Albums, var Breakfast in America rangert på 207. plassen på lista over dei beste rock- og popalbuma gjennom tidene,^[22] og det vart rangert på 69. plassen blant dei beste britiske rockealbuma gjennom tidene i 2006 i magasinet Classic Rock.^[23] Lyttarar av Triple M rangerte albumet på 43. plassen i ei kåring over dei 100 beste albuma gjennom tidene.^[24] Sidan Supertramp ofte hadde vore blant dei mindre kritikarroste banda opp gjennom åra,^[25] rangerte magasinet Q Breakfast in America på andreplassen på lista si «Records it's OK to Love» i 2006.^[26] I 2000 vart det plassert på 294. plassen på lista til Colin Larkin over dei 1000 beste albuma gjennom tidene.^[27]

Innhald

Alle songar er kreditert til Rick Davies og Roger Hodgson. I lista under står dei faktiske låtskrivarane.

Side ein

Nr.	Tittel	Låtskrivar(ar)	Solovokal	Lengd
1.	«Gone Hollywood»	Davies	Davies and Hodgson	5:19
2.	«The Logical Song»	Hodgson	Hodgson	4:07
3.	«Goodbye Stranger»	Davies	Davies	5:46
4.	«Breakfast in America»	Hodgson	Hodgson	2:37
5.	«Oh Darling»	Davies	Davies	3:43

Side to

Nr.	Tittel	Låtskrivar(ar)	Solovokal	Lengd
6.	«Take the Long Way Home»	Hodgson	Hodgson	5:08
7.	«Lord Is It Mine»	Hodgson	Hodgson	4:08
8.	«Just Another Nervous Wreck»	Davies	Davies	4:22
9.	«Casual Conversations»	Davies	Davies	2:56
10.	«Child of Vision»	Hodgson	Hodgson, Davies og John Helliwell	7:24

Luksusutgåva, plate 2

Nr.	Tittel	Låtskrivar(ar)	Solovokal	Lengd
1.	«The Logical Song» (konsertopptak frå 1979 i Pavillon de Paris)	Hodgson	Hodgson	4:06
2.	«Goodbye Stranger» (konsertopptak frå 1979 i Pavillon de Paris)	Davies	Davies	6:11
3.	«Breakfast in America» (konsertopptak frå 1979 på Wembley)	Hodgson	Hodgson	3:05
4.	«Oh Darling» (konsertopptak frå 1979 i Miami)	Davies	Davies	4:21
5.	«Take the Long Way Home» (konsertopptak frå 1979 på Wembley)	Hodgson	Hodgson	4:48
6.	«Another Man's Woman» (konsertopptak frå 1979 Pavillon de Paris)	Davies	Davies	7:32
7.	«Even in the Quietest Moments» (konsertopptak frå 1979 i Pavillon de Paris)	Hodgson	Hodgson	5:36
8.	«Rudy» (konsertopptak frå 1979 på Wembley)	Davies	Davies and Hodgson	7:29
9.	«Downstream» (konsertopptak frå 1979 i Pavillon de Paris)	Davies	Davies	3:28
10.	«Give a Little Bit» (konsertopptak frå 1979 i Pavillon de Paris)	Hodgson	Hodgson	4:03
11.	«From Now On» (konsertopptak frå 1979 på Wembley)	Davies	Davies	6:53
12.	«Child of Vision» (konsertopptak frå 1979 i Pavillon de Paris)	Hodgson	Hodgson, Davies and Helliwell	7:32

Medverkande

Musikars

Supertramp

• Rick Davies – vokal, piano (spor 1, 2, 10), Hammondorgel (spor 2, 3, 6, 7, 8), Wurlitzer elektrisk piano (spor 3, 5, 8, 9), Harpsichord (4), synthesizer (spor 1, 2, 5, 6, 10), munnspel (spor 6), wah-wah clavinet (spor 2^[28])
• Roger Hodgson – vokal, elektrisk gitar (spor 1, 2, 3, 4, 5, 6, 8, 10), akustisk 12-strengsgitar (spor 2,^[28] 5, 7), piano (spor 4, 6, 7), Wurlitzer elektrisk piano (spor 2, 10), pump orgel (spor 4, 7)
• John Helliwell – saksofon (spor 1, 2, 5, 9, 10), klarinett (spor 4, 6, 7), sirene (spor 2), plystring (spor 3), korvokal
• Dougie Thomson – bass
• Bob Siebenberg (oppført som Bob C. Benberg) – trommer, perkusjon

Studiomusikarar

• Slyde Hyde – tuba og trombone (spor 4)
• Gary Mielke – Oberheim-programmering

Produksjon

• Peter Henderson – produsent
• Supertramp – produsent
• Peter Henderson – lydteknikar
• Lenise Bent – assisterande lydteknikar
• Jeff Harris – assisterande lydteknikar
• Greg Calbi – ommastring (2002)
• Jay Messina – ommastring (2002)
• Russel Pope – lydteknikar på konsertopptak
• Mike Doud – kunstnarisk leiar, konsept, kunstverk
• Mick Haggerty – kunstnarisk leiar, design
• Mark Hanauer – fotografi
• Aaron Rapoport – fotografi på framsida

Salslister

Vekeslister Liste (1979) Plassering Australske Kent Music Report[29] 1 Den austerrikske albumlista[30] 1 Den kanadiske albumlista[31] 1 Den nederlandske albumlista[32] 1 Den franske albumlista[33] 1 Den italienske albumlista[34] 3 Den japanske albumlista[35] 2 Den newzealandske albumlista[36] 1 Norske VG-lista[37] 1 Den spanske albumlista[38] 1 Den svenske albumlista[39] 2 UK Albums Chart[40] 3 US Billboard 200[41] 1 Den vesttyske albumlista[42] 1

Årslister Liste (1979) Plassering Den australske albumlista[29] 1 Den austerrikske albumlista[43] 2 Den kanadiske albumlista[44] 1 Den franske albumlista[45] 2 Den italienske albumlista[34] 6 Den japanske albumlista[46] 29 UK Albums Chart[47] 4 US Billboard 200[48] 5 Liste (1980) Plassering US Billboard 200[49] 21

Salstrofé

Region	Salstrofé	Salstal
Australia (ARIA)[50]	Gull	25,000^
Belgia (BEA)[50]	Gull	25 000*
Canada (Music Canada)[51]	Diamant	1 000 000^
Frankrike (SNEP)[52]	Platina	3,072,100[53]
Tyskland (BVMI)[54]	Platina	500 000^
Israel[55]	Gull	20,000[56]
Japan (Oricon Charts)		178,000[35]
Nederland (NVPI)[57]	Platina	100 000^
New Zealand (RMNZ)[58]	Platina	15 000^
Noreg(IFPI Noreg)[50]	Gull	25 000*
Portugal (AFP)[57]	2× Gull	40 000x
Spania(PROMUSICAE)[57]	2× Gull	100 000^
Sveits(IFPI Switzerland)[59]	Gull	25 000x
Storbritannia (BPI)[60]	Platina	300 000^
USA (RIAA)[61]	4× Platina	4 000 000^
*salstala er basert på sertifiseringa aleine ^salstala er basert på sertifiseringa aleine xuspesifserte tal er baserte på sertifiseringa aleine

Prisar

Grammyprisen

År	Vinnar	Kategori
1980	Breakfast in America	Beste plateomslag
1980	Breakfast in America	Beste lydteknikar, ikkje-klassisk album

År	Nominert	Kategori
1980	Breakfast in America	Årets album
1980	Breakfast in America	Beste popsong av ein duo eller gruppe med vokal