Apostròf (tipografia)
From Wikipedia, the free encyclopedia
Remove ads
L’apostròf es un signe tipografic de pontuacion, un diacritic, veire une letra. Eissida d’una pontuation de l’alfabet grèc qu'indica l’elision, foguèt empruntada per d’autres escrituras, que l’alfabet latin subretot.
Remove ads
Uèlhs de l’apostròf
L’apostròf a la forma d’una virgula plaçada en nautor. «Una virgula liberada de la pesantor que la clavava sus la linha de basa», segon Jean-Pierre Lacroux[1]. En alemand, dins lo lengatge corrent o popular, es nomenada Hochkomma, literalament « virgula nauta ».
A causa de las contrenchas tecnicas dels clavièrs de maquinas d'escriure, puèi ara dels ordinators, es sovent traçada coma una barra verticala drecha dins los documents electronics. Aquel apostròf se nomena apostròf dactilografic ou drecha. Segon los usatges dels tipografes, deuriá pas èsser emplegada.
Remove ads
Signes pròches de l’apostròf
Dins l’Alfabet fonetic internacional una linha verticala corta en nautor pròcha de l’apostròf drecha davans la sillaba portant un accent tonic.
L’apostròf es tanben un signe tipografic vengut d'en primièr de l’alfabet grèc, que donèt naissança a un diacritic d'aquel alfabet], la corònis, de forma similara, e que se deu pas confondre amb los esperits, semblables, respectivament, a un apostròf e un apostròf culbussada mas d’origina diferenta.
Remove ads
Tipografia
Las taulas seguentas mòstran los tipes d'apostròfs e simbòls semblants:
En occitan
En occitan, l’apostròf servís de signe tipografic marcant l’elision de las vocala finala a, e, o de qualques mots. L’elision se fa quand aqueles mots sont seguits d'un mot començant per una vocala. Atal i a: lo + aucèl → l’aucèl, se + es → s’es, que + es → qu’es, la + ababiá → l’abadiá, ne + èsser → n’èsser.
E especialament se + ne → se’n, , lo + 11 de genièr → l’11 de genièr.
Los mots que s'elidan son lo, la, de, me, ne, te, se, que
Remove ads
Notas e referéncias
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads